Goede zorg

Het adagium “elke dag is er een”, geldt voor mij al langere tijd. Dagelijks signeer ik een of twee boeken voor degenen die er op 15 mei niet bij konden zijn. Ze worden meestal opgehaald (met sterke koffie en een goed gesprek) of ik stuur ze op. Elke keer dat ik een datum schrijf denk ik bij mezelf: “zo dat hebben we dan toch maar mooi gehaald”.

Deze dagen ook contact gehad met de oncoloog en de huisarts over hoe verder. Voor zover dat kan hebben we alles doorgesproken. Geen onderzoeken meer en geen scans want waarom zou je dat doen als je toch niet behandelt? Ook de vraag: wat doen we als je longontsteking krijgt? (Ik ben daar nogal bevattelijk voor.) Dat is weer zo’n onmogelijke vraag die je niet goed vooraf kan beantwoorden. Overlijden aan longontsteking staat bekend als een zachte dood. Zoals ik me nu voel zou ik zeggen: wel antibiotica maar als dat niet helpt geen vervolgbehandeling. Maar dat kan morgen alweer anders zijn als ik bijvoorbeeld wel te maken heb met andere heftige symptomen. Onwillekeurig moet ik denken aan een cabaretier van vroeger, Fons Jansen, die een dokter speelde. Hij ergerde zich aan dokters die patiënten voor het een behandelden maar dat die patiënten dan aan iets anders overleden. Zo niet bij hem: “Als ik een patiënt behandel voor een longontsteking, overlijdt hij ook aan een longontsteking!”

Vandaag vieren we dat de kittens vier weken zijn. Het gaat heel goed met het jonge gezin. De moederpoes Famke is formidabel. Zij doet alles instinctmatig precies goed. Deze week zijn ze uit de doos geklommen. Famke ging voor de opening liggen zodat de kittens via haar buik uit de doos vielen. Een zachte landing. Een geniale vorm van goede zorg.

ps Fons Jansen overleed in 1991 aan de gevolgen van longkanker.