Het leven na kanker; vermoeidheid...
Het leven na kanker; gelukkig is er leven na kanker maar het is wel anders dan het leven voor kanker.
Mijn omgeving vergeet dit wel eens en ik zelf af en toe ook.
Dat ik het zelf vergeet heeft zijn voor en nadelen. Met vergeten dat ik kankerpatiënt ben geweest, vergeet ik ook even dat we geen kinderen zullen krijgen, dat ik de rest van mijn leven iedere dag steunpanty's moet dragen vanwege het oedeem in mijn benen, dat ik vergeetachtig ben en een slechte concentratie heb en dat ik niet alles kan eten omdat mijn darmen dat niet meer aan kunnen.
Dat ik deze dingen ook kan vergeten, is voor mij een teken dat ik me goed voel.
Maar met dat goed voelen vergeet ik dan ook dat ik minder energie heb dan voor de kanker. En dat is op dit moment toch wel een struikelpunt...
Voor dat ik ziek werd had ik enorm veel energie; ik werkte (nu nog steeds) vijf dagen in de week in het speciaal voortgezet onderwijs, daarnaast sportte ik minstens twee keer in de week, ging ik minimaal één keer in de week de kroeg in, en zat de rest van mijn weekend meestal ook aardig vol gepland met sociale activiteiten.
Bijna heel 2015 ben ik met de ziekte bezig geweest; diagnose eind januari, operatie begin maart, mei/juni weer rustig werk opbouwen, juli kanker weer terug, juli/aug/sept chemo, bestraling en inwendige bestraling en daarna herstellen.In januari 2016 kreeg ik van de artsen groen licht om mijn werk weer rustig op te bouwen. Maar na zo lang thuis zitten (iets wat ik heel slecht kan) wilde ik graag weer aan de slag en was ik na zes weken opbouwen weer fulltime aan het werk. In de zomervakantie die daarop volgde was ik wel wat moe en moest ik na een actieve dag fietsen, de volgende dag flink bijkomen, maar ach, dat hoort erbij, toch...? Na de zomervakantie ging ik vol goede moed weer aan de slag, toch keek ik voor het eerst uit naar de vakanties om bij te komen. In maart/april 2017 was ik extreem moe en heb ik even op de rem getrapt. Bloed onderzoek wees uit dat ik niks mankeerde dus ik moest echt even gas terug nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar juni werd een maand van weekendjes weg; Alpe d'HuZes, ouders 40 jaar getrouwd, Oerol.... Ik verwachtte dan ook weer zo moe te zijn na al deze activiteiten, maar na twee dagen veel slapen was ik er wel weer. Dus... vol gas weer door! Ik pakte mijn leven op zoals ik leefde voor de kanker, de kroeg trek ik niet meer maar er stonden wel weer genoeg sociale activiteiten op de planning, met als klap op de vuurpijl ook nog even een verhuizing.
Een verhuizing is denk ik voor ieder mens een aanslag op je energielevel maar mijn batterij werd nu volledig leeg getrokken. De volledige herfstvakantie stond in het teken van de verhuizing, dus een beetje opladen in deze vakantie zat er niet bij. En dat heb ik gemerkt... Ik heb met moeite gewerkt tot aan de kerstvakantie, dan zou ik daarna wel lekker uitrusten. Maar hoe meer de eerste werkdag na de kerstvakantie dichterbij kwam, hoe meer ik daar tegenop begon te zien. Ik was nog zo moe, hoe moest ik dat doen?! Mezelf ziek melden? Maar ik ben toch niet ziek?
Ik besloot de maandag aan te kijken hoe het zou gaan. Ik was wel moe maar als ik maar bezig was, trok ik het wel. "Gelukkig" werd ik de nacht van maandag op dinsdag echt ziek (griep) en had ik een officiële reden om me ziek te melden. Maar ja, de griep helpt niet echt mee om meer energie te krijgen. Het beetje energie wat nog in mijn batterij zat, was nu volledig op. Na een week de griep, bleef ik nog een week thuis om aan te sterken, maar nachtelijke hoestbuien hielden me uit mijn slaap; de batterij bleef leeg...
