Zes weken en twee dagen

Tussen het moment dat ik te horen kreeg dat de artsen niet zeker wisten of de cyste goed- dan wel kwaadaardig was waardoor mijn hele eierstok eruit moest en het moment dat de gynaecoloog mij belde met de uitslag naar aanleiding van de operatie heeft precies zes weken en twee dagen gezeten. Die zes weken en twee dagen hebben als jaren gevoeld. Gedurende de zes weken en twee dagen heb ik me vaak eenzaam (gelukkig heeft maar één iemand in mijn omgeving ervaring met hoe het is om mogelijk eierstokkanker te hebben), machteloos en bovenal verdrietig gevoeld. Mijn leven stond ongepland stil en ik moest me aanpassen aan de nieuwe tijdelijke realiteit. 

Het telefoontje van de gynaecoloog nam ik helaas alleen op, omdat de vlucht van mijn ouders die terugkwamen van vakantie helaas vertraagd was. Ergens maakte dat de cirkel weer rond. Toen ik zes weken en twee dagen geleden nietsvermoedend de telefoon opnam en de gynaecoloog mij mededeelde dat ze twijfelden over de cyste was ik ook alleen. Naïef als ik was had ik niet bedacht dat de gynaecoloog, nadat ik bij haar op controle was geweest en zij me toen al had verteld dat ik geopereerd moest worden en ze alleen de cyste zouden uitzuigen, de belafspraak had ingepland omdat ze intern wilde overleggen over de cyste waar ze niet zeker over was. Achteraf gezien kan ik lachen om deze naïviteit, want als ik aan het bezoek bij haar terugdenk staat het me vooral bij dat ze bedenkelijk keek naar de echo en ik het gevoel kreeg dat ze iets achterhield. De verbanden had ik echter niet gelegd in mijn hoofd en de klap dat ik misschien kanker had heb ik dus op dat moment alleen moeten opvangen. 

Na zes weken en twee dagen heb ik het nieuws dat mijn nieuwe tijdelijke realiteit eindelijk over ook was in m'n eentje "opgevangen". Gelukkig kon ik het heugelijke nieuws al snel delen met mijn ouders, die vijf minuten na het telefoontje binnen kwamen lopen. Ik had een zeldzame goedaardige tumor in mijn eierstok. Het pathologisch onderzoek heeft daardoor een stuk langer geduurd, maar ze zijn er nu zeker van dat ik geen kanker heb. Na zes weken en twee dagen is het dan opeens weer omschakelen: ik kan weer door met mijn leven en ben niet langer een "patiënte". Die omschakeling is nog best raar en weer wennen. Het ene moment verkeer je in angst dat je mogelijk een zeer ernstige vorm van kanker hebt, terwijl het volgende moment alles goed is en het ziekenhuis "je laat gaan".

Dankzij deze zes weken en twee dagen heb ik ook zeker nieuwe inzichten over mezelf verkregen, over zowel mijn sterke als zwakke punten. Je komt jezelf namelijk behoorlijk tegen als je op de bank ligt en veel tijd hebt om na te denken. Nu is het taak om, terwijl ik dit "hoofdstuk" van mijn leven rustig een plekje probeer te geven, met die inzichten aan de slag te gaan en mezelf verder te ontwikkelen.

Het op papier zetten van mijn gedachten heeft gedurende de zes weken en twee dagen mij enorm geholpen om orde in mijn hoofd te scheppen. Als je veel tijd hebt om na te denken gaan je gedachten alle kanten op en kan je soms het overzicht volledig verliezen. Dankzij het (tweemaal) schrijven van een blog heb ik voor mezelf mijn eigen gedachten beter op een rij kunnen zetten, om daar vervolgens ook over te praten met naasten. Ik vond het hartverwarmend om te zien dat onbekenden (met als grote gemene deler ervaringen met (mogelijk) kanker) aardige reacties hebben geplaatst. Afsluitend hoop ik met heel mijn hart dat iedereen die dit leest, het nieuws krijgt waar hij of zij op hoopt!