De omslag in ons leven

Zoals jullie hebben kunnen lezen, begon eind januari de rollercoaster. 
De radioloog de de echo maakte, zei dat mijn milt sterk vergroot was. Ik mocht naar huis en hij zou contact opnemen met mijn huisarts. 
Ik was echter het ziekenhuis nog niet uit toen mijn huisarts belde. Ik stond alleen in dat grote zieken huis. Hij vertelde me direct naar de spoedeisende hulp te gaan. Dat ik waarschijnlijk kanker heb en het er niet goed uitziet. Ik stortte me op een stoel met mn handen in het haar barstte ik in tranen 😢 uit. Een medewerkster van het ziekenhuis heeft me naar de spoedeisende hulp gebracht. Hier begonnen meteen de onderzoeken. Bloed, urine etc. Het advies was, niet meer naar huis te gaan, een directe opname. Ik wilde nog heel graag naar mn moeder (88, waar ik samen met mn broer zoveel mogelijk voor zorg) en mn eigen spulletjes inpakken. Dit was goed. Hier voelde ik me fijn bij. Een paar uur later lag ik op afdeling Hematologie/Oncologie. 
De bedoeling van de snelle opname was een Ct-scan in te plannen voor een dag later. Alles was dus in een stroomversnelling gekomen op deze manier. Ik bedoel hierbij ook het telefonisch bericht van de huisarts. Hierdoor kon wel worden doorgepakt ook al komt het wel erg rauw op je dak.