Afgelopen donderdag moest ik voor controle van mijn baarmoederhalskanker naar het ziekenhuis. Mijn arts drukte me op het hart echt even rustig aan te doen, wanneer ik te snel weer aan het werk zou gaan, was de kans groot dat ik snel weer zou uitvallen en dat ik dan veel verder van huis zou zijn. Dus zit ik ook deze week nog thuis. Nu ik geen last meer heb van nachtelijke hoestbuien komt mijn energie ook langzaam weer terug, wel met ups en downs. De ene dag voel ik me goed, de andere dag loop ik hier weer als een lijk, zo wit, extreem moe door het huis.
De huisarts heeft geadviseerd eens met een psycholoog te gaan praten, kijken of we wat meer balans in mijn leven kunnen krijgen qua energie, zodat ik niet nog een keer met zo'n extreem lege batterij kom te zitten. De afspraak is gemaakt, dus ik ben benieuwd of die wat voor mij kan betekenen aangezien ik zelf mijn grenzen niet voel, of wel, maar dan pas veel te laat...
Het leven na kanker. Aan de buitenkant zie je meestal niets, soms een heel bleek snoetje. Van binnen meestal blij en opgewekt, soms verdrietig. Verdrietig dat er nooit een klein minimensje van ons zal rond huppelen, blij dat ik er nog ben en geniet van het leven samen met mijn lieve vriend; dat we altijd kunnen gaan en staan waar we maar willen. Verdrietig, vooral in de zomer, dat ik stomme (warme!) steunpanty's aan moet. Verdrietig dat ik een heleboel vergeet en dat vooral wanneer ik moe ben, me niet goed kan concentreren, met name op gesprekken.
Maar alles heeft en krijgt een plekje. Nu die stomme vermoeidheid nog!
Door dit lekker van me af te schrijven, krijgt ook dit een plekje en gaan we weer verder met genieten van het mooie leven!
Liefs, Leontien
Mijn omgeving vergeet dit wel eens en ik zelf af en toe ook.
Dat ik het zelf vergeet heeft zijn voor en nadelen. Met vergeten dat ik kankerpatiënt ben geweest, vergeet ik ook even dat we geen kinderen zullen krijgen, dat ik de rest van mijn leven iedere dag steunpanty's moet dragen vanwege het oedeem in mijn benen, dat ik vergeetachtig ben en een slechte concentratie heb en dat ik niet alles kan eten omdat mijn darmen dat niet meer aan kunnen.
Dat ik deze dingen ook kan vergeten, is voor mij een teken dat ik me goed voel.
Maar met dat goed voelen vergeet ik dan ook dat ik minder energie heb dan voor de kanker. En dat is op dit moment toch wel een struikelpunt...
Voor dat ik ziek werd had ik enorm veel energie; ik werkte (nu nog steeds) vijf dagen in de week in het speciaal voortgezet onderwijs, daarnaast sportte ik minstens twee keer in de week, ging ik minimaal één keer in de week de kroeg in, en zat de rest van mijn weekend meestal ook aardig vol gepland met sociale activiteiten.
