De Wertheim operatie middels RACC trial

Hoi allemaal,

Daags voor de operatie kreeg ik te horen dat ik ben uitgeloot voor de RACC-trial. Dat betekent dat ik niet de conventionele operatie krijg waarbij een snee wordt gemaakt van navel tot schaambeen, maar een robotgeassisteerde kijkoperatie krijg. Ik heb hier veel over gelezen en heb er vertrouwen in. In bijvoorbeeld Zweden gebruiken ze standaard deze operatie voor "mijn fase". 

In plaats van de lange, verticale snee, krijg ik 5 gaatjes in mijn buik. Hierdoor zou het herstel stukken sneller moeten gaan, terwijl de operatie minstens zo effectief is. 

Op dinsdagavond mocht ik me melden in het ziekenhuis. Mooie eenpersoonskamer op de 12e verdieping. En veel belangrijker: schatten van zusters en broeders. Ik krijg die avond een klysma, kijk die avond wat filmpjes en ga gewoon slapen. Ben niet echt zenuwachtig voor de operatie. 

Die ochtend is mijn man er al voor 7 uur! Hij wilde me nog even zien voor de operatie. Zo lief. Op enig moment wordt ik opgehaald en naar de lift gereden. Op de verkoever wordt ik voorbereid. 

Ik doe mee aan het ERAS protocol, wat ze niet kenden op de verkoever. Het streven daarvan is dat de darmen niet stil komen te liggen en dat je snel mobiliseert. Klinkt goed, want van mobilisatie herstel je. 

Om kwart voor 10 komen drie anesthesisten mij halen. Ze vragen me van alles en leggen me iets uit. Het is een gezellig gesprek. Ze rijden me naar de operatiekamer waar ik zelf op een smalle tafel mag gaan liggen. Alle vragen worden beantwoord en ik zie tot mijn verrassing dat er maar liefst drie gynaecologen aan mijn bed staan, waarvan twee een doctoraal hebben in de oncologische gynaecologie. Wat ben ik dankbaar voor zoveel kennis aan mijn bed! 

Ik krijg een kapje op en moet van hen aan mooie momenten denken. Ik zei tegen hen dat ik dacht aan de geboorte van mijn kinderen. Toen vertelde ze dat ik aan een gelukkig moment moest denken, want dan zou ik beter wakker worden. In een flits denk ik terug aan de uitjes naar de Efteling met het gezin. Daar was geen pijn, maar alleen vreugde. In gedachten lopen we naar Symbolica - het paleis der fantasie. 

Ruim 7 uur later word ik wakker op de uitslaapkamer. Ik verwonder me over alle veranderingen die ik voel, buisjes die ik voel, substantie die ik op mijn oogleden voel en stel alle vragen aan de mevrouw die voor mij moet zorgen. Op enig moment vraag ik: "Ben ik al lang wakker?" "Nee, pas 3 kwartier, maar ik ga wel de verpleging bellen dat ze je moeten komen halen, want je ligt de hele tijd te kletsen". 

Toen ik terug de kamer op kwam, was mijn man daar ook meteen weer. Alsof hij niet weg was geweest. Wat fijn dat hij zo dicht bij me wil blijven!

De eerste avond moet ik meteen op het randje van mijn bed zitten. Ik vraag nog of dat net zoveel pijn doet als bij een keizersnee - iets waar je even doorheen moet. De broeder zegt dat het vergelijkbaar is en hij krijgt gelijk. Even stekende pijn, maar meteen daarna voel ik me beter.

De volgende ochtend kwam de arts langs. De operatie is volgens het boekje verlopen! Daarnaast vond hij dat ik er erg fit uit zag en mocht proberen te mobiliseren, zodat ik diezelfde dag naar huis mocht. Zo snel? Ja, zo snel. 

Ik start met op een stoel gaan zitten, pak mijn infuuspaal en loop de gang over naar de koffie lounge. Dat lukt aardig. Het gaat niet snel, maar de eerste stappen zijn gezet. Dat rondje maak ik die dag nog drie keer. Om 3 uur mocht ik naar huis. 

Mijn zoontje van 5 zou op visite komen. In plaats daarvan kwam hij me halen. Zo fijn, want hij is zo bang en zenuwachtig voor mij. Uit zijn vragen maak ik op dat hij precies begrijpt wat kanker is. Ik beantwoord al zijn vragen zo rustig mogelijk en vertel dat ik er waarschijnlijk heel vroeg bij ben en het monster daardoor uit mijn lichaam is verwijderd. 

De dag erna ben ik eigenlijk alleen maar moe. Ik loop een beetje in huis en ga twee keer een paar uur slapen. De dag erna voel ik me eigenlijk al veel fitter. Ik ga die dag drie keer 1o-15 minuten buiten wandelen. Ook nog wel een uurtje slapen in de middag en neem voldoende rustmomenten. Dat is dus pas dag 3 na de operatie! Ook mag ik vanaf dag 3 beginnen met afbouwen van de naproxen. Pijn heb ik eigenlijk niet. Mijn buik voelt een beetje vreemd en beurs, maar pijn kan ik het niet noemen. Heb de morfine dan ook niet ingenomen.

Ben benieuwd hoe de komende dagen gaan. Over een paar dagen mag de kathether eruit. Over anderhalve week krijg ik de uitslag. Fingers crossed. Nu in ieder geval zorgen voor een voorspoedig herstel en goed naar mijn lichaam luisteren!