Le soutien gorge (de bh)

Nu de chirurgienne er toch is, wil ze de nieuwe protheseborst ook even bekijken. Ze vindt, net als de aiossen, dat het er heel goed uitziet. (Misschien moet ik hier gewoon eens blij mee gaan zijn.) Maar de boel moet nu wel snel in een medische bh gehesen worden. Die gaat de prothese namelijk in vorm drukken. We passen de bh die mijn man gisteren bij de medische-hulpmiddelen winkel aan de overkant van het ziekenhuis heeft opgehaald. De cupmaat, een b, blijkt te groot. We zijn eigenlijk alledrie verbaasd. Uiteindelijk vullen de chirurgienne en de verpleegkundige een sport bh met watten. Voor vandaag is dat voldoende. Maar ik zit wel met een probleem. De medische-hulpmiddelen winkel is vandaag dicht en morgen mijn man op en neer sturen naar de stad om de juiste maat bh te halen is lastig met een vol hotel. 'Dan blijft u nog een nachtje hier en haalt u de bh morgen zelf', zegt de chirurgienne. 'Ik bezet nog een nacht een ziekenhuisbed om op een bh te wachten?', vraag ik. De chirurgienne haalt haar schouders op. 'Er zijn er om minder gebleven', zegt de verpleegkundige. 

De chirurgienne zegt dat ik moet regelen dat de wijkverpleegkundige vanaf overmorgen om de twee dagen langskomt om mij een antistollingsmiddel toe te dienen, de wond te verzorgen en de drain te checken. Zolang de drain erin zit, moet ik antibiotica slikken. Ik zal morgen ook een recept voor pijnstillers krijgen. Dan gaat ze naar huis. 

Iemand brengt lunch. Ik heb best wel honger. Ik zit tevreden te eten, als een van de aiossen van vanmorgen, de jongen, de kamer binnenkomt en vraagt of hij me kan spreken. Hij zegt dat het hem spijt als hij mij getraumatiseerd heeft, het was niet zijn bedoeling. Hij zegt dat hij heel graag chirurg wil worden. Hij zegt dat het enige dat hij kan doen, is beloven dat hij zich van nu af aan zal realiseren wat een operatiewond voor de patiënt zelf betekent. Ik accepteer zijn excuses. Ik denk dat hij een sympathieke arts zal worden.

Het is nog steeds prachtig herfstweer. Ik heb zin in een wandelingetje. Mijn drain in een tasje om mijn nek. Via het trappenhuis en een zij-ingang sluip ik het ziekenhuis uit. Ik zeg niemand dat ik ga. Laat ze maar even een uurtje nerveus zijn, als ze me niet kunnen vinden.