'De kanker heeft me veranderd'

In relatief korte tijd gebeurden er veel nare dingen in het leven van Berit (49). Haar moeder kreeg een herseninfarct, haar zoon een hersenvliesontsteking en ze verloor twee dierbaren aan kanker. Toen kwam daar in juni 2021 ook nog de diagnose borstkanker bij. “Ik voelde me knock-out geslagen.’

Tekst: redactie kanker.nl, augustus 2022

Berit had een hormoongevoelige tumor. De arts adviseerde om meteen te starten met anti-hormonale therapie. Als de tumor zou krimpen, zou er daarna borstsparend geopereerd kunnen worden. Het was dat, en anders werd het een borstamputatie.
 

'Door de therapie en de shock van de diagnose raakte ik in korte tijd totaal ontregeld.'

 

Ontregeld

“Ik had al eens eerder ervaren welk effect hormonen kunnen hebben op je lichaam. Mijn kinderen zijn namelijk via IVF verwekt. Maar dat het zo heftig zou zijn, had ik niet verwacht. Door de therapie en de shock van de diagnose raakte ik in korte tijd totaal ontregeld. Ik had last van heftige stemmingswisselingen, opvliegers, slapeloosheid en andere overgangsklachten.”

“Ik voelde me zo slecht dat ik in een depressie raakte. Er waren momenten dat ik dacht: was ik maar dood. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig dat ik zulke gedachten had. Ik had immers een goede prognose. Dan mag je niet zeuren, vond ik.”

“De arts adviseerde om te stoppen met de behandeling, maar ik wilde maar één ding: dat de tumor zou krimpen. Toen heb ik zelf hulp van een psychiater gezocht. Die schreef me antidepressiva voor, waardoor ik me wat beter voelde.”

Ander ziekenhuis

De hormoonbehandeling sloeg niet aan. “Een andere borstchirurg vertelde me later dat ik wél direct borstsparend geopereerd had kunnen worden. En dat traag groeiende tumoren ook traag krimpen. “Al die maanden wachten voor hooguit een paar millimeter krimp. Terwijl ik had aangegeven dat ik het wachten op een operatie vreselijk zwaar vond.”

“Dat er zo’n cruciale inschattingsfout was gemaakt, vond ik heel erg. Ik voelde me ook totaal niet gehoord door de artsen. Daarom ben ik naar een ander ziekenhuis gegaan. Vanaf het eerste moment verliep het daar heel anders. Een wereld van verschil: hier nam iedereen me serieus, waren ze empathisch en had ik veel meer inspraak in mijn behandeling. Daardoor kon ik eindelijk patiënt zijn en vol vertrouwen de behandelingen in gaan.

“Uiteindelijk ben ik geopereerd door een borstchirurg èn een plastisch chirurg. Later zal de plastisch chirurg ook nog een borstreconstructie doen.”

Steun en herkenning

De kanker heeft Berit veranderd. Ze is geduldiger geworden, is minder hard voor zichzelf en kan haar grenzen beter aangeven. Ook durft ze meer op anderen te leunen. “Ik ben iemand die er graag voor anderen wil zijn. Anderen om hulp vragen is moeilijk voor me. Maar dat heb ik het afgelopen jaar wel geleerd. Ik heb ook ervaren hoe krachtig de steun van anderen is, en ben daar heel dankbaar voor.”

De tips van Berit:

• Heb je het gevoel dat het je allemaal te veel wordt? Zoek psychologische hulp, bijvoorbeeld bij een psycho-oncologisch centrum. Wacht daar niet te lang mee, want er is een wachtlijst.
• Heb je klachten die wijzen op lymfoedeem, blijf er niet mee rondlopen. Ga naar een oedeemtherapeut. Die kan je advies geven je behandelen. Zo voorkom je dat het oedeem erger wordt.
• Ga bij voorkeur naar een ziekenhuis met een mammapoli. Ben je niet tevreden over je ziekenhuis, ga dan naar een ander ziekenhuis.
• Durf je vragen te stellen. Geef aan wat jij nodig hebt. Vertrouw op je intuïtie.
• Contact met lotgenoten kan herkenning en steun geven.