IC

De laatste keer dat ik in het ziekenhuis was zei ik: dit was de laatste keer. Dat blijkt een vergissing. Voor pijnbestrijding ga je namelijk ook naar het ziekenhuis, dat wist ik toen niet.

Gisteren is de behandeling uitgevoerd die de zenuwen die de ergste pijn in de buik doorgeven uitschakelt. We moeten nog even afwachten of dat allemaal het gewenste effect heeft, maar daar lijkt het wel op. Ik voel nog wel wat in de bewuste streek, maar veel minder. Daardoor is vanaf vandaag het gebruik van morfinepleisters gehalveerd. En dan maar afwachten hoe het morgen gaat.

Langzamerhand ben ik een ervaren rot wat betreft operaties en ingrepen. Deze behandeling is toch wel weer uniek. Ik beschrijf hier mijn ervaring voor degenen die er misschien ook mee te maken krijgen.

De anesthesist voert de handelingen uit met een collega. Vooraf vertelt hij precies wat hij gaat doen. De zenuwknoop die we willen uitschakelen zit voor de vierde wervel van beneden. Er zijn twee naalden nodig die schuin langs de wervel gestoken worden. Dat wordt begeleid met röntgen zodat ze precies kunnen zien waar ze zitten met de naalden. Na de wervel moeten de naalden door de aorta. Daar schrik je even van. Maar volgens de anesthesist stelt dat niks voor: het zijn hele dunne naaldjes. Vanaf het begin wordt steeds verdoving toegepast. Als de naald op de juiste plek gearriveerd is wordt daar alcohol ingespoten die de zenuw moet blokkeren. Het voelt ineens warm als de vloeistof zich verspreid.

Je gaat op je buik op de behandeltafel liggen die lijkt op een massagetafel. Voor mij was het inspannend om daar goed op te komen, met een kussen onder je buik. Ik was meteen kortademig en probeerde eerst mijn ademhaling onder controle te krijgen. Toen dat gelukt was beeldde ik me in dat ik op een massagetafel lag en ontspande volledig. De ervaring leert dat hoe meer ontspannen je bent, hoe minder last je hebt. Onduidelijk is waar je je armen moet laten. Die heb ik langs mijn hoofd gelegd, maar dat hou je niet heel lang vol. Mijn linkerhand ging slapen en dan ben je, terwijl er al druk geprikt en gedaan wordt, aan het uitvogelen wat je daar het beste mee kan doen. De oplossing was een krukje waarop ik mijn arm kon leggen.

De arts vraagt regelmatig of het nog gaat. Ik had dit keer niet de neiging om een grapje te maken. Het ging wel. Tot hij bij de zenuw kwam die nog niet verdoofd was. Ik gaf denk ik een schreeuw, ik was me bewust dat ik beter niet overeind moest komen. Gelukkig werkt verdoving bijna onmiddellijk, maar vanaf dat moment lig je extra alert op te letten. Zo ging het verder en we waren bijna klaar toen ik misselijkheid voelde opkomen. Vooraf had ik over dat risico nagedacht. Daarom had ik besloten volledig nuchter te zijn. Als er niets in zit kan er ook niets uitkomen. Dat vond ik zo geruststellend dat de misselijkheid weer verdween. Het verlossende woord dat het klaar was luchtte enorm op.

De ingreep zelf duurt ongeveer een half uur. Een inspannend halfuur, dat de moeite waard zal zijn als in het vervolg die heftige pijnscheuten in mijn flanken uitblijven.

Zoals bij alle operaties zijn er risico’s. Daarom was geregeld dat ik de nacht ter observatie overbleef op de IC. Ik had een rustige, stabiele nacht. Vandaag heb ik gebruikt om te normaliseren. Heerlijk om weer thuis te zijn met als cadeau prachtig nazomerweer. Ook morgen op onze (trouw)feestdag belooft het weer prachtig te worden.

De ervaring met al het zorgpersoneel is voor mij wederom uitermate positief. Dank aan de mensen van Nij Smellinghe!

De afbeelding komt uit een artikel in het NTVG dat over deze ingreep gaat.