Gevoelens
Gedachten het gevoel in een achtbaan te zitten waaruit je niet kan ontsnappen. Gevoel emoties waar je weinig mee kan. Wat denk ik eigenlijk . Soms kan ik in snikken uitbarsten als ik alleen ben en een mooi liedje op de radio hoor. Ga ik dood , hoe lang ben ik er nog. Was dit het in mijn leven . Kan slecht accepteren dat ik kanker heb geloof het eigenlijk nog steeds niet .
Vanaf de diagnose heb ik in de actie stand gestaan , heb steeds het gevoel me sterk te moeten houden voor mijn omgeving . Is het ontkenning ? Wat moet ik ermee . Het enige wat ik wil is mijn leven terug voordat ik in deze achtbaan terecht kwam. Wat is er nou eigenlijk allemaal gebeurd , schrijf wel een blog waarin ik veel terug kan lezen maar toch het lijkt alsof het niet over mij gaat . Ben ik dan echt zo’n struisvogel die zijn kop in het zand steekt .
Kanker hoort niet bij mij , het gaat er gewoon niet in. Ik wil geen kanker in mijn leven , wat ik wil is mensen met kanker liefdevol verzorgen .
Waarom begrijp ik mezelf niet eens meer. Hoe ik altijd overal mee om ging werkt op dit moment niet hupsakee schouders eronder en door !! Wat is er toch mis met mij doe ik mij altijd sterker voor dan dat ik ben ?? En durf ik mijn kwetsbaarheid niet te laten zien aan mensen , omdat ik juist daardoor vaak gekwetst ben . Hoe doorbreek ik dit.
4 reacties
Door dit te schrijven …dat is al een grote stap en enorm dapper! Erover praten met mensen die je hierin kunnen helpen ..wellicht dat dat je ook verder kan brengen in dit super zware traject. 😘😘
Kanker geeft een enorme chaos in je hoofd.
En die krijg je alleen onder controle door erover te praten. Met vrienden, familie , een professional.
En schrijven. Alles van je afschrijven. Genoeg gelijkgestemde geesten hier, die weten hoe het aanvoelt.
Veel sterkte nog, Willy
Als er iets mis zou zijn met jou, dan is het ook mis met mij en met vele andere lotgenoten. Wat je beschrijft is zo herkenbaar. Ook bij mij vlogen en vliegen de emoties soms alle kanten op. Ook denk ik vaak als ik in de spiegel kijk: ben ik nou een kankerpatiënt? Ga ik hieraan dood? Ga het liefst in de struisvogelmodus, maar ik kom nooit diep genoeg om te weten dat de kanker er niet is.
Blijf maar lekker schrijven en vooral: accepteer welke emoties er allemaal zijn. Alles is normaal. En zoals mr. Willy zegt: praten tegen iedereen die maar wil luisteren.
Sterkte en liefs, Monique
Ach lieverd, erover schrijven helpt denk ik al een beetje. Goed dat je ook dit deelt.
Je bewijst juist hiermee dat je een heel sterk mens bent door je gevoel te erkennen en te delen.
Ik herken veel van wat je zegt uit de tijd van Jos.
Het is zo oneerlijk allemaal dat dit je overkomt.
Fijn dat je het ook bij de psycholoog kwijt kan. Dit ook vooral blijven doen.
Wou dat ik meer voor je doen kon.
Gelukkig hebben we veel contact. Ik kom binnenkort weer een keer langs als je dat fijn vindt hoor! 😘😘😘
Oh en we zien elkaar hopelijk de 25ste augustus!