2 jaar

De donkere dagen breken weer aan en meteen moet ik weer denken aan 2 jaar geleden. In september 2021 belde ik mijn ouders om te vragen of ik kon langskomen.

De band met mijn ouders wankelde al wat langer. Ik vond mijn moeder al een hele tijd zo vreemd doen. Ze paste steeds minder op op mijn dochter en ze stuurde ook al geen kaart meer toen mijn dochter jarig was.

Mijn moeder was zo mager en diverse keren had ik aangegeven dat ze naar de huisarts moest gaan. Ze was gegaan, zei ze en ik ging ervan uit dat alles dan okay was.

Die middag dat ik langs wilde komen, kreeg ik mijn moeder aan de telefoon. Heel zenuwachtig. "Nee dat gaat even niet, langskomen:, zei ze.

"Waarom dan niet?" had ik gevraagd. Ze had er zeker geen zin in ofzo. "Nou, ik moet naar de dokter, want ik zie een beetje geel".

Toen drong het tot me door, het is mis! Ik kreeg adhoc het gevoel dat ze dood zou gaan, heel binnenkort.

Ik zat er niet naast. Onderzoeken kwamen in een stroomversnelling. Een ERCP, want de geelzuchr moest worden opgeheven. Een ct scan en de uitslag, die twee weken op zich liet wachten. Leven tussen hoop en vrees.

Maar er was geen hoop, het was volkomen mis, heel goed mis. Het was alvleesklierkanker. Mijn vader, heel naief, dacht dat ze nog geopereerd kon worden en mijn man en ik mochten 3 weken lang niet storen of langskomen omdat mijn moeder moest aansterken, wat volslagen onzin was, want ze ging 'gewoon" dood.

Op een middag werd ik geappt op mijn werk door mijn vader dat mijn moeder op de SEH lag. Ze had interne bloedingen en was opgenomen met een HB van 2.7. Ze wilde de nacht ervoor niet naar het ziekenhuis. Typisch mijn moeder, kop in het zand steken.

Dat ze nog leefde was een wonder. Ze kreeg een aantal bloedtransfusies, maar daar zat een stop op. In de weken erna werd er gezocht naar een hospice voor haar.

Er werd een plek gevonden in een hospice tussen haar oude werk en woonhuis in. Fijn voor mijn vader op loopafstand, maar hoe moeilijk voor mijn moeder moet dat zijn geweest.

Ik heb nooit gehoord hoe zij het ervaren heeft, de hele periode, wat de ziekte met haar deed en het feit dat ze doodging. Ze zat altijd opgemaakt in bed, haren perfect als ik kwam.

Mijn man en ik hebben de ziekteperiode van de zijlijn meegemaakt. Mn ouders hadden weinig contacten gedurende de coronaperiode en nodigden als een gek mensen uit om afscheid te komen nemen. Zo zou mijn vader ook weer contacten hebben en niet alleen zijn. Wij hebben de intimiteit gemist als gezin en als familie hiermee om te kunnen gaan.

Het gevoel vanaf de zijlijn mee te leven hebben we benoemd naar mijn ouders en dat werd niet gewaardeerd. Mijn moeder wilde zelfs geen contact meer. We hebben geen afscheid kunnen nemen van haar, want dat wilde ze niet.

30 december is zij om kwert over zes in de middag overleden met passieve euthanasie.De kerstdagen ervoor heeft zij erg veel pijn gehad.

Via de buurvrouw hebben we vernomen dat ze was overleden. Dat was niet een fijne manier, maar ik ben toch naar het verpleeghuis gegaan om afscheid te nemen.

Mijn moeder lag er uitgeput bij, zonder make up, zonder bril. Wat me het meeste opviel was dat haar wenkbrauwen slordig zaten. Ze tekende altijd een mooi lijntje. Dat was echt een vreemde gewaarwording.

Mijn vader en ik zijn nader tot elkaar gekomen. Achteraf zijn er dingen geweest die ik anders had kunnen doen, opdat ik wel afscheid had kunnen nemen. Maar dat is achteraf.

Wat ik nooit heb begrepen is dat ze zo geheimzinnig over haar klachten en ziekte heeft gedaan. Waarom ze dat heeft verzwegen voor ons.

Soms voel ik me boos, ook wel verdrietig en zelfs bang, bang om ook die rotziekte te krijgen.

Maar bovenal voel ik me soms verraden. Dat ze niet de moeite heeft genomen te vechten voor ons om beter te worden, of afscheid te nemen van haar kleindochter. Dat ze niet van mij afscheid heeft willen nemen kan ik nog wel begrijpen, maar niet van haar kleindochter.

Kanker maakt meer kapot dan je lief is. Maar een struisvogelpolitiek en een zwakke familieband hetzelfde of mogelijk nog meer.

Daarom houd van elkaar, zoek elkaar op, in goede en slechte tijden. Wees eerlijk en duidelijk naar elkaar, ook al is de boodschap hard. En als het even kan, vecht dan voor elkaar en vooral voor jezelf! En vind hoop, hoop om te vechten!

Ik zie mijn moeder nooit meer terug en met dat besef moet ik leren leven.