Even een dipje

Afgelopen week was een rollercoaster. In dit traject denk je op de één of andere manier dat je bij de diagnose het erste wel gehad hebt, maar dat bleek voor mij niet zo te zijn.

Het begon allemaal met het nieuws dat ik binnen de familie niet meer de enige ben met kanker. Mijn vader kreeg het nieuws van uitgezaaide dikke darmkanker. Niet meer te genezen. Ik was bij het gesprek met de arts en ook dit nieuws gleed langs me heen. Ik zag mijn ouders daar emotioneel op reageren en dacht: goh, dat doen ze toch heel anders dan ik. Ik ben meer van het aanhoren, niet beseffen en pas later fasegewijs verwerken door vooral bij vlagen stil en neerslachtig en moe te zijn. Veel praten met partner en vrienden over wat het met me doet helpt me juist terwijl mijn ouders dat dan weer niet doen.

Een paar dagen later een gesprek met mijn werkgever die inmiddels op de hoogte is gebracht van het traject van nabehandeling. Heel goed dat ze het besluit had genomen om een volwaardige vervanger voor het komende half jaar in te schakelen. Mijn verstand zegt dat dit een goed besluit is en ik ken de persoon die wordt ingezet en die is echt ok, maar toch raakte het nieuws me wel. Ook dit stukje regie over mijn werk raak ik kwijt en ik was er toch ook door aangeslagen. Het voelt alsof de rem op mijn leven verder wordt aangetrokken. Ik hou er niet van om afgeremd te worden, maar besef me dat dit helaas wel nodig is.

En dan vervolgens een intakegesprek met de radiotherapeut over het bestralingstraject. Appeltje, eitje dacht ik. Maar toch merkte ik dat ik het bestralingstraject nog niet vooraan in mijn hoofd had zitten. Langzaam sluipt dit traject naderbij en komt ook het besef dat dit traject ook veel bijwerkingen kan opleveren. Ik weet inmiddels dat er 31 klieren zijn weggehaald waarvan er 1 poortwachtersklier een aantal losse kankercellen heeft. Maar omdat sprake is van lymfangiovasieve groei en de grootte van de tumor (3cm) wordt chemoradiatie aangeraden. Een boekje met voedingsadviezen en een hoofd vol bijwerkingen verlaat ik het ziekenhuis....

Einde van de week een CT-scan om het stralingsplan op te stellen. Ik ben alweer een stuk vrolijker en kan alweer lachen om het feit dat ik op 54-jarige leeftijd zomaar twee tattoo's heb gekregen. Ok het zijn maar twee puntjes van een paar mm, maar toch....