Team Kanker.nl: samen op weg naar de eindstreep in liefde, vriendschap en solidariteit
Dit jaar was voor het vierde jaar op rij Team Kanker.nl een van de deelnemende teams aan Alpe d'HuZes. Een initiatief waarbij op de eerste donderdag van juni de Alpe d'Huez tot maximaal zesmaal toe beklommen wordt per fiets, rennend of wandelend om geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker, de ontwikkeling van betere behandelmethoden en initiatieven zoals Kanker.nl.
Het blijft hetzelfde mooie initiatief elk jaar weer en toch is elk jaar anders. Het weer bijvoorbeeld. Dit jaar was het afzien door de kou, de regen en de mist. Gelukkig bleef een onweersbui zoals vorig jaar uit en kon het draaiboek berg ontruimen in de kast blijven liggen. En het is uiteraard ook anders door de elk jaar wisselende samenstelling van ons team* (een paar hardnekkige deelnemers uitgezonderd waaronder natuurlijk community manager Peter die al vanaf begin af aan mee doet met team Kanker.nl evenals moderator Leo). En natuurlijk met Anja en Mike in hun vaste rol als respectievelijk vrijwilligster en logistiek teamondersteuner.
En ook al die jaren weer de lach en de traan. Het verdriet, maar ook het samen genieten en kunnen lachen. Lachen om het mysterie van de croissants bijvoorbeeld: Het team zat verdeeld over een tweetal campings en een tweetal chalets. Ed en Peter zaten, in afwachting van de rest, alleen in een chalet. De beheerder ging echter uit van een volledige bezetting en had voor 8 personen croissants. Tessa, als coördinator huisvesting, maakte hem duidelijk dat dat teveel van het goede was. Geen punt, als de heren dan zo vriendelijk zouden willen zijn om de overtollige croissants af te geven bij de receptie. Ed naar de receptie met de croissants. Maar hoe maak je vervolgens in het Frans duidelijk wat je komt doen? Ed overhandigde het doosje alsof hij een kostbaar cadeau kwam afgeven, daarbij nederig het hoofd buigend en knikkend en in zijn beste Frans: "les croissants! Tessa, elle à dit, les croissants ici!", het doosje achterlatend bij de verbijsterde receptionist. De volgende ochtend troffen de heren bij hun voordeur het doosje croissants van de vorige dag weer aan, neergezet door de welwillende receptionist.
Nu was die broodvoorziening toch al wel een dingetje. De bakker bezorgde dat brood namelijk tot voor de deur midden in de nacht zo tussen 02:00 en 03:00 uur. Medebewoner Niko die op de begane grond vlak bij de voordeur sliep hoorde de bakker rondscharrelen en toen die dicht genoeg bij de voordeur gekomen was, gooide Niko de deur open en riep hartelijk: "BONNE NUIT!!!" waarop de bakker van schrik een luchtsprong maakte, de baguettes en croissants alle kanten op vlogen en hij er als een haas vandoor ging. Hij bezorgde het brood de volgende dag voor de zekerheid maar bij de overburen voor de deur. We hebben er met z'n allen tijdens de team-BBQ hartelijk om kunnen lachen.
Maar natuurlijk zijn er ook de minder vrolijke momenten waarin je allemaal beseft waarom je daar bent. Denkend aan de mensen die je meeneemt de berg op omdat ze dat zelf niet meer kunnen of niet meer in leven zijn. Met in elke bocht de spandoeken en de kaarsjes die hun verhaal vertellen. De duizenden hartenkreten aan de hartekretenwand. Al die Tibetaanse gebedsvlaggetjes bij de finish met al die namen er op van mensen die er niet meer zijn of die nog volop aan het knokken zijn. Maar wat zo mooi is, dat is overal die solidariteit. Die arm om je schouders als het even niet meer gaat. Het duwtje bergop, vreemden die vrienden worden. Het geeft mij elk jaar weer kippenvel, maar ook kracht en energie. Dat laat zich niet goed beschrijven, dat kun je alleen maar ervaren door er deel van uit te maken en mee te doen.
Bijzonder dit jaar was de deelname van Sarah, de Engelse beheerder van het chalet waar het team vorig jaar verbleef. Zij was zo gegrepen door Alpe d’HuZes, dat zij besloot dit jaar mee te doen met Team Kanker.nl. Een internationale bezetting dit jaar dus.