Bijna heel 2015 ben ik met de ziekte bezig geweest; diagnose eind januari, operatie begin maart, mei/juni weer rustig werk opbouwen, juli kanker weer terug, juli/aug/sept chemo, bestraling en inwendige bestraling en daarna herstellen.In januari 2016 kreeg ik van de artsen groen licht om mijn werk weer rustig op te bouwen. Maar na zo lang thuis zitten (iets wat ik heel slecht kan) wilde ik graag weer aan de slag en was ik na zes weken opbouwen weer fulltime aan het werk. In de zomervakantie die daarop volgde was ik wel wat moe en moest ik na een actieve dag fietsen, de volgende dag flink bijkomen, maar ach, dat hoort erbij, toch...? Na de zomervakantie ging ik vol goede moed weer aan de slag, toch keek ik voor het eerst uit naar de vakanties om bij te komen. In maart/april 2017 was ik extreem moe en heb ik even op de rem getrapt. Bloed onderzoek wees uit dat ik niks mankeerde dus ik moest echt even gas terug nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar juni werd een maand van weekendjes weg; Alpe d'HuZes, ouders 40 jaar getrouwd, Oerol.... Ik verwachtte dan ook weer zo moe te zijn na al deze activiteiten, maar na twee dagen veel slapen was ik er wel weer. Dus... vol gas weer door! Ik pakte mijn leven op zoals ik leefde voor de kanker, de kroeg trek ik niet meer maar er stonden wel weer genoeg sociale activiteiten op de planning, met als klap op de vuurpijl ook nog even een verhuizing.
Een verhuizing is denk ik voor ieder mens een aanslag op je energielevel maar mijn batterij werd nu volledig leeg getrokken. De volledige herfstvakantie stond in het teken van de verhuizing, dus een beetje opladen in deze vakantie zat er niet bij. En dat heb ik gemerkt... Ik heb met moeite gewerkt tot aan de kerstvakantie, dan zou ik daarna wel lekker uitrusten. Maar hoe meer de eerste werkdag na de kerstvakantie dichterbij kwam, hoe meer ik daar tegenop begon te zien. Ik was nog zo moe, hoe moest ik dat doen?! Mezelf ziek melden? Maar ik ben toch niet ziek?
Ik besloot de maandag aan te kijken hoe het zou gaan. Ik was wel moe maar als ik maar bezig was, trok ik het wel. "Gelukkig" werd ik de nacht van maandag op dinsdag echt ziek (griep) en had ik een officiële reden om me ziek te melden. Maar ja, de griep helpt niet echt mee om meer energie te krijgen. Het beetje energie wat nog in mijn batterij zat, was nu volledig op. Na een week de griep, bleef ik nog een week thuis om aan te sterken, maar nachtelijke hoestbuien hielden me uit mijn slaap; de batterij bleef leeg...
Afgelopen donderdag moest ik voor controle van mijn baarmoederhalskanker naar het ziekenhuis. Mijn arts drukte me op het hart echt even rustig aan te doen, wanneer ik te snel weer aan het werk zou gaan, was de kans groot dat ik snel weer zou uitvallen en dat ik dan veel verder van huis zou zijn. Dus zit ik ook deze week nog thuis. Nu ik geen last meer heb van nachtelijke hoestbuien komt mijn energie ook langzaam weer terug, wel met ups en downs. De ene dag voel ik me goed, de andere dag loop ik hier weer als een lijk, zo wit, extreem moe door het huis.
De huisarts heeft geadviseerd eens met een psycholoog te gaan praten, kijken of we wat meer balans in mijn leven kunnen krijgen qua energie, zodat ik niet nog een keer met zo'n extreem lege batterij kom te zitten. De afspraak is gemaakt, dus ik ben benieuwd of die wat voor mij kan betekenen aangezien ik zelf mijn grenzen niet voel, of wel, maar dan pas veel te laat...
Het leven na kanker. Aan de buitenkant zie je meestal niets, soms een heel bleek snoetje. Van binnen meestal blij en opgewekt, soms verdrietig. Verdrietig dat er nooit een klein minimensje van ons zal rond huppelen, blij dat ik er nog ben en geniet van het leven samen met mijn lieve vriend; dat we altijd kunnen gaan en staan waar we maar willen. Verdrietig, vooral in de zomer, dat ik stomme (warme!) steunpanty's aan moet. Verdrietig dat ik een heleboel vergeet en dat vooral wanneer ik moe ben, me niet goed kan concentreren, met name op gesprekken.
Maar alles heeft en krijgt een plekje. Nu die stomme vermoeidheid nog!
Door dit lekker van me af te schrijven, krijgt ook dit een plekje en gaan we weer verder met genieten van het mooie leven!
Liefs, Leontien
