C'est fini (het is klaar)
Taxol 12, de laatste chemo. Ik had niet verwacht dat ik een bel had mogen luiden ofzo, maar ook niet dat mijn oncologe zou vragen : 'Dit is de op een na laatste, toch?' Nee, dit is de laatste. Ze kijkt op haar scherm. Ik vraag me af wat er zou zijn gebeurd als ik ze niet had geteld.
Hoe gaat het met mijn tenen? Ik vertel dat ik van de week bijna onderuit ging in het zwembad. Mijn voeten hadden geen grip op de natte vloer. 'U was afgelopen week in een openbaar zwembad?', vraagt ze.
De oncologe besluit dat ze me voor deze laatste keer maar een halve dosis gaat geven. Ze zegt dat het wel even kan duren voordat de neuropathie uit mijn voeten weg zal trekken, maanden, soms wel jaren. Ze schrijft me magnesium pillen voor en l-carnitine. 'U bent toch een beetje van de natuurlijke geneeswijzen?', vraagt ze. Ze bestelt de chemo.
Op de gang nemen we afscheid. Ze zegt dat ze me het allerbeste toewenst, aait me over de rug en gaat verder. Ik had eigenlijk een soort van afronding verwacht, dus ik blijf een beetje verloren daar achter in die gang. En nu? Wie is er vanaf nu verantwoordelijk voor het dossier? Wie moet ik bellen als ik toch omval van de laatste chemo? Wat als het nog erger wordt met mijn voeten? Hoeven we nou opeens geen bloed meer te checken? Hé, hallo?!
'Volgende week alweer de laatste', zegt de chemo verpleegkundige terwijl ze me inplugt. 'Nee, dit is de laatste', zeg ik. Ik vraag haar of ze ze voor de zekerheid ook even wil gaan tellen. En terwijl echt het allerlaatste zakje erin loopt, word ik weer boos. Dat iemand kennelijk vorig week gewoon vergeten is een chemo af tekenen. En waarom denkt mijn oncologe dat ze me zoet moet houden met nog meer pillen? Chemo 16. Het is klaar.
8 reacties
🤯🤯🤯
Sorry, maar dit is toch grove nalatigheid! Dat er zo met chemozakjes wordt omgegaan alsof het flesjes Fanta zijn... Als ik zeker wist dat ik er niet meer terug naartoe moest, ik schreef een vlammende brief (hetzij naar de directie, hetzij naar de kranten). Maar ik snap dat je dat niet doet. Het is alleen zo onvoorstelbaar hoe ze met je omgaan... Dat je boos en best ook wat droef wordt, daar kan ik helemaal inkomen!
Ja dit was wel een beetje 'hallucinant', zoals ze dat hier zeggen. Na 16 van die chemo's heb je sowieso verminderd contact met de realiteit, ik heb nog even gedacht dat het een test was of ik nog op zat te letten.
In de gevangenis is het niet zo prettig, daarom laat je het uit het hoofd om zo nu en dan dat soort sukkels te wurgen.
Dat iemand een foutje maakt is niet zo'n propleem, maar vaak is de nonchalante reactie is om gek van te worden.
Gelukkig werk jouw bovenkamer nog prima!
Het was de neuropathie in mijn handen die mij op het rechte pad hield
Wat fijn dat we in klote tijden nog steeds het meest opknappen met humor.
Ik ken je persoonlijk niet, maar een dikke kus!
Je bent je humor niet verloren in dit kl#tentraject😘
Ze hebben de eed van Hippocrates afgelegd, maar doen ook geen spat meer, om de mensen te erkennen.
Net robots, als niet patient, erger ik me mateloos, wat jou overkomt.
Een boze brief schrijven zal niet helpen, tenzij ze open staan voor een gesprek, maar eigenlijk moet dit wel een vervolg krijgen, ze moeten op de feiten gewezen worden, en wat hun gedrag met de patienten doet.
En als een brief niet helpt, kun je altijd nog de dagbladen inschakelen, om dit aan de kaak te stellen.
Eerst het ziekenhuis de kans geven, en als die niet thuis geven, de bladen.
Het is ongekend, hoe men hier met mensen omgaat, de slager geeft meer om zijn vlees (excuseer de uitdrukking).
Dit mag zo niet door blijven gaan
Tjongejonge Niene, te erg dat je alles zelf in de gaten moet houden. Maar de laatste zit erin dus: feestje🎉