Alvleesklierkanker! Een ongeluk komt nooit alleen.

L. is opgenomen op de afdeling Acute Opname Afdeling. De bedoeling van deze afdeling is dat ze een probleem oplossen en dat je na 48 (uiterlijk 72) uur weer naar huis gaat. De supervisor van de afdeling vind het niet verstandig haar woensdag al weer te ontslaan. De lab uitslagen zijn er nog niet. Ondanks de zware breedspectrum antibioticakuur is de koorts nog steeds niet geweken en ze drinkt en eet nog steeds te weinig. Er komt een diëtist langs, er moeten eiwitten en calorieën naar binnen, desnoods met milkshakes. De oncoloog komt langs om ons bij te praten. Het is duidelijk dat deze kuur niet het beoogde effect geeft. Volgende week zullen we elkaar weer zien om de nieuwe kuur te bespreken en in te plannen maar eerst moet L. aansterken.

Donderdag wordt L. naar de afdeling Oncologische Verpleging overgebracht. De kamers op deze afdeling zijn wat gezelliger en er mag ook een bloemetje staan. Inmiddels heeft het lab in de urine drie bacteriën aangetroffen en kan specifieke antibiotica worden ingezet. Als die aanslaan én in tabletvorm kunnen worden toegediend dan kan L. vrijdag naar huis.

Als het bij de SEH ingebrachte infuus begint te lekken wordt besloten dit te verwijderen en gebruik te gaan maken van de PAC. Kort na het inbrengen van de PAC ervaart L. een helse pijn, nog nooit heeft ze zo veel pijn gehad. De naald wordt weer uit de PAC verwijderd en de pijn daalt, mede als gevolg van extra pijnmedicatie. Wat er aan de hand is, is onduidelijk. De PAC is aangeprikt door een ervaren verpleegster die niets vreemds heeft opgemerkt. De afdelingsarts wil röntgenfoto’s van de PAC wellicht dat daar duidelijk wordt wat er aan de hand is. Ik loop mee naar de afdeling Radiologie en help L. uit bed te komen. Staand de foto’s maken geeft een beter resultaat. Ik merk dat dit weer behoorlijke pijnklachten geeft. Als ik achter het scherm ga staan zie ik duidelijk de PAC boven op de rechterbovenkant van de borstkas zitten maar ook dat de linkerlong een heel ander beeld laat zien dan de rechter. Als ik naar huis rijd, belt L. met de uitslag. Aan de PAC is niets te zien dat de pijn verklaart maar wel is te zien dat de linkerlong is ingeklapt. Ze slaapt die nacht met zuurstof ondersteuning.

Vrijdagochtend wordt de PAC getest met contrastvloeistof en die werkt naar behoren. Is er dan toch iets misgegaan met aanprikken? En wat als L. géén klachten van de PAC zou hebben gehad. Dan waren er geen foto’s gemaakt en was de klaplong onopgemerkt gebleven? Hoe kan het inklappen van een long geen klachten hebben gegeven? Kan je in je hoofd twee zaken die niets met elkaar te maken hebben (het aanprikken van de PAC en het inklappen van de long) aan elkaar verbinden??

De analyse van de longarts is dat de long is ingeklapt als gevolg van het vocht dat er tussen de vliezen zit. De schatting is dat er 1,2 liter zit. Er wordt een drain geplaatst er zullen twee tot drie dagen nodig zijn dit vocht te laten aflopen. De long zal zich dan weer vanzelf ontplooien. Als de long ontplooid en droog is zullen de vliezen aan elkaar worden geplakt door het introduceren van een infectie tussen de vliezen. Dit houdt wel een risico in omdat de witte bloedlichaampjes nog niet zijn hersteld van de chemo. Vrijdagavond is 400 cc afgelopen. Inmiddels gaat het eten en drinken langzaam de goede kant uit.

Er worden weer foto’s gemaakt om te zien af de drain goed zit en dat is het geval. De long is nog niet ontplooid. Inmiddels is duidelijk dat L. goed reageert op de antibiotica in tabletvorm. De koorts is geweken. Het infuus mag er nu uit en L. en dat geeft wat meer vrijheid. Niet heel veel want de longdrain loopt nog.

Zaterdagavond is er al 1,5 (!) liter vocht uit de long afgelopen. Het eten en drinken gaan steeds een beetje beter, van misselijkheid is geen sprake meer maar de darmwerking gaat nog niet helemaal goed. De verwachting is nu dat L. wellicht dinsdag naar huis komt. Ik plan alleen nog maar dingen met een tijdshorizon van maximaal 24 uur.