Alvleesklierkanker! Klappertanden bestaat echt!
Nadat we donderdag hebben gehoord dat de trombocyten weer boven de minimale waarde uitkomen zijn we vrijdagochtend vol goede moed afgereisd naar Krefeld.
Maar om een of andere reden lijkt het deze kuur niet soepel te mogen gaan. Nadat aan het eind van de ochtend de PAC is aangeprikt en de voorloop is begonnen zijn we in het “restaurant” gaan eten. Net toen we terug waren op L.’s kamer kreeg het L. het vreselijk koud. Klappertanden van de kou kende ik wel als uitdrukking maar ik had het nog nooit bij iemand gezien. Een van een reserve bed gehaald dekbed gaf ook geen soelaas. Van koorts was gek genoeg nog geen sprake. Direct nadat een arts via de PAC een middel heeft ingespoten schiet de koorts naar 39,6⁰ terwijl L. normaal 36,3⁰ heeft. Vervolgens weer een middel toegediend om het zweten te bevorderen en wordt er een antibioticakuur opgestart en bloed afgenomen. De voorbereiding voor de chemo zijn dan inmiddels afgebroken. Zaterdag, zondag en maandagochtend volgen er nog meer antibioticakuren. Aan het eind van maandagochtend is L. koortsvrij en wordt de kuur weer opgestart. Ik ga terug naar huis want het hotel heeft geen plaats meer voor mij en ik heb dinsdagochtend en woensdagmiddag afspraken staan die zich niet gemakkelijk laten verzetten. Vroeg in de avond is de koorts weer terug (39⁰). En wordt de chemo afgebroken. Nu is het maar afwachten of de koorts definitief wordt onderdrukt of dat er meer aan de hand is.
De sfeer op de Nederlandse vleugel is dit weekend nogal surrealistisch. Vrijdagochtend horen we dat twee medepatiënten zijn overleden. De een aan een hersenbloeding en de andere aan kanker gerelateerde complicaties. We kennen beiden goed en ook hun vrouwen, kinderen en kleinkinderen. Hakt er toch in! Van een andere mede-patiënt zien we hoe hij achteruitgaat de kanker heeft inmiddels een paar ruggenwervels gebroken en opereren is geen optie. Bij weer een ander is de neuropathie inmiddels zover opgerukt dat hij zijn hobby (houtsnijwerken) niet meer kan uitoefenen en het spellen van een potje rummicub gaat hem moeilijk af. Zaterdagochtend overlijdt in kamer 1 ‘n patiënt en op kamer drie ligt ‘n patiënt met een hersentumor die zoveel pijn heeft dat zijn gekerm je door je hart snijdt. Maandag horen we dat de jonge vrouw waarmee L. de kamer de vorige keer deelde inmiddels ook is komen te overlijden. Het is af en toe wel een beetje lastig om er positief in te blijven staan.
Inmiddels een berichtje van L. dat de koorts terug is naar 37⁰. Als ik het zo inschat zal L. op zijn vroegst op vrijdag naar huis komen maar er kan ook zomaar gezegd worden dat ze eerst thuis moet uitzieken en dus morgen al naar huis komt. We wachten het maar rustig af.
Maar om een of andere reden lijkt het deze kuur niet soepel te mogen gaan. Nadat aan het eind van de ochtend de PAC is aangeprikt en de voorloop is begonnen zijn we in het “restaurant” gaan eten. Net toen we terug waren op L.’s kamer kreeg het L. het vreselijk koud. Klappertanden van de kou kende ik wel als uitdrukking maar ik had het nog nooit bij iemand gezien. Een van een reserve bed gehaald dekbed gaf ook geen soelaas. Van koorts was gek genoeg nog geen sprake. Direct nadat een arts via de PAC een middel heeft ingespoten schiet de koorts naar 39,6⁰ terwijl L. normaal 36,3⁰ heeft. Vervolgens weer een middel toegediend om het zweten te bevorderen en wordt er een antibioticakuur opgestart en bloed afgenomen. De voorbereiding voor de chemo zijn dan inmiddels afgebroken. Zaterdag, zondag en maandagochtend volgen er nog meer antibioticakuren. Aan het eind van maandagochtend is L. koortsvrij en wordt de kuur weer opgestart. Ik ga terug naar huis want het hotel heeft geen plaats meer voor mij en ik heb dinsdagochtend en woensdagmiddag afspraken staan die zich niet gemakkelijk laten verzetten. Vroeg in de avond is de koorts weer terug (39⁰). En wordt de chemo afgebroken. Nu is het maar afwachten of de koorts definitief wordt onderdrukt of dat er meer aan de hand is.
De sfeer op de Nederlandse vleugel is dit weekend nogal surrealistisch. Vrijdagochtend horen we dat twee medepatiënten zijn overleden. De een aan een hersenbloeding en de andere aan kanker gerelateerde complicaties. We kennen beiden goed en ook hun vrouwen, kinderen en kleinkinderen. Hakt er toch in! Van een andere mede-patiënt zien we hoe hij achteruitgaat de kanker heeft inmiddels een paar ruggenwervels gebroken en opereren is geen optie. Bij weer een ander is de neuropathie inmiddels zover opgerukt dat hij zijn hobby (houtsnijwerken) niet meer kan uitoefenen en het spellen van een potje rummicub gaat hem moeilijk af. Zaterdagochtend overlijdt in kamer 1 ‘n patiënt en op kamer drie ligt ‘n patiënt met een hersentumor die zoveel pijn heeft dat zijn gekerm je door je hart snijdt. Maandag horen we dat de jonge vrouw waarmee L. de kamer de vorige keer deelde inmiddels ook is komen te overlijden. Het is af en toe wel een beetje lastig om er positief in te blijven staan.
Inmiddels een berichtje van L. dat de koorts terug is naar 37⁰. Als ik het zo inschat zal L. op zijn vroegst op vrijdag naar huis komen maar er kan ook zomaar gezegd worden dat ze eerst thuis moet uitzieken en dus morgen al naar huis komt. We wachten het maar rustig af.