Super
Op de tweede dag na mijn borstamputatie en directe reconstructie mag ik, als alles goed is, naar huis. Ik heb met Nassim, mijn taxichauffeur, afgesproken dat hij mij rond het middaguur komt ophalen. Mijn man is de avond daarvoor al terug gereden. Het is vandaag een nationale feestdag en we krijgen gasten voor het restaurant en het hotel. De chirurgienne heeft een dagje vrij. Twee internes (artsen in opleiding tot specialist, aiossen) zullen na het ontbijt komen om het verband eraf te halen en voor de ontslagprocedure. Ik bel nog even met mijn moeder. 'Niet kijken', drukt ze me op het hart, 'dat doen we volgende week samen als je zus en ik erbij zijn'.
De aiossen komen mijn kamer binnen. Een jonge man en een jonge vrouw. Ze stellen zich voor als dr. Dit en dr. Dat. Er is ook een verpleegkundige bij. Ik moet midden in de kamer gaan staan, mijn blouse uittrekken en mijn armen spreiden. In de spanning ben ik vergeten mijn muts op te zetten. Ik voel me naakt in alleen een slobberige pyjamabroek.
De aiossen zijn ook niet echt op hun gemak. Ze praten zachtjes met elkaar. 'Gewoon eraf halen?', vraagt de jongen. 'Gewoon eraf halen', bevestigt het meisje. De jongen verwijdert de lagen verband. Ik staar over zijn gebogen hoofd heen naar de muur. Als hij klaar is, kijk ik naar beneden en wat ik daar zie, heeft helemaal niets te maken met een borst. Het is rechthoekig en blauw met korsten geronnen bloed rond een zigzaggende rij zwarte hechtingen. Het ding is veel groter en hangt veel hoger dan mijn rechterborst. De tepel is weg. Ik krijg geen lucht.
De jongen prikt erin met zijn vinger. 'Ziet er goed uit', zegt hij keurend. 'Nou, dat is super!', zegt het meisje te opgewekt en te luid. Alsof ze het tegen iemand in een vergevorderd stadium van dementie heeft. Ik draai mijn kale chemohoofd naar hen toe. 'Ja, vind je dit super?', vraag ik.
Uiteindelijk schraapt er eentje zijn of haar keel en begint over de ontslagprocedure en de medicijnen die ik mee naar huis moet nemen. Maar ik kan niks meer uitbrengen. Ze zeggen dat het later wel komt en gaan er als een haas vandoor. Ze laten me midden in de kamer achter. Voordat de verpleegkundige de deur achter zich sluit, draait ze zich naar mij om en zegt dat ze zo terug zal komen om de wond te verzorgen.
13 reacties
Ik heb hIer geen woorden voor. Wat moet jij je op dat moment eeenzaam hebben gevoeld gevoeld
Van mij voor jou een dikke knuffel. 🫂😘
Ik zag het voor me en kon de ontreddering voelen. Juist op dat moment heb je iemand nodig die een arm om je heenslaat en er voor je is. Wat een misser voor het ziekenhuis en wat een vreselijk moment voor jou.
Koud gedrag, gevoelloos, terwijl het zo anders kan/moet! Van mij krijg je in elk geval wat figuurlijke warmte, heel veel sterkte!
Het is echt niet te geloven. Hoe kunnen ze zo met je omgaan. Ik heb gewoon medelijden met je. Maar vooral veel respect.
Liefs, Monique
Hey lieve Niene,
Op dit blogbericht weet ik gewoon niet hoe ik moet reageren. Wat een afschuwelijke situatie, wat een ongelofelijk ongevoelige behandeling wat een knurften zijn het daar. Nu weet ik dat vlak na een operatie niets er geweldig uit ziet maar meer uitleg, tact, kunde en medeleven zou niet teveel gevraagd moeten zijn.
Een dikke knuffel (beetje mosterd na de maaltijd maar zou willen dat ik op dat moment er voor je had kunnen zijn)
Wat respectloos zeg hoe ze met je omgaan. Zou er bij de controle zeker op terug komen als ik jou was.
Liefs Liesbeth
Ik hoop dat je aan het eind van het hele traject, je bevindingen hebt kunnen delen met het ziekenhuis, en de artsen, en dat ze er ook echt iets mee gedaan hebben, en het voor verandering heeft gezorgd.
Als je je emotioneel slecht voelt werkt dat door in je hele constitutie.
AIO, ik zal maar niet zeggen waar ik aan denk al ik de A zou moeten vertalen.
Liefs Peter
Ik hoop van harte dat je de kracht vindt om met al die ellende om te gaan.
💔
Ik moest spontaan huilen bij het beeld van die eenzame, kwetsbare jij in 't midden van de kamer die zich moest overgeven aan mensen die eigenlijk niet eens goed wisten wat te doen...
Niene, Ik hoop dat ik dit niet mee ga maken als mijn borst geamputeerd wordt!
Ze kwamen bij je binnen en zijn eigenlijk weggehold. Dat geeft aan hoe ze ermee om kunnen gaan, niet dus.
Jij hebt je kranig gehouden, petje af!!! , zeker gezien het hele voortraject.
Groet, Anne van de Pals
Lieve iedereen die gereageerd heeft,
Dank voor jullie medeleven, ik zit me er al twee dagen aan te warmen. Deze herinnering kan nu ook worden opgeborgen.
😘
Niene
Jeetje zeg, ik krijg het er koud van. Ik hoop dat je in de toekomst een arts krijgt die een beetje sympathie kan tonen. 🍀❤️