Geraakt ... een lotgenote is niet meer

Intens wat er met mijn binnenwereld gebeurt als wederom een lotgeno(o)t(e) met dezelfde zeldzame vorm van buikvlieskanker (PMP) het aardse leven heeft losgelaten. Zonder ze persoonlijk ontmoet te hebben gebeurt er veel in mij.

Mijn hoofd gaat ermee aan de slag en voel me week worden als ik denk, shoot ben ik de volgende? Soms vind ik het bijzonder lastig om deel uit te maken van een lotgenotengroep, het kan enerzijds zo enorm confronterend zijn, maar anderzijds weet ik ook dat ik veel aan ze heb. Dilemma, dilemma.

Ik krabbel weer op door weer in het hier en nu terug te keren en te focussen op de mooie dingen die mij verrijken. Mensen verbinden door ze blijvend te omarmen met een armband die er voor hun toe doet. Ik voel me weer blij, omdat ik weet dat ik dat nog kan. Ik voel me weer sterk omdat ik weer in beweging ben op alle niveau's. En tegelijkertijd probeer ik er alles aan te doen om ook fysiek 'gezond' te blijven en in het moment te zijn met vallen en opstaan.

En... mocht ik dan toch aan de beurt komen dan hou ik me voor om ook dan te genieten van het nu en het moois te zoeken in de kleine dingen die ook dan zeer zeker de moeite waard zijn. Ik denk aan vanmorgen toen mijn zoontje van 8 bij ons in bed kroop en we een echte "drieknuffel" deden. De tranen springen in mijn ogen.

Pura vida