Huil ik wel genoeg?

Het is nu twee weken na mijn operatie en ik heb nog niet echt gehuild. Ja, als ik ga douchen, dan is het even kort brullen. Mega confronterend die platte rechterkant. Maar verder? Nee. Huil ik wel genoeg, vraag ik me af. Ik hoor nu toch ontzettend te huilen, te rouwen om mijn borst die eraf is gehaald? Maar nee. Geen traantje. Niks. Nou ja, het zal wel. Voordat ik geopereerd werd heb ik wel veel gehuild. Op weg naar m'n werk biggelden de tranen over m'n wangen en als ik naar huis reed kon ik niet meer stoppen met huilen. Ja, als ik een hap eten nam was het even over. Maar vaak genoeg moest ik mijn bord wegzetten omdat ik ontzettend moest huilen. Dat kon uren doorgaan. Ik liet het maar. Het stopte weer ergens de dagen erna. Dus misschien heb ik toen al genoeg gehuild. Ik weet het niet. Nu hoeft het in ieder geval niet.

Al bijna veertien dagen loop ik met mijn drain, die ik inmiddels he-le-maal zat ben. Hij doet pijn. Het ding is irritant (ga jij maar eens een hele dag met een pot rondlopen die vast zit aan je lijf) en aangezien ik steeds mobieler word is dat ding soms levensgevaarlijk. Al een paar keer ben ik met de slang blijven hangen aan de trapleuning. Oeps. Dan gaat het echt mis, ik blijf zo hard haken dat de drain losschiet. Ik raak compleet in paniek en we bellen direct met het ziekenhuis. Ik dacht dat ik dat ding uit m'n lijf had getrokken, maar gelukkig is 'ie losgeschoten bij een koppelstukje. Als we een nieuwe drainpot eraan hangen is alles weer goed. Pfieuw. Ik loop het maximaal aantal dagen met mijn drain en na veertien lange dagen haalt de verpleegkundige 'm eruit. Dag draintje! Ik ga je niet missen!

De volgende dag gaan we weer naar het ziekenhuis, dit keer naar de plastisch chirurg. Vandaag word ik voor de eerste keer gevuld. Ik vind het best een beetje spannend. Naalden vind ik helemaal niks en laat die nou net gebruikt worden voor het vullen van de tissue expander. Die expander is een ingenieus apparaat dat - de naam zegt het al - de huid oprekt. Het is een lege siliconen prothese met een vulnippel, waar een magneet in zit. Door middel van de magneet zoekt de plastisch chirurg de vulnippel op en zo weet hij waar hij veilig de naald kan prikken.

Voordat mijn plastisch chirurg begint pakt hij al de instrumenten uit zijn laatjes en kastjes. Ik kijk even lekker de andere kant op. Hij verwijdert de knoopjes van de hechtingen en dan hoor ik hem zeggen: 'oei, ik ga even zitten, ik ben een beetje duizelig'. Schalks kijk ik naar rechts, waar hij me met een grote glimlach aan zit te kijken. 'Bij jou moet ik iets meer grapjes maken', lacht hij. Als een boer met kiespijn lach ik mee en helaas zie ik toch nog even die enorme spuit waarmee hij richting mijn borst gaat. Ieuwww.

Omdat de huid van mijn rechterborst nu gevoelloos is (onbeschrijflijk raar) voel ik niks van de prik. 'Elk nadeel heb z’n voordeel', he? En hoppa, daar zit er weer 50cc bij. Direct resultaat. Ik ben toch best wel blij. Iets meer welving aan de rechterkant. Over een week mag ik weer komen voor een 'toefje erbij'. Maar de blijheid verdwijnt al snel als ik die avond een scherpe pijn voel. Alsof de deksel van een conservenblikje onder m’n huid zit. Of een bolletje prikkeldraad. En dat kan wel kloppen, want de tissue expander is nog niet erg gevuld en dus drukken de randen tegen mijn huid aan (denk aan een lege voetbal die langzaam opgeblazen wordt). Was ik net een beetje opgekrabbeld na de operatie, haalt deze pijn me weer keihard onderuit. En daarmee ook mijn gemoedstoestand. Bij elke beweging voel ik mesjes in mijn borst. Auw, die randjes. Ik slik maar weer pijnstillers, maar het is echt moeilijk vol te houden. Over een week pas weer opnieuw vullen, hoe kom ik hier doorheen?!

Ik zoek contact met andere lotgenoten, maar zij herkennen dit niet. Nu voel ik me nog eenzamer. En zieliger. Klein hoogtepuntje is wel dat ik zelf heb gedouched. En mijn haren gewassen. Dat is echt een klein feestje. Weer een stukje zelfredzamer. Maar de pijn wordt na een paar dagen niet minder. En juist op dat moment besluiten mijn vriendinnen foto's van weekendjes weg en ontzettend gezellige wintersport taferelen met me te delen. Dat kon ik er nou net even niet bij hebben. Ik weet dat ze het niet expres doen, maar hoezeer ik het ze ook gun, ik lig nu bijna drie weken op m'n bed, met verschrikkelijke pijn, mijn borst is eraf gehaald, houd dat soort kiekjes alsjeblieft voor jezelf!

Ik sla aan het Googlen maar ik vind helaas bar weinig over randjes van de tissue expander die ontzettend pijn doen. Wat is er toch weinig te vinden over dit proces. Op Borstkanker.nl staan een paar foto's en verhalen van mede lotgenoten, maar dat is heel algemeen. Ik wil details weten, hoe ging het precies, wie had er ook last van randjes en het allerbelangrijkste: wanneer ging het weg? Ik waag zelfs een gokje op Instagram, misschien zijn daar verhalen van lotgenoten. En dan heb ik beet. Met #tissueexpander stuit ik op berichten van vrouwen uit het buitenland die open en eerlijk hun verhaal delen. En een van hen had ook ontzettend last van de randjes van de expander. Ik besluit haar een DM (prive bericht) te sturen en een paar uur later krijg ik een hartverwarmende en uitgebreide reactie terug!

Deze vrouw op Instagram, die aan de andere kant van de wereld woont, begrijpt mij als geen ander. En dan komen de tranen. Ik moet zo ontzettend hard huilen. En potverdikkie, dat kan helemaal niet, want dat doet hartstikke zeer op mijn borst. Het is toch niet te geloven? Zelfs een potje hartverscheurend huilen kan niet! Ik ga over op de 'silent cry' waarbij mijn borstkast zo min mogelijk beweegt. De woorden van deze lieve vrouw uit New York erkennen mijn pijn, mijn verdriet en steunen mij meer dan ik kan vertellen. Zij weet wat het is. Zij heeft het ook meegemaakt. Zij had ook die enorme rottige pijn van die stomme randjes. Zij moet ook haar borst missen. Haar bericht is op dit moment alles wat ik nodig heb.

Langzaam voel ik me rustig worden. Blijkbaar heb ik me sterk gehouden, de afgelopen dagen. Deze terugslag kon ik er niet bij hebben. Gelukkig worden de randjes minder pijnlijk als de expander meer gevuld wordt, zegt de dame uit New York. Laten we deze week maar snel doorspoelen dan. Het is raar om te zeggen, maar ik kan niet wachten om weer naar het ziekenhuis te gaan.