Bang
Ik krijg nogal eens te horen dat ik zo rationeel met de eindfase omga. Dat klopt wel. Ik zie geen reden om irrationeel met de dood om te gaan. Ik zie evenmin een reden om bang te zijn voor de dood.
Of je bang bent of niet, staat denk ik los van of je gelovig bent of niet. Ik veronderstelde ooit dat gelovige mensen niet bang zouden zijn. Maar dat valt in de praktijk erg tegen. Gelovige mensen zijn misschien zelfs wel banger. Een voorbeeld daarvan is kardinaal Simonis. Van hem is bekend dat hij enorm opzag tegen het levenseinde. In de biografie die over hem is verschenen wordt op de allerlaatste bladzij duidelijk waardoor dat komt. Hij meende dat hij eerst naar het vagevuur zou moeten in verband met de fouten die hij tijdens zijn leven had gemaakt. Het vagevuur is in het rooms-katholieke geloof een tussenstation voor de hemel. De hemel is wel je bestemming, maar je mag er dan nog niet in. In mijn katholieke opvoeding werd dat zo geleerd. Als kind vond ik dat vagevuur al een onaantrekkelijk idee. Het vagevuur was tijdelijk bedoeld, maar als je dood bent is dat voor eeuwig, dus kan jouw ziel, niet ergens tijdelijk zijn, dacht ik als kind. Iedereen maakt fouten en de kardinaal had dus ook kardinale fouten gemaakt. Vandaar dat hij bang was, want het vagevuur is weliswaar niet de hel maar zeker geen pretje.
Wat er wel is na de dood weet niemand. Het is het grote onbekende. Om je daar zorgen over te maken is zinloos. Anders gezegd: wie bang is voor de dood, is voor niets bang.
Sterven zal je ooit.
Maar vandaag en godweet morgen kun je leven, doen, zien
iemand voor iemand zijn misschien
en het verschil maken, toch, tussen onverwisselbaar uniek en om het even
tussen dood en leven.
Huub Oosterhuis, sterven zal je ooit
4 reacties
Ik vind dit mooi
Wat een mooi blog, Ben.
De dood kan je in tweeën opsplitsen: het doodgáán en het doodzíjn.
Ik ben niet bang voor het dood-ZIJN. Want ook ik geloof niet in een hemel, vagevuur, hel, hiernamaals of wat dan ook. Na de dood is er niets, nada, noppes. Een rustgevende gedachte, vind ik zelf.
Maar ik ben wel angstig voor dood-GAAN. Voor het afscheid nemen van mijn kind, man, geliefden. Voor de mentale pijn en verdriet die dat met zich mee zal brengen. Omdat ik zo van mijn leven hou. Omdat ik zo van mijn dierbaren hou.
En ik ben ook bang voor fysieke pijn. Ik denk dat ik niet goed ben in lijden. De gedachte eraan kan me al bang maken. Gelukkig is dit alles nu nog niet aan de orde, maar ooit komt de dag... Daar kan je de klok op gelijk zetten.
Tot die tijd zijn de woorden van Huub Oosterhuis inspirerend en troostrijk.
Gr.,
Carolina
Ben, vroeger kon ik al veel van je leren, en verdomd,....dat is nu weer. Vanuit een hele andere hoek, maar onderstaande woorden .....ze zetten me weer zo in het perspectief van het leven. ik ga morgen weer wat doen, zeker iemand zijn voor iemand. Morgen werk ik weer in Inloophuis Adamas met een groep jeugd. Dit gedicht ga ik ze zeker mee geven....
Sterven zal je ooit.
Maar vandaag en godweet morgen kun je leven, doen, zien
iemand voor iemand zijn misschien
en het verschil maken, toch, tussen onverwisselbaar uniek en om het even
tussen dood en leven.
Huub Oosterhuis was verplichte kost als je je godsdienst diploma op de Pedagogische Academie wilde behalen in de jaren zeventig. Zo menselijk, zo troostend.