Fase 2, tussenland, plateaufase, het nieuwe normaal

Hoe noemen we de fase waarin ik nu zit? Er is geen medische behandeling meer (fase 1), je voelt je niet ziek maar bent dat wel, ongeneeslijk zelfs. Iedereen zegt dat je er goed uit ziet. Je kan praktisch alles doen. Maar je weet zeker dat een uitermate progressieve kanker aan de gang is. Ook weet je zeker dat als je daarvan de gevolgen echt merkt het niet lang meer duurt. Je leeft dus met een soort tijdbom. In grote onzekerheid over wanneer die af zal gaan.

Gisteren zag ik een aflevering van de serie “Over mijn lijk”. Daarin staan jonge mensen centraal die bijna in deze fase zitten. Ze gaan er allemaal op hun eigen manier mee om. Uiteindelijk legt eenieder zich bij het onvermijdelijke neer. Dat proces is voor iedereen ongeveer hetzelfde. Het is niet afhankelijk van leeftijd. Zo merkt een 30-jarige op een mooi leven gehad te hebben, ‘alleen had het wat langer mogen duren’. Ik zeg precies hetzelfde.

Zo lang je gezond bent sta je weinig stil bij de eindfase van je leven. Dat geldt ook voor mij. De serie ‘Over mijn lijk’ bijvoorbeeld is aan het negende seizoen bezig. Ik heb gisteren pas voor t eerst een aflevering daarvan bekeken. Zo kom ik telkens weer voor mij nieuwe dingen tegen. Het wemelt van publicaties die allemaal de aandacht vestigen op de eindfase. Er blijkt zelfs een Vergankelijkheidsdag te zijn, 23 september 2022. Het motto daarvan is: Sta eens stil bij je sterfelijkheid, (en vier het leven).

Doen we!