Bestraling 1 en 2
Afgelopen donderdag en vrijdag de eerste twee bestralingen gehad. Ik vond het toch wel pittiger dan ik dacht. Ik dacht dat doe ik wel even vijftien keer, maar het kost je op de één of andere manier toch wel veel energie. Ik was beide keren erna verdrietig en moe. Misschien ook omdat je weet dat je dit doet om uitzaaiingen tegen te gaan en je bewuster gaat nadenken over dat ze in de toekomst kunnen komen. Het omgaan met die angst en onzekerheid vind ik een stuk moeilijker dan de behandelingen doorlopen. Het psychische stuk, het omgaan met deze onzekerheid is in die zin zwaarder dan het lichamelijke stuk. Van dichtbij heb ik mee gemaakt hoe het is voor je kind om een ouder te verliezen. Dat is niet te omschrijven en gaat de laatste tijd extra vaak door mijn hoofd. Ik hoop zo erg dat hij dat niet nog een keer mee hoeft te maken. Dat de kanker straks echt weg blijft en niet weer voor een derde keer terug komt of zich uitzaait. Maar goed we proberen ons te focussen op het positief blijven, te genieten van het hier en nu en van de lieve mensen om ons heen.
Ik dwaal af merk ik en wou over de bestralingen gaan schrijven in het UMCG. Ik werd opgeroepen uit de wachtkamer en gebracht naar de kleedkamer. Daarna loopt je door een hal naar de kamer waar het bestralingsapparaat staat.
Vlak voor de tweede bestraling kwam er een pakketje van mijn vriendinnen die ik ken van de studentenvereniging waar we toen lid van waren. Er zat een hele mooie sjaal/doek in om, om te doen voor en na de bestralingen. Echt super lief van ze en een hele goede timing, kon ik hem gelijk om doen die dag!
In de bestralingskamer moest ik op de plaat gaan liggen onder het apparaat. Je moet dan beide armen omhoog doen en een soort handvat vasthouden. Met één hand heb je dan het apparaatje met de knop vast om in te drukken als je gaat inademen. Mijn rechterarm begon weer zeer te doen en doof te voelen. Tijdens de eerste scan heeft er een zenuw klem gezeten en daar heb ik veel last van gehad die week erna. Ik mocht mijn rechterarm bij beide bestralingen wel een stukje naar beneden doen maar prettig was het zeker niet. Ik kreeg weer een slang met mondstuk in mijn mond en de neusknijper. Daarna de bril om naar de het scherm te kunnen kijken. Deze zakte op te duur af dus toen ging ik maar in mijn hoofd tot 25 tellen want ik kon het aftellen steeds niet zien. Ze gingen denk ik beide keren ongeveer tien minuten weg en in die tijd moet je steeds afwisselend ademhalen en 25 seconden je adem in houden als de balk groen wordt. Bij de tweede scan moesten ze weer helpen mijn arm naar beneden doen omdat het niet lukte. Ik grapte daarna daar nog over tegen mijn vriend. Zul je zien dat ik van de bestralingen, chemokuren etc het meest last ga hebben van een arm die verder helemaal niets met de kanker te maken heeft. ;-) Maar goed, nog 13 keer te gaan. We gaan ervoor!
De vorige keer dat ik kanker had wisselde ik de behandelingen steeds af met iets leuk. Even ergens eten, winkelen, afspreken met vrienden en familie. Vooral veel afleiding zoeken. Dat is door de corona nu niet mogelijk. Maar ondanks dat voelen we ons erg gesteund door alle lieve mensen die we kennen. Super lief de berichtjes, kaartjes en zelfs cadeautjes die via de post gestuurd worden. Heel erg bedankt daarvoor!! ♥ ♥ ♥