Zelfsturend

Gisteren de tweede fase van de tweede chemokuur gehad. Een dag waarop ik vooral gerust heb. Het lijkt al een soort routine te zijn. Ik kan het nog net niet zelf, bij wijze van spreken dan. Er is heel veel terechte kritiek op het zorgstelsel (ik ga het hier niet verder over politiek hebben) maar deze kleine afdeling in Ny Smellinghe loopt gesmeerd. Houden zo.

Ik heb gisteren eens rustig op een rijtje gezet hoe men zoal reageert na ontvangst van mijn slechte nieuws. Ik heb daarover vrij snel alles opengegooid. Eerst de directe kring, vervolgens dit publieke blog en daarna ook via social media. Plus een aantal mensen in een persoonlijk bericht. 

In eerste instantie reageert men op de volgende manieren:

1. Direct, door te zeggen geschrokken te zijn en sterkte te wensen.
2. Na enige tussentijd omdat ze zo geschrokken zijn dat ze tijd nodig hebben alvorens te reageren en te proberen op 1 of andere manier een hart onder de riem te steken.
3. De wens uitspreken om op bezoek te komen en dat ook doen. Na contact waarbij ik eigenlijk altijd zeg dat niet uit te stellen gezien mijn prognose. Ik weet domweg niet hoe lang dat leuk blijft. Het kan per dag of zelfs per uur veranderen.
4. Degenen die vragen of ze iets voor je kunnen doen, op een of andere manier kunnen helpen.
5. Niet, omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. Naarmate men dan langer wacht wordt het moeilijker om dat alsnog te doen.

In mijn beleving is elke reactie goed behalve de laatste, tenzij diegene een enorme hekel heeft aan de patiënt dan.

Dan het vervolg:

1. Follow-up van 1 is tot nu toe vrij zeldzaam. Men gaat door met het eigen normale leven. Dat kan ook niet anders lijkt me. Men kan de ontwikkelingen desgewenst blijven volgen via dit blog. Velen doen dat zo nu en dan. Sommigen reageren dan nog eens via een ander kanaal. Elke reactie wordt door mij op prijs gesteld.
2. Het hart onder de riem, hoe je dat ook precies zegt is niet zo belangrijk. Wel dat  je die intentie laat zien: het is altijd goed en emotioneert me.
3. Follow-up van 3: een daadwerkelijke ontmoeting die praktisch altijd gekenmerkt wordt door diepgang en betrokkenheid. Herinneringen worden gedeeld. Dat is ook belangrijk.

Velen houden daarna contact door regelmatig iets te laten horen, te reageren op sommige berichten en te informeren naar de stand van zaken over hoe jij en je partner het maken. En als de tijd gegund is en ik dus het bezoek ten onrechte als afscheidsbezoek heb gezien, komen ze graag nog een keer. Hoe meer hoe liever dus wat mij betreft! Ik heb het nooit eerder zo graag bij het verkeerde eind gehad!

1. Follow-up bij 4 is onder te verdelen naar

a) actieve helpers, vragen of je iets nodig hebt, die komen gewoon bijvoorbeeld met eten naar je toe of gaan even mee wandelen of bollen planten en

b) de passieve helpers, die alleen in actie komen als je een duidelijke hulpvraag hebt.

1. Bij 5 is er geen follow-up. Als een naaste dit gedrag vertoont zeg ik er wat van. Een wakkerschudmomentje. Dat helpt.

Je kunt nu de indruk krijgen dat iedereen elke dag hiermee bezig moet zijn. Nee dat hoeft helemaal niet. Iedereen moet vooral ook gewoon verder leven. Dus ook hierin een goede balans houden zou ik zeggen. Niet overdrijven want dan wordt het ongemakkelijk, juist normaliseren is het parool. De dood hoort nu eenmaal bij het leven.

Da's alles.

Tekening: wederom van Bas Geeraets.

Schildering: Lia Laimbock.

De zwerm spreeuwen staat symbool voor zelfsturend leiderschap. In de eindfase zijn we volgens mij ook zelfsturend zolang dat kan. De op zich individualistische vogels hebben een zodanige antenne en sensoren dat ze elkaar nooit raken maar toch 1 geheel vormen. Een fascinerend gezicht, een spektakel in de lucht.

De kenmerken van de spreeuw: goede communicatie, intrinsiek gemotiveerd, zeer wendbaar, veelzijdig, teamspeler, groot lerend vermogen.

Uitnodiging: wie voldoen aan dit beeld? Alle voorbeelden zijn welkom.