Voor de 22ste keer dit jaar naar het ziekenhuis

Vandaag ga ik voor de laatste keer dit jaar naar het ziekenhuis. In totaal ben ik er tweeëntwintig keer geweest. Tweeëntwintig. Dat is gewoon drie volle weken. Bizar idee dat ik zo vaak naar het Alexander Monro ben geweest dit jaar. Maar, je leest het goed, vandaag dus voor de laatste keer dit jaar. Ik ga op contole bij mijn plastisch chururg, want mijn laatste operatie is nu meer dan zes weken geleden.

Ik heb zelf al gezien dat de reconstructie niet helemaal goed is gelukt. Ik ben mager, dus heb ik een dunne huid en juist die zorgt ervoor dat er rimpels ontstaan bij mijn prothese. Dat is echt balen. Bij de tissue expander had ik daar geen last van, want dat ding was knoert hard. Maar siliconen zijn zacht en dus zie je als ik gewoon zit de borstspier over de prothese trekken, wat resulteert in rimpels. Ik besluit zelf niks te zeggen, ik wil dat mijn plastisch het zelf opmerkt. Maar dat mislukt direct, want hij vraagt wat ik er zelf van vind geworden. 

Nou, ik heb wel een paar dingen... ten eerste vind ik mijn prothese te klein in vergelijking met mijn andere borst. Ik wilde dat mijn nieuwe borst er hetzelfde uit kwam te zien in een BH, maar op dat gebied wint mijn eigen borst het toch echt dik. Het verschil is niet heel groot, maar ik zie het wel. Zeker in een BH, wat toch het zichtbaarst is. En dan de rimpels. Dat is gewoon niet mooi. En verder ben ik ook ontzettend blij met mijn nieuwe borst, hoor. Niet dat we alleen maar gaan zitten klagen hier. Ik ben blijer dan blij dat ik niet plat ben en dat er wat voor mijn oude borst in de plaats is gekomen. Dat ik er weer 'normaal' uit zie in een trui. En mijn nieuwe borst staat fier vooruit, alsof ik weer 15 jaar oud ben. Daar steekt mijn oude borst weer schril bij af, want die hangt met mijn 42 jaar toch echt een stukje lager. 

Om de rimpels op te lossen kan ik lipofilling ondergaan. Daarbij wordt op andere delen van mijn lijf vetweefsel weggehaald en bij mijn borst erbij gespoten. Nu was ik al slank, maar sinds mijn operatie ben ik toch zeker nog drie kilo kwijt. En dus ook mijn vetjes... Op mijn buik kan mijn chirurg niets overtolligs vinden, ook niet boven mijn heupen, maar aan de binnenkant van mijn bovenbenen ziet hij wel een optie. In een operatie zuigt hij door middel van kleine sneetjes daar dan vet weg en plaatst dat in mijn borst. Zo'n 60/70% van dat vet blijft zitten. Op mijn bovenbenen krijg ik kleine littekens en het zal daar bont en blauw worden. Ook heb ik, mede omdat ik slank ben, kans om daar cellulitis te krijgen. Jeetje... Ik vind het nogal wat. Weer een ingreep. Mijn benen verminken? Plus kans op infectie en dus kwijtraken van mijn prothese. Ik moet even heel erg slikken. Wil ik dit? En als ik het niet doe, betekent dat dat dit het eindresultaat is. Een te kleine borst met rimpels. Wat een tegenvaller, om het maar op z'n zachtst te zeggen. Heb ik hier al die pijn voor doorstaan, bijna een jaar lang? Voor dit resultaat? Ik moet mijn tranen bedwingen.

En het tepelknopje dan? Ja, dat wordt toch ook een lastig verhaal zegt mijn chirurg omdat ik....  Als ik nog een keer hoor dat het balen is dat ik dun ben... Ik weet het nu wel. Het is wie ik ben, dit is mijn lijf. Maar omdat ik dus een dunne huid heb is bij het maken van een tepelknopje van mijn huid een groter risico op het raken van een spier of de prothese. En omdat die huid weinig vet bevat, zal er een minder groot knopje gemaakt kunnen worden. Dus het resultaat kan tegenvallen. Nou, dit kon er ook nog wel bij. Ik had helemaal bedacht dat ik als kers op de taart voor het tepelknopje zou gaan, met een getatoeëerd tepelhof er omheen. Dit gaat dus ook al niet door? Ik merk dat ik deze teleurstelling er even niet bij kan hebben. Ik zucht en sla mijn handen voor mijn hoofd. Jeetje, roep ik uit. 

Ik schakel: oke, dan een 3D tepel tatoeage. Dat kan. Maar als ik mijn oude borst nog wil laten liften, adviseert mijn arts om dat eerst te doen. Dan kan de tepel tatoeage op de hoogte van de nieuwe plek van de rechtertepel komen. Anders heb je twee tepels op verschillende hoogten. Wat is dit nu weer? Ik weet nog niet of ik mijn linkerborst wil laten liften. Misschien over een jaar. Of over vijf jaar. Maar niet nu. Nu wil ik rust, geen operaties meer, geen ziekenhuizen meer, ik wil dat het klaar is. Af. Tepel erop en dan wil ik de komende tijd geen arts meer zien. En dan dit weer? De arts ziet dat het me duizelt en maakt een belafspraak voor over twee weken. Dan kan ik het allemaal even laten bezinken. 

Ik maak nog de opmerking dat ik voorafgaand aan het traject toch wel had willen horen dat een reconstructie zo ontieglijk veel pijn doet. 'Pijn is subjectief', antwoordt de chirurg. 'Dus jij wil zeggen dat er vrouwen zijn die hier geen pijn aan hebben gehad?' Ja, bevestigt hij. Ongelooflijk. Als ik naar huis rijd denk ik dat dit toch weer typisch een artsen antwoord is. Niet je gevoel erkennen. Nee, alles wordt wetenschappelijk benaderd. Oei, je zou toch eens met empathie op je patiënt reageren. Dat is verboden.

Als ik thuiskom en mijn laptop openklap om te beginnen met werken overvallen de tranen me. Dik en rond rollen ze over m'n wangen. Ze blijven stromen. Jeetje. Deze zag ik even niet aankomen. Het lijkt wel of alles eruit komt van het afgelopen jaar. Het einde van dit traject en zeker geen gedroomd einde. Het is een borst met haken en ogen. Zeker niet de borst die me beloofd was en die ik het hele traject voor ogen had. Wat een bummer. Ik app mijn leidinggevende dat werken me niet meer gaat lukken vanmiddag. Ik heb vaak genoeg mijn tranen weggeslikt om toch gewoon aan de slag te gaan. Dat gaan we nu een keertje niet doen. Ik huil en ik huil, om zoveel redenen. En dat mag er allemaal zijn.