Chemovakantie

Nou, ik bemerk een enorm verschil. Nu de chemo even is uitgewerkt is mijn lichaam heel druk in de weer om bij te trekken. Ik eet bijna net zoveel als een wielrenner in de Tour de France om voor voldoende brandstof te zorgen. Ik slaap weer goed, alles normaliseert. De chemo-vakantie loopt voor mij tot volgende week woensdag.

Elke dag informeer ik een aantal van mijn contacten (niet allemaal tegelijk) over het slechte nieuws door een link naar dit blog te sturen. Ik krijg daar veel attente en aardige reacties op. Ze zeggen wel eens "Over de doden niets dan goeds". Nou ik ben er nog hoor, en verneem nu al  niets dan goeds. Ik word er bijna verlegen van. Het is ook wel logisch dat als je iets wil zeggen aan iemand in de eindfase je het niet gaat hebben over irritaties, wat iemand misschien verkeerd heeft gedaan of wat je hem ooit kwalijk hebt genomen. Dat is in het licht van de dood te onbelangrijk. In plaats daarvan benadrukken wij de positieve ervaringen die we koesteren en meenemen. Zo steken we elkaar een hart onder de riem. En dat is alleen maar goed.

Terugkijken doe ik natuurlijk ook. Op deze schoolfoto ben ik 16. Er kwam destijds 1 keer per 1 of 2 jaar een fotograaf om iedereen te fotograferen. Een app-groepje dat we hebben van de middelbare school wisselt de (weinige) foto's van toen uit. Met bijbehorende verhalen. Het grappige is dat de karakters ook na 50 jaar volledig herkenbaar zijn. In de kern veranderen mensen niet geloof ik.

Bij het afscheid afgelopen woensdag zong ons buurmeisje de sterren van de hemel voor haar broertje. "Het is een en al liefde", zei ik. "Dat hebben we van hem geleerd", zei de buurman.