Schrijven over narigheid
"Het doet pijn onze eigen angsten, ontoereikendheid en kwetsbaarheid te erkennen. Niettemin, het zijn de dapperen die het doen." (naar Elisabeth Kübler-Ross)
Schrijven over narigheid is een ingewikkeld tijdverdrijf. Zeker voor iemand als ik die geen natuurlijke neiging heeft ontwikkeld om lang stil te staan bij minder prettige zaken. Maar zoals mijn 85-jarige oma al zei, toen ze mij de danspasjes liet zien die ze in het bejaardentehuis geleerd had: “Je bent nooit te oud om te leren”. Dus ben ik het maar gaan doen.
Regelmatig krijg ik de vraag of het schrijven mij helpt bij de verwerking van alle heftigs. “Nee”, zeg ik dan naar waarheid, “het werkt eerder andersom”. De verwerking helpt bij het schrijven. En dankzij beide heb ik belangrijke lessen geleerd over ziek zijn. Bijvoorbeeld hoe moeilijk het is om elkaar - gewoon, als mensen onderling - echt te begrijpen. Of hoe moeilijk het is om, eindeloos kwetsbaar, overgeleverd te worden aan zoiets abstracts als een gezondheidszorgsysteem. Een systeem waarin allerlei mensen figureren die ook maar gewoon hun best doen.
Met mijn verhalen probeer ik een wereld te beschrijven waar veel mensen zich liever niet mee bezighouden. Want ze is vaak zwaar en confronterend. Tegelijkertijd is ze de dagelijkse realiteit voor duizenden mensen. Ik hoop dat mijn boekje bijdraagt aan een verbeterde communicatie over ziek zijn en vooral aan meer begrip voor elkaar. Dat mensen met kanker en hun omgeving zich gesteund voelen, dat zorgverleners (nog) beter begrijpen dat een patiënt meer is dan een pratende medische toestand. En dat de Rest, ja dat ook de Rest er wat van opsteekt.
Uit: 'Over Leven, bespiegelingen van een kankerpatiënt'. 25 columns over ziek zijn, met een voorwoord van Annette Heffels.
Voor meer informatie: mail hetachterboek@xs4all.nl
Kijk voor reacties en meer informatie op https://www.facebook.com/AchterBoek/
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!” (Pippi Langkous)
Schrijven over narigheid is een ingewikkeld tijdverdrijf. Zeker voor iemand als ik die geen natuurlijke neiging heeft ontwikkeld om lang stil te staan bij minder prettige zaken. Maar zoals mijn 85-jarige oma al zei, toen ze mij de danspasjes liet zien die ze in het bejaardentehuis geleerd had: “Je bent nooit te oud om te leren”. Dus ben ik het maar gaan doen.
Regelmatig krijg ik de vraag of het schrijven mij helpt bij de verwerking van alle heftigs. “Nee”, zeg ik dan naar waarheid, “het werkt eerder andersom”. De verwerking helpt bij het schrijven. En dankzij beide heb ik belangrijke lessen geleerd over ziek zijn. Bijvoorbeeld hoe moeilijk het is om elkaar - gewoon, als mensen onderling - echt te begrijpen. Of hoe moeilijk het is om, eindeloos kwetsbaar, overgeleverd te worden aan zoiets abstracts als een gezondheidszorgsysteem. Een systeem waarin allerlei mensen figureren die ook maar gewoon hun best doen.
Met mijn verhalen probeer ik een wereld te beschrijven waar veel mensen zich liever niet mee bezighouden. Want ze is vaak zwaar en confronterend. Tegelijkertijd is ze de dagelijkse realiteit voor duizenden mensen. Ik hoop dat mijn boekje bijdraagt aan een verbeterde communicatie over ziek zijn en vooral aan meer begrip voor elkaar. Dat mensen met kanker en hun omgeving zich gesteund voelen, dat zorgverleners (nog) beter begrijpen dat een patiënt meer is dan een pratende medische toestand. En dat de Rest, ja dat ook de Rest er wat van opsteekt.
Uit: 'Over Leven, bespiegelingen van een kankerpatiënt'. 25 columns over ziek zijn, met een voorwoord van Annette Heffels.
Voor meer informatie: mail hetachterboek@xs4all.nl
Kijk voor reacties en meer informatie op https://www.facebook.com/AchterBoek/
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!” (Pippi Langkous)
