OV

Recentelijk was ik aangewezen op het Openbaar Vervoer. De oudste van mijn zus had mij uitgenodigd om samen een biertje te drinken in Arnhem, dus ik besloot vanuit Wageningen de reis naar Arnhem en vice versa te maken met bus 320.

Nu reis ik maar zelden met het OV. Dat is niet alleen goed voor mij, maar vooral ook voor andere OV gebruikers. Ik was al nooit iemand die je er op je feestje bij wilt hebben, maar met het ouder worden neemt ook mijn chagrijn toe en lijken mensen en zelfs voorwerpen er ook nog eens voortdurend op uit te zijn om mij te ergeren. Tot en met de weerjuffrouw aan toe die eerst een half uur stil staat bij hoe het weer geweest is (duhhh. .. dat weet ik, ik kreeg die regenbui op mijn hoofd; ik was daar) om mij vervolgens te vertellen dat ik morgen wel een warme jas aan moet doen (waar bemoei je je mee?!  je bent m'n moeder niet!). En on-line bestelde gebruiksvoorwerpen die je zelf in elkaar moet zetten waarbij ze de gebruiksaanwijzing van 10 A4-tjes hebben verkleind tot een stukje papier van 2 bij 5 cm en voorzien van onbegrijpelijke tekeningetjes. En om de uitdaging wat groter te maken is de toelichting erbij in het Chinees. Al dat soort dingen doet mij tegenwoordig ontbranden in een razende en redeloze  woede, waardoor mijn gezicht er in ruste tegenwoordig zó ontevreden uitziet dat moeders snel hun kinderen binnenroepen als ik langskom, de pastoor een kruis slaat en het meisje bij de groenteboer ongevraagd gratis druiven in mijn tas stopt.

In het OV verwacht je dan ook zo'n bus alleen voor jezelf te hebben, maar niets bleek minder waar. Vooral op mijn terugreis. De bus stroomde helemaal vol en eerst kwamen er drie jongetjes naast en tegenover mij zitten waarvan de grootste een zakje weed had gescoord en waar overleg voor nodig was, want thuis bewaren kon niet, dus moest het bij oma in de tuin begraven worden zo werd besloten. Hoe dat afliep weet ik niet want ze reden maar een halte mee.

De vrijgekomen plek naast mij werd onmiddellijk ingenomen door een dertiger die mij uitgebreid vertelde over een muntje van 10 eurocent dat ie gevonden had en nu toevoegde aan zijn verzameling. Niet dat hij écht een verzameling had, maar als hij soms een mooi muntje vond dan nam die hem mee, zo verduidelijkte hij. Daarna nam hij tot aan Wageningen de tijd om met mij zijn dag door te nemen. Hij was op een kerstmarkt geweest en stalde een voor een, naar ik vermoed in het kader van de dagbesteding in elkaar geknutselde, kerstversieringen te voorschijn, die hij op die kerstmarkt had aangeschaft. Daarna stond hij uitgebreid stil bij alle kwaliteiten van in vorige jaren op kerstmarkten aangeschafte kerstspulletjes.

Intussen hebben een man en  een vrouw tegenover mij plaatsgenomen. Doordat de chauffeur nogal woest optrok terwijl de vrouw nog stond, viel ze "head first" bijna in mijn kruis, maar hervond nog net op tijd een ander houvast. "Ik wordt doorgaans minder hartelijk begroet" zei ik nog. "Thuis zeker" zei de man.

De dertiger naast mij maakte mij nu deelgenoot van de inhoud van zijn portemonnee  en nam even alle plastic pasjes met mij door. Zijn belangrijkste bezit was een anonieme OV-kaart en daar maakte hij zich grote zorgen over. Hij was bang dat die pas zou worden vervangen door een digitale pas op zijn telefoon, Maar omdat hij geen data-abonnement heeft zou hij dan niet meer kunnen reizen, zo vreesde hij. En zou hij nooit meer naar de kerstmarkt kunnen. Dat toekomstbeeld drukte zwaar op hem, dat zag je zo en hoorde je aan zijn stem.

Ik stelde hem gerust en zei dat die pas wel zou blijven. Je kan immers toeristen toch ook niet allemaal verplichten om een Nederlands data-abonnement te nemen als ze een keertje met de metro willen? 

Daar had ie nog niet over nagedacht zo gaf hij toe. De bus draaide het busstation op en opgelucht beende hij met veerkrachtige tred weg.  De mevrouw tegenover mij gaf me glimlachend een klein knikje en kneep even haar ogen dicht.

Tóch leuk, dat reizen met het OV.

Ik wens jullie allemaal mooie dagen toe!