Mei

Eergisteren zag ik op twitter een bericht voorbijkomen van iemand die meldde over twee dagen euthanasie te krijgen. Vandaag is dus zover voor deze persoon die ik niet ken. Ik vond het vreemd om op die manier daar kennis van te nemen. Ik heb maar niet naar de reacties gekeken. Voordat je het weet zie je daar dooddoeners (!) als “Sterkte ermee”, “Wat erg, dat wist ik helemaal niet” of “Nog een fijne tijd gewenst”. Twitter lijkt me niet het beste medium om anderen bij de terminale fase te betrekken. Over wat dan wel moet ik nog eens nadenken, maar ik denk nu dat ik het toch maar klein hou als het eenmaal zover is. Vooralsnog hoop ik dat zo lang mogelijk op de lange baan te blijven schuiven.

Het is geweldig om het poezennest dagelijks te volgen. Moederpoes Famke doet alles instinctief goed. De vier kleintjes zie je bij wijze van spreken groeien waar je bijstaat. Als Famke even wat gaat eten, ze moet nu extra eten, en je gaat bij de kleintjes zitten komt ze schielijk op een drafje terug. Grappig dat het gezin in de krabpaal verblijft. Een heel veilige omgeving voor ze in deze fase.

Over instinctief gedrag gesproken. Je ziet vaker dat ganzen voor elkaars kuikens zorgen. Maar deze week zag ik er twee die maar liefst 24 kleintjes tussen zich in hadden. Meestal krijgt een paar een stuk of zes kleintjes, dus dit moet van tenminste drie paren zijn. Zouden ze een soort crèche hebben? Zijn de andere ouders een weekendje weg? Of hebben ze een fataal ongeluk gehad en vangen deze twee de weesjes op? Toen de twee grote ganzen de kant opgingen kon geen van de kleintjes hen volgen. Hoezeer ze het ook probeerden. Onverrichter zake gingen de oude ganzen weer te water en voerden de groep naar een ander plekje.

En dan de spreeuwen. Die komen nu dagelijks met de hele zwerm vlak voor mijn raam met zijn allen. Soms vliegen ze tegen het raam, maar daar schijnen ze geen last van te hebben. Ze doen zich tegoed aan wormen in het gras. Je ziet ze in het gras pikken, ze steken hun hele kop zowat in de grond om de worm te pakken. Die zijn er enorm veel en de spreeuwen lijken inmiddels zelfs wat aan de dikke kant. Vorig jaar hadden we last van elderlingen, nu hebben we extra veel wormen. De spreeuwen zijn er blij mee en ik ook vanwege dit fascinerend schouwspel voor mijn neus.

Verder ben ik bezig met de voorbereiding van de boekpresentatie op 15 mei. Gisteren is een prachtig artikel “Mens en vogel” verschenen van Paul van Geest in het Nederlands dagblad. Vijf sterren daarvoor. Voor de liefhebbers zie het artikel hieronder in drie foto's.