Topzomer

Ook de topzomer zit nu in de eindfase. Je hoopt natuurlijk dat het oneindig lang doorgaat, net als het leven. Maar de werkelijkheid is anders. De tumoren zijn gewoon doorgegroeid en ik merk dat ik tegen de grenzen aanloop. Langzaam maar zeker en soms met een versnelling. Ik krijg er met horten en stoten meer last van. Telkens komt er iets bij maar er gaat nooit iets af.

Met pijnstillers, paracetamol en daarna morfinepleisters, hoop ik het nog even te rekken. Hoe lang weet ik natuurlijk ook niet. Eindeloos is het in ieder geval niet. Ik dacht hier maar een soort 'winstwaarschuwing' te geven, dat je niet denkt dat het allemaal wel meevalt met die Ben en zijn vrolijke verhalen. Die verhalen stromen overigens gewoon door.

In het weekend hebben we met een deel van de familie alvast Dorine haar verjaardag (komende vrijdag) gevierd. Leuk plaatje ter herinnering door Koen die overal zijn drone meeneemt en altijd iets achterlaat om zeker te weten dat hij weer terugkeert. Zo hebben we afgelopen tijd dagelijks leuke dingen ondernomen, zij het dat ik steeds vaker toeschouwer ben dan deelnemer.  

Nogal apart is het om van Dorine te horen wat ze van plan is als ik er niet meer ben. Ik hoor het graag en geef als vanouds mijn commentaar en denk mee. Misschien gaat ze wel een voetreis maken om zichzelf opnieuw uit te vinden. “Mag ik dan mee?”, vroeg ik. Ja hoor, ik zit in het (figuurlijke) rugzakje.

Ik heb alvast een laatste blog geschreven voor het geval ik plotseling wegval. Ik vind dat een blog ook afgerond moet worden en niet abrupt moet eindigen, bijvoorbeeld met een stukje over een topzomer. Dat is dus een soort back-up van mijn laatste gedachten waarvan ik niet weet of die ooit gebruikt gaan worden. Verbazend is het dat ik dat zelf nooit zal weten.