Van links naar rechts

Na de laatste ingreep, zo’n 2 maanden geleden, leek alsof de kanker even op de achtergrond raakte. Of dat was zelfs echt zo. Er gebeurde even niets ingrijpende, ik moest genezen van de lelijke wond op mijn scheenbeen. Dit gaat trouwens zeer gestaag. 

Nu kruipt de tijd richting 22 december, de datum waarop ik weer onder het mes ga. De onzekerheid komt weer terug. Ook de angst. Slapen gaat lastig. Ondanks dat er nog steeds een kans is op een goede afloop, merk ik dat dit alles me onzeker maakt. Dit zal vast en zeker ook herkenbaar zijn voor anderen in dezelfde situatie. Gedachten schieten alle kanten op. Terwijl ik dit schrijf, moet ik denken aan het feestnummer van de Snollebollekes- van links naar rechts. Ik heb vaak de irritante gewoonte om van iets serieus iets lolligs te maken. Zelf kan ik het goed hebben maar gepast is het zeker niet altijd. 

Ik zie op tegen de ingreep maar kijk er ook naar uit.  Het moet toch en hopelijk heb ik daarna zekerheid. Maar, spannend is het wel. Elke keer denkt men dat het klaar zal zijn en elke keer blijkt de kanker toch verder en dieper te zitten.. 

22 december is de datum waarop ik hoop “klaar” te zijn. Het herstel zal pittig zijn, waren de woorden van de chirurg. De wond zal groot zijn (zo’n 11 cm lang, 4-5 cm breed en tot op het bot zo diep) en is niet te hechten. Op je scheenbeen kom je huid en vlees te kort om zo’n wond te kunnen hechten. Een huidtransplantatie is nog geen optie want dit hecht niet op het bot. Het zal 12 tot 16 weken duren voordat de wond weer gesloten zal zijn. Gelukkig wel voor de zomervakantie! Hier kijk ik enorm naar uit. Ook naar nieuwjaar. Hopelijk heb ik dan ook de uitslag van aankomende ingreep. 

Eerst vieren we over een week de 7e verjaardag van onze jongste zoon Sem.  Een zeer welkome afleiding!