Gedeelde smart is halve smart

Gedeelde smart is halve smart ook in woelige stormachtige tijden

En hoe gaat het nu met je, die vraag heb ik meer als een keer gehoord en ook wel logisch dat die vraag aan mij gericht werd, ik ben het immers die borstkanker heeft, ik ben degene die ziek is, ik ben degene die bezorgde aandacht krijgt, ik, ik, ik, ik, en nog eens ik.... allemaal uiteraard goed bedoeld en ook wel begrijpelijk.

Echter één iemand vroeg al die tijd aan mijn echtgenote “en hoe is het nu met jou?” nou dat was even schrikken want wat geef je daar nu voor antwoord op? En bescheidenheid siert de mens maar ik wist wel beter..

Ik heb in mijn reacties dan ook vaker de aandacht verlegd naar mijn echtgenote en benadrukt dat het voor haar ook zeker niet makkelijk is. De reacties waren meestal iets in de trend van aja natuurlijk, zeker, vanzelfsprekend....ja inderdaad vanzelfsprekend, zo vanzelfsprekend dus dat je het nog niet eens hoeft te vragen. Ik had er vaker best wel wat moeite mee. De rol van de partner wordt hierbij vaak onderbelicht want het is toch allemaal vanzelfsprekend, niet??

De partner van iemand die ernstig ziek is krijgt het volgens mij ook behoorlijk voor zijn of haar kiezen. Van de ene op de andere dag een andere toekomst, zorg om degene van wie je houdt, machteloosheid die als fijn wit zand tussen je dichtgeknepen vuist wegglipt. Er komt opeens van alles op je af, de zorg voor een ziek iemand, je bent aanspreekpunt, aanspreekpunt voor de zieke wel te verstaan niet voor jezelf. Je bent opvangklep voor alle vormen van emoties en daarbij krijg je soms ook nog eens de volle laag wanneer het de zieke soms wat te veel wordt. Van de partner wordt daarbij begrip gevraagd, vanzelfsprekend.

Begrip tonen kun je volgens mij een beetje vergelijken met het rijden over een eenrichtingsweg waarover de zieke en zijn partner beiden hun weg moeten zien te vinden. Ze rijden weliswaar in dezelfde richting met meestal als einddoel dat de zieke weer beter wordt. Hun tempo kan daarbij  echter wel wat verschillend zijn, gevoelens en/of emoties gaan niet altijd gelijk op maar zolang ze in dezelfde richting rijden is er niks aan de hand denk ik dan maar en dat begrip moet je ook als zieke voor de partner hebben.

Maar toch zou het opeens zo maar kunnen zijn dat er over die eenrichtingsweg een spookrijder opdoemt, een spookrijder in de vorm van een partner wie het ook allemaal wel eens te veel wordt, ook dan wordt begrip gevraagd, vind ik. Zoveel begrip dat net voordat er een frontale botsing plaatsvind de partner nog gauw keert en men saampjes weer lieflijk in dezelfde richting rijdt. (-:

Bij ons is over het algemeen wel het traditionele man-vrouw rolpatroon. Ik doe de klussen en mijn echtgenote doet de inkopen en kookt en omdat ik als man borstkanker heb veranderde er in dat rolpatroon niet al te veel, kleine klussen gingen nog wel en de grote zijn nu aan aan de beurt. Andersom was beslist een ander verhaal geweest, ik kan wel een beetje koken maar verbleek helemaal bij de kook en bakkunsten van mijn echtgenote. En levensmiddelen inkopen doe ik op emotie en dat is meestal voor je bankrekening huilen met de pet op, over emotie gesproken dus.

Zonder de goede zorg van mijn echtgenote had ik het beslist veel moeilijker gehad, ik had nergens omkijken naar, het enige wat ik hoefde te doen was ziek zijn en dat ging vrij gemakkelijk, meer had ik ook niet aan mijn hoofd. Mijn echtgenote was er steeds, bracht mij naar de chemo en haalde mij weer op, kookte, bakte etc.etc. Ik hoefde maar te piepen en zelfs Pedro was tevreden, wat wil je nog meer en dat is een makkelijke vraag, ik wilde soms graag een beetje,  ietsje pietsje meer aandacht voor de partner  van de zieke persoon, gewoon een kleine attentie, een warm woord doen vaak wonderen.

Dus bij deze  van Sjozef voor mijn partner en voor alle andere liefhebbende partners van de zieke medemens een mooie bos blommen!