Een open boek

‘Een open boek’, zo noem ik deze blog. 
In februari kreeg ik de diagnose Leomysarcoom met vele uitzaaiingen, zie mijn eerste blogs. 
Vanaf dag 1 ben ik hier erg open over geweest. Ging niks uit de weg. 
Ieder mens reageert op z’n eigen manier. 
Je kan je gaan terugtrekken en er liever niet over willen/kunnen praten. Ik deed dat op een andere manier. Wat overigens voor mensen wel erg confronterend kan overkomen. Ik zet onbewust mensen wel eens voor een blok. Zodra mensen het nieuws hebben gehoord, is het, naar mijn mening, makkelijker om het erover te hebben. Ik zal niets onbesproken laten. Dat vinden mensen om me heen mooi en sterk. Maar ik realiseer me zeker dat het niet voor iedereen makkelijk is. Vooral mensen die iets meer van me afstaan. Niet iedereen toont verdriet, ongeloof, schrik. Ik wil niet dat ze er een vervelend gevoel bij hebben. 
Maar als iemand (die niet over de situatie weet) vraagt hoe het gaat, kan mijn antwoord als een bom binnenkomen. Het gevoel dat ik op dat moment aan deze persoon geef is natuurlijk niet de bedoeling. Maar begrijp dat het confronterend is. 
Zojuist is een vriendinnetje op bezoek geweest. We hebben het heel even over mij gehad, voor de rest gelachen over van alles en nog wat. Zij weet wat er speelt, dat ik me niet lekker meer voel, weinig energie heb, meer pijn heb, etc. Dit door de openheid die ik altijd toon. Heerlijk om het er dan even niet over te hebben en lekker te kunnen lachen. 
🍀