mijn hele leven staat op z'n kop

Alles is ineens in een stroomversnelling geraakt. Maandagmiddag zouden de 3 kinderen en mijn schoonzoon, in Edinburgh landen.

En 's-ochtends stuurde Fiona me een berichtje.
Toen ik zei dat ik je in mijn leven wil hebben, meende ik dat, ik houd van je, en ik weet dat je misschien nog om Margreet rouwt, en hoop dat het uitstrooien van de as, een eerste stap is.
Dus ik wil dat je de tijd neemt om te rouwen, dan pas is je hart vrij, en kun je het aan mij geven. En kunnen we ons leven samen, beginnen.
Ik stond helemaal te trillen, wat overkomt me ineens, hoe moet ik dit doen, wat voel ik zelf. Maar ik voel hetzelfde, al sinds ik bij haar thuis zat, ik houd van ze, en dat heb ik ook gezegd, ik wil jou ook in mijn leven.

Maar de andere kant, is de belofte aan Margreet , en de kinderen die daarmee afscheid nemen. Ik kan op zo'n moment niet de liefde tussen Fiona en mij ter sprake brengen, voor mijn gevoel zou het voor de kinderen het afscheid verpesten.

Maar ik zat er vreselijk mee, en voelde me de hele dag heen en weer geslingerd tussen verdriet wat er ineens uitknalde, en zielsgelukkig zijn. Bij het minste of geringste, begonnen de tranen te lopen, en het liefst zou ik stil in het hoekje willen gaan zitten.
Ik weet dat de kinderen dat merken, maar wat moest ik dan. Ik wist het even niet meer. Tot Amanda vanmiddag vroeg wat er aan de hand is.

Ik zei dat kan ik nu nog niet vertellen, ik wil jullie afscheid niet verpesten. Doen wij iets fout, en toen kon ik er niet meer omheen om te zeggen dat Fiona en ik verliefd waren geworden, en dat ik me schuldig voel, maar er niks aan kan doen.
Bob zat erbij, Amanda zei, pap, mam was zeker de laatste jaren geen lieverdje, en jij stond er het dichtste bij, en hebt het enorm voor je kiezen gekregen, ik wil alleen maar dat je gelukkig wordt, en als dit het is, dan gun ik je dat, je hebt het verdiend, gelukkig te zijn, en Bob beaamde dat, en ik had het zo te kwaad, en ik kreeg een hele dikke knuffel van ze, ja toen liepen de tranen wel. Ik heb het Bas ook verteld, en die zei, ik wil alleen maar dat je gelukkig wordt, dit gebeurt nou eenmaal, daar heb je niks in te kiezen
Wordt gewoon gelukkig.

Het uitstrooien is naar morgen verzet vanwege het weer, en vanavond ben ik met Bob op de Taptoe geweest.
Ik had een mail gestuurd naar de Taptoe met de vraag of ik een programma kon krijgen, van wat er gespeeld zou gaan worden, en uitgelegd dat het mijn afscheid van Margreet was, en in een paar regels hoe het verhaal was. En ik kreeg het toegestuurd toen ik in Edinburgh was, met de wens, dat het een mooi afscheid mocht worden.

Ik had kaartjes gekocht voor vak 16 rij K stoelen 21 en 22, die waren nog te betalen. En we zaten goed en wel, toen een van de meisjes van de Taptoe naar ons toe kwam, met de vraag of  we misschien familie hadden die meedeed, want er was haar gevraagd om die stoelen in de gaten te houden, want wij zouden een upgrade krijgen.

Wij stomverbaasd, nee eigenlijk niet. En ineens stond er iemand bij ons met medailes, duidelijk Militair die zich voorstelde als commander .... Of ik de heer Fest was. Ja dat klopt. Hij had mijn mail gelezen, en wij kregen een upgrade naar het mooiste plekje van de Taptoe, en een tasje met extra informatie, 2 hele dure tickets, en hij zei, er zit ook een kaars in, namens ons, die je thuis kunt branden.
Ik dacht dat de week al vreemd was. En zo heb ik Margreet met de doedelzak klanken, de hemel ingestuurd op het mooiste plekje dat er was.

Het lijkt wel alsof ik een boek aan het schrijven ben, maar wel een ongelooflijk verhaal