Klaar! Of toch nog niet helemaal?!
Hi allemaal,
Het is alweer een paar maanden geleden dat ik mijn verhaal plaatste. Ondertussen ben ik uitbehandeld en zag de eerste controle er super goed uit... maar.. ik voelde geen blijdschap.. Ik ging huilend als een klein kind naar de mammagrafie, wat een trauma, wat een ellende. Ik gaf aan bij mijn vriend dat als de uitslag goed zou zijn, alles waarschijnlijk zo van me af zou glijden.. maar dat was niet het geval helaas.. mijn hoofd had geen ruimte voor blijdschap na alles wat er is gebeurd. Mensen om mij heen begrijpen er niks van..:'je bent genezen!' "Super goed nieuws" "wanneer spreken we weer wat af om wat leuks te gaan doen" "je kan nu weer wat meer gaan werken"... Mensen begrijpen er niks van, ik voel me nog niet goed, ik voel me nog moe, ik voel me onzeker, zwak, verdrietig, in de war, aan de andere kant ook blij, vrolijk.. het gaat echt alle kanten op. Ik kan het Mensen vertellen, maar begrijpen doen ze het helaas pas echt als ze het zelf mee maken. Ik loop hier met 1 borst, met pijn prikkels in mijn armen, met vermoeidheid, met kort haar (wat ik helemaal niet wil) en een trauma voor het leven. alles bij elkaar is het gewoon kut en ook lastig uit te leggen aan mensen. Ik ben heel erg blij dat ik het overwonnen heb, maar ik voel het gewoon nog niet. Nog 4 jaar zit ik aan de hormoontherapie, en nog 10 jaar controles. Nu ben ik bezig met weer rustig opbouwen van m'n werk, ook daar is het onrustig, ben ik mijn plek kwijt en weten ze niet wat ze me kunnen aanbieden. Waarschijnlijk ga ik in februari de reconstructie aanvragen als alles loopt zoals gepland. Voor nu even rust voor mijn lichaam.
4 reacties
Heftig! Logisch dat je niet meer onbevangen blij kunt zijn. Je vertrouwt je lichaam niet meer, het is gesloopt. Maar je bent er en de vooruitzichten zijn goed! Je hoeft voor niemand sterk te zijn. Lief zijn voor jezelf.
💕
Gun jezelf de tijd om te rouwen om alles wat je kwijt bent. Je borst, vertrouwen in je lijf, je gezondheid enz. Dat leg je niet zomaar naast je neer. Hoe zou jij zelf naar een ander reageren die dit heeft meegemaakt? Wees lief voor jezelf. Het komt wel goed, maar nu nog even niet.
Liefs, Monique
Herkenbaar. Blijheid en dankbaarheid is er zeker maar je hoofd en lijf hebben veel te verduren gehad. Dankbaar dat je elke dag is een nieuwe krijgt. Maar je spiegelbeeld is niet iets wat je vrolijk maakt. De vermoeidheid waar je geen grip op hebt. Laat het er allemaal zijn. Heb vooral zelf begrip voor jezelf. Een ander begrijpt je niet. Heel frustrerend maar dat is helaas wel zo. Wees trots op wat jij hebt gedaan en wat je hebt doorstaan. Elke dag! Doe ik ook, het helpt me om niet te streng te zijn voor mezelf. Lukt iets niet dan is het vooral voor jou het rotst, ook voor je omgeving maar vooral voor jou. En je kunt er niets aan doen. 🧡
Nondepin ja , tis zoveel , alles
En dan , je nieuwe jij , accepteren dat dingen veranderd zijn
Wat mag jij trots zijn en het verdriet mag een plekje krijgen . Het is schijnbaar heel normaal , dat we niet staan te juichen
Het was immers geen gender veranderen
Maar even keihard een borst inleveren , afgeven , er af gehaald
Alsof t niks is
Maar die borst is net een been , zoiets
Zit er al tig jaar en opeens moeten ze die ook nog hebben in t ziekenhuis
Krijgen we even die chemische dingen erin gepropt , zonder dat er om gevraagd wordt
En dan moeten we nu glimlachen
Ik lees in jouw verhaal , zo het mijne
Ik glimlach nu wel even
Je bent niet alleen ....😌😎
💪🏻💪🏻💪🏻💪🏻💪🏻💪🏻💪🏻💪🏻💪🏻💪🏻💪🏻