Onbegrip

Ben behoorlijk van slag, na bezoekje van oudste dochter vanmiddag. Een week is ze al terug van vakantie, valt meteen in huis met van alles over haarzelf en vraagt dan hoe t gaat.  "Gaat nu wel weer, vandaag belde de huisarts, fijn gesprek en een afspraak gemaakt, ga binnenkort langs om dingen wat betreft mijn wensen te regelen" verbaasde blik! Oh, voor als t over 10 jaar mïsgaat? Ik zeg dat ik geen 10 jaar meer heb, zeg dit vooral, omdat ik het idee heb, dat ze geen idee heeft. KAPPEN MAM! Jij bent altijd zo negatief, hier schrok ik echt behoorlijk van! Mag niks over mijn ziekte of gevoel daarbij zeggen...mijn eigen dochter! Sinds dat moment ben ik dus gewoon misselijk...voel me weer het wormvormig aanhangsel, uit de tijd dat ik getr0ouwd was met hun vader, iedereen is belangrijker dan ik, kop dicht en vooral niet zeuren. Door mijn behandeling mag ik ook geen babies vasthouden,opletten met speeksel, dus ook geen bestek delen e.d. Betrekt ze ook meteen op zichzelf, oh ja, vriendin van mij...

Zie mijn dochters niet vaak, wonen paar straten verder, dat doet al pijn, maar vandaag voelde als klap in gezicht, ik ben ongeneeslijk ziek, geen idee hoe lang ik er nog ben en deze behandeling geeft hopelijk wat meer tijd met niet al te heftige bijwerkingen. 

Ik weet, dat wat er niet is, je ook niet moet verwachten, maar toch...

Sterkte weer allemaal, wordt vervolgd!

5 reacties

Och lieverd je hebt echt  een knuffel nodig 🥰Ik leef met je mee niks is erger als onbegrip van je kinderen zou ze eens meenemen naar de oncoloog in het AVL misschien geloven ze het dan. En sorry een grote mond tegen je moeder opzetten kan echt niet je bent hun moeder ze hebben je met respect te behandelen en zeker in deze tijd. Je hebt alle liefde en aandacht nodig dat heb je verdiend.

Ik besef nu eens te meer hoe rijk ik ben me jongens en schoondochter doen alles voor me en dat gun ik jou ook hopelijk beseffen je dochters dat 

Ik wens je veel kracht en moed voor de komende tijd ik ben blij dat je een liefhebbende man bij je hebt 

PS je knuffels zijn geweldig ware kunstwerken 👏👏👏

Groetjes Magda 🍀

Laatst bewerkt: 07/08/2024 - 20:49

Het zou kunnen dat je dochter(s) niet willen weten/erkennen dat je zo ernstig ziek bent. Blijf toch echt proberen om over je gevoelens te praten met hen, dat klaart misschien de lucht een beetje. Ik vind het heel jammer en onnodig dat het contact tussen jullie zo 'stroef' loopt. 

Warme groet, Peter

Laatst bewerkt: 08/08/2024 - 09:41

Lieve Huubje,

Wat ontzettend moeilijk voor je als je kinderen zo reageren op jouw ziek zijn. Het kan zijn dat ze willen ontkennen hóe ziek je werkelijk bent en zich gewoon niet kunnen voorstellen dat ze je ooit kwijtraken. Net als Peter al zegt, kan je overwegen met hen te praten en te vertellen wat het met je doet. Ze zijn immers volwassen. Als dat geen effect heeft, focus je dan op mensen die wel met je meeleven en aandacht hebben voor jouw proces.

Hele dikke knuffel van mij.

Monique

Laatst bewerkt: 09/08/2024 - 16:17