Conclusie

We waren toch betrekkelijk snel uit het dilemma. De winst van de mogelijke kuur is zo beperkt dat het mogelijke effect om op korte termijn al niet goed te worden van de bijwerkingen, de doorslag geeft. Belangrijk daarbij is dat ik niet meer de tijd heb om van een bijwerking te herstellen, zoals dat in december, januari nog wel kon. Daarom liever meer dagen met geen last en een kortere totale duur, dan in totaal meer dagen maar dan met extra last.

Er is een soort tweede ronde met bezoeken aan de gang. Dat vind ik nu leuk en goed. Hoe dat zal zijn als ik allerlei symptomen krijg weet ik niet. Ik kreeg al te horen dat ik nu serieuzer overkom. Dat moet een misverstand zijn. Ik ben de hele tijd al serieus. Daarom maak ik graag ook af en toe een geintje, een kwinkslag, een grapje. Als je niet serieus bent kun je geen grappen maken.

We hadden ook nog een kleine discussie over het eventueel inbrengen van een onderhuidse aansluiting voor infusen. Dan heb je geen last van zo’n ding in je arm. “Dat is ook handig voor euthanasie”, merkte Dorine op. We moesten daarna lachen, maar het was wel serieus bedoeld.

In de Volkskrant loopt een serie interviews met 100-jarigen. Die sla ik meestal over, maar vandaag lees ik het toevallig wel. De gelukkige geïnterviewde zegt daarin: “Mijn volgende leven mag zwaar zijn. Als mij geen zware opdrachten te wachten staan, en het leven vanzelf gaat, leer je niet zoveel.”