De eerste serie BCG-spoelingen
Ik zie op tegen de BCG-spoelingen. Ik ben bang dat door de vernauwingen in de pisbuis de spoelingen niet gaan lukken. Ik heb nog steeds de visioenen van de laatste keer dat er een katheter bij mijn bewustzijn werd ingebracht en het bloedbad dat dat werd. Ik zit wat stilletjes in de wachtkamer.
De gespecialiseerde urologie-verpleegkundige roept mij binnen. ik krijg een uitleg over de BCG-spoelingen en krijg een bijsluiter mee die groot genoeg is om een middelgrote eengezinswoning mee te behangen. In de computer heeft ze al gelezen dat ik last heb van vernauwingen in de pisbuis (strictuurtjes) en dat de urologe verzoekt om te werken met een dubbele dosis verdovende gel. Ter plekke besluit ik dat ik van mijn urologe houd. Een gedachte die onderbroken wordt door een ijskoud gaasje met alcohol dat over de eikel gewreven wordt, waarna er inderdaad voortvarend tweemaal een lading verdovende gel naar binnen wordt gespoten. Het slangetje met de dikte van een rietje dat voor de spoeling ingebracht moet worden volgt al even voortvarend. Op het moment dat ik auw roep en automatisch mijn spieren aanspan zegt de verpleegkundige dat ik even moet ontspannen en diep zuchten. Op het moment van zuchten even nog een beetje auw en dan haar mededeling dat ie er al in zit. eerst wordt de blaas geleegd via het slangetje, daarna volgt het inbrengen van de BCG en wordt het slangetje weggehaald. Ik krijg een inlegkruisje voor mannen aangereikt en kleed me aan. Alles bij elkaar duurde het vijf minuten en viel het 100% mee. Na elke spoeling wordt ik na iets van een uur wat grieperig en breng ik het weekend in bed door. het is even wennen aan het uitplassen van de BCG met de gel en de lucht. Een wat vervelend gevoel. Bovendien oppassen dat ik niet knoei. Gedurende de zes spoelingen gaan er liters bleekwater doorheen en reinigingsdoekjes met chloor. Daarnaast plastic handschoenen en antibacteriële zeep. De zes spoelingen zijn snel voorbij. Vervolgens staat er drie maanden niks op het programma. Even geen polonaise aan het zere lijf. Heerlijk!
Het volledige overzicht van mijn blogberichten staat hier: https://www.kanker.nl/herman2709/blog
De gespecialiseerde urologie-verpleegkundige roept mij binnen. ik krijg een uitleg over de BCG-spoelingen en krijg een bijsluiter mee die groot genoeg is om een middelgrote eengezinswoning mee te behangen. In de computer heeft ze al gelezen dat ik last heb van vernauwingen in de pisbuis (strictuurtjes) en dat de urologe verzoekt om te werken met een dubbele dosis verdovende gel. Ter plekke besluit ik dat ik van mijn urologe houd. Een gedachte die onderbroken wordt door een ijskoud gaasje met alcohol dat over de eikel gewreven wordt, waarna er inderdaad voortvarend tweemaal een lading verdovende gel naar binnen wordt gespoten. Het slangetje met de dikte van een rietje dat voor de spoeling ingebracht moet worden volgt al even voortvarend. Op het moment dat ik auw roep en automatisch mijn spieren aanspan zegt de verpleegkundige dat ik even moet ontspannen en diep zuchten. Op het moment van zuchten even nog een beetje auw en dan haar mededeling dat ie er al in zit. eerst wordt de blaas geleegd via het slangetje, daarna volgt het inbrengen van de BCG en wordt het slangetje weggehaald. Ik krijg een inlegkruisje voor mannen aangereikt en kleed me aan. Alles bij elkaar duurde het vijf minuten en viel het 100% mee. Na elke spoeling wordt ik na iets van een uur wat grieperig en breng ik het weekend in bed door. het is even wennen aan het uitplassen van de BCG met de gel en de lucht. Een wat vervelend gevoel. Bovendien oppassen dat ik niet knoei. Gedurende de zes spoelingen gaan er liters bleekwater doorheen en reinigingsdoekjes met chloor. Daarnaast plastic handschoenen en antibacteriële zeep. De zes spoelingen zijn snel voorbij. Vervolgens staat er drie maanden niks op het programma. Even geen polonaise aan het zere lijf. Heerlijk!
Het volledige overzicht van mijn blogberichten staat hier: https://www.kanker.nl/herman2709/blog