Zingend in en uit het ziekenhuis

Nou, gisteren de eerste chemokuur gehad. Tot dusverre nergens last van. Wel moet er nog het nodige vocht uit en daarom heb ik al meegedaan met Nederland in beweging. Dat stimuleert het op gang komen een beetje. Het waren heel wat zakken vocht, soms 3 tegelijk, die binnendruppelden van 10 tot 16.30 uur. Onderweg naar het ziekenhuis reed Dorine en ik zat te zingen, dat doe ik graag. Ze moest er om lachen: Zingend naar Het Ziekenhuis. Ja, ik zong een simpel liedje Circle of Love, van Steve Miller, een van mijn favorieten uit mijn jeugd (en nog steeds). Vandaar de foto hierbij uit 1977. Ik was toen nog niet lang thuis na een bestralingsperiode en draaide zijn nieuwe platen Fly like an Eagle en Book of Dreams, naast uiteraard mijn andere favoriet Status Quo waar ik altijd vrolijk van word (en nog steeds). Ik vond het destijds vreselijk een concert te moeten missen vanwege de ziekenhuisopname. Ik belde er zelfs over met de organisatie, maar het ging echt niet. Uiteraard heb ik dat daarna meerdere keren ingehaald. De aanpak van toen heeft mij zo'n 45 jaar levensgeluk opgeleverd maar is zeer waarschijnlijk ook de oorzaak voor het ontstaan van de huidige problemen. Maar toch een mooi resultaat blijft het. Zonder de adequate en draconische maatregelen van toen was ik nooit zover gekomen.

Met het einde in zicht kijk je natuurlijk ook graag terug. De toekomst ligt in het verleden. Hoe dan ook, ik blijf goed gehumeurd en maak graag grapjes, ook in het ziekenhuis. Bij het inbrengen van het infuus drukte de lieve verpleegkundige op mijn duim, precies op het plekje waar die ooit gebroken is geweest en weer aan elkaar gemaakt met een soort elastiekje. Dat plekje is altijd enorm gevoelig gebleven. Ik slaakte dus een kreet: AU. Zij dacht dat ik een grapje maakte en bracht het infuus gewoon netjes in. Als je teveel grapjes maakt word je niet meer serieus genomen. Maar de pijn aan de duim is de enige die ik verder die dag en erna gehad heb. Dat lijkt ook op 45 jaar geleden. Ik had toen een nogal zware operatie gehad maar had de meeste last van een pleister op mijn arm na verwijdering van het infuus dat daar een week in gezeten had. Dat kwam van de gebruikte leukoplast waarvoor ik allergisch bleek te zijn. Gek is dat toch dat de kleine dingen zo dominant kunnen zijn dat je de grote bijna vergeet.

Zeker zo'n eerste ronde met de chemokuur is veel werk en best complex. Het werk van de verpleegkundigen wordt erg onderschat vind ik. Het is onbegrijpelijk hoe slecht daarmee wordt omgegaan. Misschien denken verantwoordelijken nog altijd dat de Zusters van Liefde het toch wel oplossen. Maar die zijn op, en die hoefden niet een betaalbaar huis te zoeken en een gezin te onderhouden. De tijden zijn veranderd. Hoogste tijd voor andere bestuurders die dit wel snappen!

De dag zelf verliep heel relaxed. Er gaat een piepje zodra een zakje leeg is, een druk op de bel en het wordt vervangen. Enkele keren per dag de basismetingen die bij mij nog altijd helemaal goed zijn. Normaal eten en drinken (wel merkwaardig dat een Fries ziekenhuis boter uit Frankrijk serveert), je bent mobiel met het infuus dus een beetje bewegen is geen probleem. Dat valt dus allemaal goed te doen. En om half vijf weer vrolijk naar huis. Ik had gewoon alweer trek in alles. Dat is echt de verdienste van de medicatie. Ik heb tot dusverre geen last van misselijkheid. Daarvoor wordt een middel toegediend dat het centrum voor misselijkheid in de hersenen blokkeert, om het maar simpel te zeggen Dat vind ik weer zo spitsvondig technisch knap dat dat lukt. Het is belangrijk om goed te kunnen blijven eten anders dendert je conditie dubbelhard achteruit. 

De lijst van bijwerkingen is lang. Eigenlijk zijn het geen bijwerkingen maar effecten die optreden als je die chemische spullen binnenkrijgt. We willen alleen die ongewenste effecten beteugelen en bereiken dat het alleen de groei van kankercellen terugdringt. We noemen het bijwerkingen omdat we de kanker centraal stellen. Met de verbeterde hulpmiddelen proberen we de conditie zo goed mogelijk te houden.

De zon schijnt heerlijk. Ik ga daarom zo een stukje zingend fietsen langs het Sneekermeer. Fantastisch mooi.