Het mooiste van ons team dit jaar vond ik toch wel de deelname van Rob en zijn familie. Samen met vrouw, kinderen met aanhang en zus met zwager en goede (fiets)vriend Niko de berg op. Rob is uitbehandeld. Op de vraag of hij voor vertrek naar de Alpe nog een CT-scan wilde ("niet dat als we iets zien nog iets kunnen doen", aldus de oncoloog) of daarna. Hij koos voor erna en heeft de berg per fiets bedwongen! En die solidariteit strekte zich niet alleen uit tot directe familie en Niko. Ook de huisarts van Rob was afgereisd naar Frankrijk. Niet om mee te doen aan Alpe d'HuZes, maar om in de buurt te zijn van Rob mocht het nodig zijn. Hij verbleef op een camping in de buurt en was dus verder volledig onzichtbaar voor ons als team, maar hij was er wel. Kijk! dan heb je hart voor je patiënten. Ik gun iedereen zo'n huisarts.
Kanker overkomt je. Om met Rob te spreken: c'est la vie. Maar hoe je daarmee omgaat daar ga je zelf over. Als patiënt en als naaste. En dan vormen voor mij Rob samen met zijn familie en vriend Niko en de huisarts van Rob een fantastisch voorbeeld. Accepteren, er vervolgens alles uithalen wat erin zit en zo samen op weg naar de eindstreep in liefde, vriendschap en solidariteit. Ik hoop uiteraard dat die eindstreep nog heel ver weg is en dat ze nog lang kunnen genieten samen. Maar dat is niet in onze handen. Wij kunnen slechts onze angst proberen om te zetten in hoop en onze onmacht in kracht. Door er elk jaar weer te zijn met een team van Kanker.nl daar op die Alpe. Ook volgend jaar weer.
Ga je dan mee?
Voor info/aanmelding 2019 h.r.otten@gmail.com
*) Op de teamfoto een groot deel van het 2018 team met op de achterste rij v.l.n.r: Niko, Leo, Harry, Herman, Trudy; middelste rij v.l.n.r.: Rob, Bernadette, Thea, Raymon, Patricia, Peter. En op de voorgrond v.l.n.r: Ed, Tessa en Mariella. Ontbrekend: Sarah, Dianne, Bas, Esther en Alpe d'HuZes-vrijwilligster Anja en logistiek teamondersteuner Mike.
Het blijft hetzelfde mooie initiatief elk jaar weer en toch is elk jaar anders. Het weer bijvoorbeeld. Dit jaar was het afzien door de kou, de regen en de mist. Gelukkig bleef een onweersbui zoals vorig jaar uit en kon het draaiboek berg ontruimen in de kast blijven liggen. En het is uiteraard ook anders door de elk jaar wisselende samenstelling van ons team* (een paar hardnekkige deelnemers uitgezonderd waaronder natuurlijk community manager Peter die al vanaf begin af aan mee doet met team Kanker.nl evenals moderator Leo). En natuurlijk met Anja en Mike in hun vaste rol als respectievelijk vrijwilligster en logistiek teamondersteuner.
En ook al die jaren weer de lach en de traan. Het verdriet, maar ook het samen genieten en kunnen lachen. Lachen om het mysterie van de croissants bijvoorbeeld: Het team zat verdeeld over een tweetal campings en een tweetal chalets. Ed en Peter zaten, in afwachting van de rest, alleen in een chalet. De beheerder ging echter uit van een volledige bezetting en had voor 8 personen croissants. Tessa, als coördinator huisvesting, maakte hem duidelijk dat dat teveel van het goede was. Geen punt, als de heren dan zo vriendelijk zouden willen zijn om de overtollige croissants af te geven bij de receptie. Ed naar de receptie met de croissants. Maar hoe maak je vervolgens in het Frans duidelijk wat je komt doen? Ed overhandigde het doosje alsof hij een kostbaar cadeau kwam afgeven, daarbij nederig het hoofd buigend en knikkend en in zijn beste Frans: "les croissants! Tessa, elle à dit, les croissants ici!", het doosje achterlatend bij de verbijsterde receptionist. De volgende ochtend troffen de heren bij hun voordeur het doosje croissants van de vorige dag weer aan, neergezet door de welwillende receptionist.
