Hup ineens gaat alles weer veranderen, en het gevecht met de draak.

Na mijn eerste 7 blogs, is nu eindelijk de dag van afscheid ook voor de kinderen aangebroken, dus woensdag,
We hebben nu Margreets laatste wens vervuld, en ze thuisgebracht, in haar geliefde Edinburgh, en voor mij is het nu klaar.

En Terwijl ik probeer de balans terug te vinden, komt er de een na de andere verrassing op mijn weg.
De B&B waar ik verblijf, zit in Rosewel, een voormalig mijnwerkersdorpje.
De eigenaresse verhuurt een kamer, en we delen de badkamer, omdat ze er zelf ook woont.
Maar ik ben helaas iemand die niet altijd de rode lijn ziet, die de meeste mensen automatisch zien, dus had de 2e dag al een aanvaring.
Ze had aangegeven, dat ik, als ik iets koud wilde bewaren, dat in de koelkast in haar keuken kon zetten, maar daar kom je alleen via de woonkamer, haar woonkamer.
Dus ik zocht ze op, om iets te vragen, en voelde dat er iets aan de hand was, maar wist niet wat, de rode lijn.
Het zat me niet lekker, dus -'s-avonds sprak ik ze, en gaf aan dat ik het gevoel krijg dat ze ergens ongemakkelijk van wordt, maar dat ik de rode lijn niet ziet, maar als er iets was, ze het gewoon kon zeggen.
Nou dat was een schop tegen het zere been, want ik kreeg het gelijk te horen, op een wat minder vriendelijke toon, DAT IS JOUW RUIMTE, DIT IS MIJN RUIMTE, okay.
Maar het voelt niet prettig, ook al is ze daar zelf de oorzaak van, door niet duidelijk te zijn, dus 's-morgens mijn verontschuldigingen aangeboden, en gezegd dat ik het rot vind.
Geaccepteerd, was allemaal niet zo erg, mocht rustig de koelkast gebruiken, nou echt niet hoor, een keer mijn neus stoten is genoeg, dus ik mijd ze een beetje, heeft ze ook niks te zeuren, en als ik later thuis kom doe ik zachtjes, zodat ze niet wakker wordt, als ze tenminste al slaapt, geen slapende honden wakker maken.
Rosewell is een saai dorpje, maar heeft wel een mooi park, dus liever in het park, dan bij Alison, bedenk me net dat er ook een Allison in wonderland was, nou deze Alison is wonderbaarlijk, vandaar dat ze misschien maar een L heeft.
Maar vanuit Rosewell kun je alleen met de bus en een overstap, in Edinburgh komen, terug is andere koek, want de bus rijdt om het half uur terug, maar de laatste is om 20:39, en aangezien de de tourist information dacht 21:30, stond ik voor Peter met de korte achternaam op een aansluiting te wachten, maar Uber, blijkt daar heel goed te werken, en toen ik na de taptoe on half twee thuiskwam, was er geen vuiltje aan de lucht.
Zaterdag moet ik 's-morgens op 07:00 op het vliegveld zijn, en zo gauw ik security gepasseerd ben, heb ik rust.

Maar laat het nou net zo zijn, dat bussen en treinen zaterdag gaan staken, dus dat is een probleem.
Ik was bij Fiona, en ze zei, weet je wat, ik rijd je wel naar Edinburgh, kun je daar de Translink bus nemen (die reed namelijk wel), we halen je spullen op in Rosewell dan mag je de de logeerkamer gebruiken.
Wij naar Roswell, alleen hadden we de tijd niet in de gaten, en het bleek al iets na tienen 's-avonds te zijn.
Daar aangekomen, zag ik dat Alison waarschijnlijk nog wakker was, maar daarvoor moest ik wel haar woonkamer betreden, en daar had ik nou net geen zin in.
Ik beschouw mezelf toch wel als een vriendelijke nette man (nee zeg maar niks, ik weet het, het is vragen om moeilijkheden), maar om het gevecht met de draak aan te gaan, zou ik later doen, als ik mijn spullen had gepakt.
Had ik dus beter niet kunnen doen, want ze kwam er op hoge poten aanstormen wat er aan de hand was, en ik legde uit dat ik problemen had met vervoer, en dat ik het pand zou verlaten en bij Fiona zou verblijven FOUT.
We hadden geen moreel kompas, het was geen bordeel, en nog meer fijngevoelige uitlatingen, kregen we naar ons hoofd geslingerd, en ik werd gecommandeerd om op te rotten, voor alles is een eerste keer.

Maar ik zie het ook met een beetje humor, dus zei tegen Fiona, wat vindt je daar nou van, dat we straks samen in zonde leven, en we hebben er hartelijk om gelachen.
Lekker geslapen, lekker ontbijt, en Fiona zette me later af op het station in Gorebridge, want haar beste vriendin Kathleen zou het weekend komen.
Voor de kinderen was de laatste dag aangebroken, en we zijn nog even samen geweest om wat te eten, maar toen wilden ze echt naar huis, dus heb ik de trein genomen naar Gorebridge waar Fiona me opgepikt heeft.
Het was al wat kouder, dus heerlijk de openhaard van houtblokken voorzien, samen gekletst, en gegeten, en nog een tijdje nagekletst, tot het tijd was, om naar bed te gaan, rekening houdend met het feit dat ik voor half zes op moet staan.
De bedoeling was, dat ik dat ene nachtje op de bank zou doorbrengen, ik was moe, en wilde alleen maar slapen, maar daarvoor moesten de dames wel eerst het veld ruimen, maar met een gloeiende open haard naast je, dat slaapt niet lekker, dus Fiona gaf aan dat ik bij haar zou slapen.
Ik heb daar geen moeite mee, kan echt naast een leuke vrouw slapen, zonder iets te moeten.
Ik zei, dus gaan we nu echt in zonde leven, waarop Kathleen zei, ja, en zelfs met 2 vrouwen, ik houd wel van een grapje.

Ik lag er al snel in, maar kon de slaap niet vatten, toch gekletst en geknuffeld, ja heer, echte zondaars, de rest van details laat ik achterwege, dat mogen jullie zelf invullen.
Maar waar ik dacht, dat ik het moeilijk zou vinden, na mijn slechte ervaringen met vrouwen, om me uberhaupt aan een vrouw te geven, bleek ook dat weer even alles op zijn kop te zetten, had Alison dan toch een vooruitziende blik gehad.

Maar om 5 uur stond ik onder de douche, zonder geslapen te hebben, en heb ik Kathleen een knuffel gegeven, het is een ontzettend lieve vrouw, en we kunnen het goed met elkaar vinden.
En onderweg naar Edinburgh, natuurlijk nog meer gekletst, ongelofelijk hoeveel woorden een mens nodig kan hebben.
Nog een paar kussen, en toen was ik onderweg.

Maar deze blog is tevens ook de afsluiting van de 1e 7 blogs