Deja vu
Gister las ik blog van pxist, zo herkenbaar! Vorig jaar, twee maanden voor mijn diagnose, hetzelfde meegemaakt met mijn jongere zus, politie aan de deur en alles wat daarna moet gebeuren, veel regelen en problemen oplossen. En dan krijg je zelf de kankerdiagnose, doorgaan tot ik het niet meer kon. Het meeste is afgerond, maar echt rouwen heb ik niet gekund. Ze woonde aan de andere kant van het land, heel erg op zichzelf .
Hier nog aan het genieten van geen bijwerkingen na 5de behandeling, hobby weer met plezier opgepakt en even geen ziekenhuis.
Sterkte allemaal, wordt vervolgd
1 reactie
Och meisje toch.
Ja wij weten hoe het voelt, dat is zo heftig, maar je kunt alleen door blijven gaan, zolang je het volhoudt, en als je denkt, dat je je grens bereikt hebt, blijkt er telkens weer een beetje rek in te zitten, geen idee waar het vandaan komt.
Mag ik je even heel lang vasthouden, gewoon omdat je het misschien nodig hebt?
Liefs Peter