Nu was die broodvoorziening toch al wel een dingetje. De bakker bezorgde dat brood namelijk tot voor de deur midden in de nacht zo tussen 02:00 en 03:00 uur. Medebewoner Niko die op de begane grond vlak bij de voordeur sliep hoorde de bakker rondscharrelen en toen die dicht genoeg bij de voordeur gekomen was, gooide Niko de deur open en riep hartelijk: "BONNE NUIT!!!" waarop de bakker van schrik een luchtsprong maakte, de baguettes en croissants alle kanten op vlogen en hij er als een haas vandoor ging. Hij bezorgde het brood de volgende dag voor de zekerheid maar bij de overburen voor de deur. We hebben er met z'n allen tijdens de team-BBQ hartelijk om kunnen lachen.
Maar natuurlijk zijn er ook de minder vrolijke momenten waarin je allemaal beseft waarom je daar bent. Denkend aan de mensen die je meeneemt de berg op omdat ze dat zelf niet meer kunnen of niet meer in leven zijn. Met in elke bocht de spandoeken en de kaarsjes die hun verhaal vertellen. De duizenden hartenkreten aan de hartekretenwand. Al die Tibetaanse gebedsvlaggetjes bij de finish met al die namen er op van mensen die er niet meer zijn of die nog volop aan het knokken zijn. Maar wat zo mooi is, dat is overal die solidariteit. Die arm om je schouders als het even niet meer gaat. Het duwtje bergop, vreemden die vrienden worden. Het geeft mij elk jaar weer kippenvel, maar ook kracht en energie. Dat laat zich niet goed beschrijven, dat kun je alleen maar ervaren door er deel van uit te maken en mee te doen.
Bijzonder dit jaar was de deelname van Sarah, de Engelse beheerder van het chalet waar het team vorig jaar verbleef. Zij was zo gegrepen door Alpe d’HuZes, dat zij besloot dit jaar mee te doen met Team Kanker.nl. Een internationale bezetting dit jaar dus.
Het mooiste van ons team dit jaar vond ik toch wel de deelname van Rob en zijn familie. Samen met vrouw, kinderen met aanhang en zus met zwager en goede (fiets)vriend Niko de berg op. Rob is uitbehandeld. Op de vraag of hij voor vertrek naar de Alpe nog een CT-scan wilde ("niet dat als we iets zien nog iets kunnen doen", aldus de oncoloog) of daarna. Hij koos voor erna en heeft de berg per fiets bedwongen! En die solidariteit strekte zich niet alleen uit tot directe familie en Niko. Ook de huisarts van Rob was afgereisd naar Frankrijk. Niet om mee te doen aan Alpe d'HuZes, maar om in de buurt te zijn van Rob mocht het nodig zijn. Hij verbleef op een camping in de buurt en was dus verder volledig onzichtbaar voor ons als team, maar hij was er wel. Kijk! dan heb je hart voor je patiënten. Ik gun iedereen zo'n huisarts.
Kanker overkomt je. Om met Rob te spreken: c'est la vie. Maar hoe je daarmee omgaat daar ga je zelf over. Als patiënt en als naaste. En dan vormen voor mij Rob samen met zijn familie en vriend Niko en de huisarts van Rob een fantastisch voorbeeld. Accepteren, er vervolgens alles uithalen wat erin zit en zo samen op weg naar de eindstreep in liefde, vriendschap en solidariteit. Ik hoop uiteraard dat die eindstreep nog heel ver weg is en dat ze nog lang kunnen genieten samen. Maar dat is niet in onze handen. Wij kunnen slechts onze angst proberen om te zetten in hoop en onze onmacht in kracht. Door er elk jaar weer te zijn met een team van Kanker.nl daar op die Alpe. Ook volgend jaar weer.
Ga je dan mee?
Voor info/aanmelding 2019 h.r.otten@gmail.com
*) Op de teamfoto een groot deel van het 2018 team met op de achterste rij v.l.n.r: Niko, Leo, Harry, Herman, Trudy; middelste rij v.l.n.r.: Rob, Bernadette, Thea, Raymon, Patricia, Peter. En op de voorgrond v.l.n.r: Ed, Tessa en Mariella. Ontbrekend: Sarah, Dianne, Bas, Esther en Alpe d'HuZes-vrijwilligster Anja en logistiek teamondersteuner Mike.
4 reacties
geweldig stuk proza over onze onvergetelijke week op en rond de Alpe d Huez. Ik hoop dat het een inspiratie mag zijn voor nog meer mensen om mee te doen met dit mooie evenement. Ik ga er voor om volgend jaar weer mee te doen en zal mn best doen om de wetenschap zo lang mogelijk van bruikbare data te voorzien zodat kanker niet meer wordt dan een ziekte waarvan je kan genezen.