Opnieuw afscheid van een held

Vanavond om 20:00 uur neemt Wouter Verhaar, afscheid van zijn lichaam en dit leven. Ik kende Wouter (foto) van de groep Alpe d'HuZessers van 2014 die een make-over kregen voor de TV-uitzending van Alpe d'HuZes. Een van de andere groepsleden, Thijs, schreef het volgende blog* over het naderende afscheid van Wouter:

OPNIEUW AFSCHEID VAN EEN HELD

Voor het vierde jaar op rij ga ik meedoen met Alpe d’HuZes. In al die jaren liep of fietste ik in totaal al zes keer de berg op, haalde ik samen met mijn teamgenoten al ruim 80.000 euro op en zag ik af tijdens de trainingen op weg naar die ene dag in juni. Altijd met een voldaan gevoel als ik bovenop de berg stond.

Maar het mooiste aan het evenement is misschien wel de samenhorigheid en alle inspirerende verhalen die je hoort tijdens het verblijf daar. Ik leende een stekker van Coen met startnummer 1, dronk een biertje met een stel kerels uit Limburg na een potje voetbal en stond naast Wouter Verhaar vlak voor de live-uitzending op televisie. Wouter inspireerde mij, en vele met mij, enorm tijdens de bezinningsbijeenkomst een dag voor Alpe d’HuZes 2014.

Hij vertelde daar zijn verhaal: Onverwacht slokdarmkanker en uiteindelijk uitzaaiingen door de hele buik. Uitbehandeld. Bucketlist? ‘’Nee, dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon leven zoals ik nu doe. Stel dat ik iets nou niet kan doen van die lijst, heb ik dan gefaald?’’ Schitterend. Leven zoals je altijd doet. Het meest logische wat er is, want je moet toch altijd alles uit een dag proberen te halen?

Wouter ging wel met vervroegd pensioen, om alle tijd te benutten die hij had. ‘’Ik ben wel een beetje een BZN’er geworden tijdens mijn ziekteperiode, een Bekende Zieke Nederlander.’’ De presentator van de avond sloot af met de woorden: ‘’Wij hopen dat jij volgend jaar weer de berg op mag fietsen met je familie en vrienden. Je bent realistisch, want je vertelde mij dat tot nu toe elke spreker op deze bijeenkomst er het volgende jaar niet meer bij was. Eens moet de eerste zijn, Wouter. Wij hopen met zijn allen dan jij dat bent.’’ Het bleef helaas bij hopen…

Vorige week las ik plots op zijn blog dat het niet goed was. Wouter deelde alles op zijn blog. De chemo deed zijn werk niet meer en de kanker had nu echt gewonnen. Ik zat op het bankje in de sportschool toen ik het las. Wouter had besloten dat hij niet ging wachten op een moeizaam einde, maar dat hij zelf zijn lichaam ging verlaten.

Eerst zou het maandag 9 februari gebeuren, maar ook dat lukte niet meer. Terwijl ik dit aan het typen ben neemt Wouter afscheid van zijn geliefden en om 20:00 uur verliezen we weer een geweldig mens op deze wereld. Het maakt me boos en verdrietig tegelijk, maar ook strijdlustig.

Boos omdat het niet eerlijk is. Iemand die zich zo inzet voor anderen en nu afscheid moet nemen op deze manier. Verdrietig omdat ik weet wat Wouter achterlaat. Omdat ik zijn kinderen en vrouw een hand gaf en de lachende familieselfies vaak voorbij zag komen op Facebook.

Maar nu ik er een tijd over heb kunnen nadenken en deze blog aan het tikken ben, maakt het mij vooral strijdlustig. Het geeft mij kracht om mij wederom volledig in te zetten voor Alpe d’HuZes en voor alle kanjers die strijden tegen die verschrikkelijke ziekte. Laten we er met elkaar voor zorgen dat er nooit meer helden vroegtijdig van deze wereld moeten vertrekken.

Goede reis, Wouter Verhaar. Jij zit achter op mijn bagagedrager 4 juni 2015.

Je bent een held. Voor altijd.

Thijs

En daar heb ik niets aan toe te voegen. Daarom volsta ik ik met: Goede reis Wouter en Godspeed!

* het blog van Thijs vinden jullie hier: https://thijskroezen.wordpress.com/2015/02/07/opnieuw-afscheid-van-een-…