2 mnd verder ….. en een prolaps
Wat nog onzeker was, is nu zekerheid geworden. Tumor in been kan niet geopereerd worden, profs in Erasmus hebben dit uitgelegd. Er zou dan bijna de helft van been weg gesneden moeten worden en groot deel van heup bot. Mijn man zou het mss overleven, maar geen qualiteit van leven meerhebben. Nu wandelt hij nog 2 x per dag een uur mee met de honden. Dus het idee van opereren is niet meervan toepassing. Dus het wordt leven met deze pijn en pijnstillers gebruiken. En nooit meer fietsen.
Verder was er een ander probleem opgedoken….over de maanden heen….een prolaps van de stoma. Dat verergerde. De darm wou niet meer terug, wat de stoma verzorging behoorlijk lastig maakte. Er werd tot een ingreep besloten, een revisie. Afgelopen vrijdag werd mijn man geopereerd, kleine ingreep, nachtje ziekenhuis. Maar dat pakte ander uit. Want de stoma kwam niet op gang. Mijn man kreeg hart ritme stoornis en veel pijn. Laxeren hielp ook niet. Vanmorgen is een klysma gezet en toen kwam de ontlasting los. En vanmiddag mocht ik hem ophalen en dus is hij weer thuis gelukkig
8 reacties
Wat maken jullie veel mee. Wat moet het moeilijk zijn om van hoop naar onzekerheid te gaan. Voor jou zwaar om je man met zoveel pijn te zien en hem zien te veranderen in een oude man.
Ik hoop dat de pijn goed onder controle te krijgen is en jullie nog lang van elkaar mogen genieten.
Ja Kato, hij is nu thuis. Gelukkig kan ik hem verzorgen, heb altijd in de thuiszorg gewerkt. Maar zwaar is het zeker. Hij is echt een oude man geworden.
Die revisie zou een kleine ingreep zijn. Ze wilden zo min mogelijk de buik in, omdat er ook kanker in het buikvlies zit. Maar de buik is keihard nu. En onzekerheid en machteloosheid zijn killing.
Heb je ergens steun? Kun je met mensen praten? Dit moet loodzwaar zijn. Is het geen idee om toch thuiszorg te nemen zodat jij je kunt richten op de fijne dingen die er nog zijn? Je zit nu heel erg in de zorgrol. Misschien is het fijn als je dat uit handen kan geven.
Veel kracht en liefs
Djw voor je lieve reactie. Ja ik heb vriendinnen en kan daar mee praten. Of ik kom buiten een collega tegen. Paar weken geleden was mijn emmertje helemaal vol. Maar nu gaat het wel weer. En als het ….straks….echt te veel wordt, zal ik zeker hulp vragen. Maar nu gaat het . Mijn man heeft kanker in de weke delen, dus organen werken nog prima. Hij zal er toch nog wel een poosje zijn, denk ik. Maar de onzekerheid is vreselijk.Er zijn momenten geweest, de lastste 21/2 jaar, dat ik afscheid aan het nemen was.Maar nu zijn we weer hoopvol, dat het nog wel ff goed gaat. Hij gaat aansterken, rustig aan, en binnenkort weer mee met de honden . 🙏❤️
Dat klinkt erg hoopvol. Er samen weer op uit. De onzekerheid ken ik vooral vanuit mijn dochter. Vorig jaar was ik ziek door de medicatie en moest 2x opgenomen. De angst dat zij mij kwijt ging raken was enorm. Het is een angst waar geen oplossing voor is. Een angst die meebeweegt met hoe ik mij voel. Zo zal het ook wel voor jou zijn.
Denk goed om jezelf want je man heeft je heel hard nodig. Een fijne tijd voor jullie allebei en dat jullie veel en lang van elkaar mogen genieten.
Liefs, Kato
Djw hoor, en jij ook veel sterkte. Het is voor je dochter ook een angstige en onzekere tijd. Pas goed op jezelf.
Dat probeer ik ook. We hebben honden, dus moeten lekker naar buiten. Een eind lopen en ogen open voor de natuur. Soms alleen en met tranen hoog, maar wel buiten. En voor mijn man is het de afgelopen jaren ook een drijfveer geweest.Groetjes en een fijne dag 🙏
Zucht.... wat een ellende allemaal. Ik kan me denk ik niet half voorstellen wat jullie allemaal meemaken.
Ik wens jullie heel veel sterkte.
Djw Paul. Ja het is heftig allemaal en zo onzeker. Vooral als het woord terminaal valt. Maar we verleggen nog steeds onze grenzen en zijn blij met de goede dagen. En ws die chordotomie, die de pijn uit zal schakelen