De wondere wereld die sarcopenie heet

Over zwemmen, zinken en drijven.

Na vier maanden lockdown duik ik – eindelijk, eindelijk – weer in het heerlijke water. Nou ja, duiken … in my dreams. Het zwembad (badjé) is maar 1,20 meter diep. In werkelijkheid loop ik dus rustig de brede trap af waarlangs ook mensen met niet-aangeboren hersenletsel en gebroken ruggenwervels ogenschijnlijk moeiteloos het water kunnen bereiken.

Trouwens, ook al was het water dieper, dan nog zou ik aarzelen om te duiken. De chemokuren hebben niet alleen gevolgen gehad voor mijn cognitieve kwaliteiten. Sensomotorisch is er ook van alles veranderd. In de column ‘Kopsnorren’ pleitte ik al eerder voor het vervangen van de term CICI, cancer induced cognitive impairments, door CIBI, cancer induced brain impairments. Oftewel: ik ben nogal klunzig geworden. Mijn huidige beheersing van spieren, coördinatie, proprioceptie, balans en dergelijke, lijkt me alleszins een garantie voor vreemde duiksprongen met onplezierige afloop.

Afijn, terug naar het water. Vier maanden heb ik niet gezwommen, dus ik verwacht een flinke realitycheck. En dan bedoel ik baksteenachtig zinken...

lees verder op de site van Medisch Contact: medischcontact-de-wondere-wereld-die-sarcopenie-heet