Operatie 31 december 2020

Gisteren gingen we rond half zeven naar het ziekenhuis.  We hadden eerst een intake gesprek over hoe de dag er uit zou zien en er werd natuurlijk gevraagd of ik wel nuchter was. Ik kwam in een zaal vol lege bedden. Ik was de eerste die werd geopereerd. Ik moest het operatiejasje aan doen en twee zakken voor om mijn benen. Ook moest ik een pijltje zetten bij de plek waar de tumor zit.  Daarna nog naproxen en paracetamol slikken. Rond twintig voor acht werd ik in mijn bed naar de voorbereidingskamer gereden. Daar kreeg ik een infuus en werd ik aangesloten op de bewakingsapparatuur. Het was heel apart dat ik daar alleen lag in die grote ruimte. Bij de eerste keer dat ik kanker had en daarna twee keer geopereerd werd, was het daar toen heel druk. Iedereen liep heen en weer en alle bedden waren vol.  Nu was het er helemaal stil en leeg. Bijna alle operaties worden uitgesteld door het corona virus, gelukkig gingen de operatie met betrekking tot kanker tot nu toe nog wel door.  

Om half negen werd ik opgehaald en naar de operatiekamer gereden. Ik moest nog een netje op mijn hoofd doen om mijn haren te verbergen. De anesthesioloog stelde zich voor en vertelde wat ze ging doen. Ik moest mijzelf verplaatsen van het bed naar de operatietafel. De chirurg heeft bij mij ook de borstamputatie gedaan tijdens de eerste keer kanker, dus haar kende ik al.  De chirurg voelde waar de tumor zat en zag de kruisjes van de schildwachterprocedure. Die in mijn arm werd normaal niet zo getekend zei ze, ze ging kijken of ze iets kon vinden. Daarna noemde iemand als controle mijn voorgeschiedenis op, of er allergieën zijn en wat ze in de operatie gingen doen. De anesthesioloog vroeg wat voor een droom ze kon inspuiten. Ik zei doe maar een gelukkig nieuwjaar! Daar begonnen ze over te praten. Toen deed ze de vloeistof in het infuus en ik moest diep inademen door het zuurstofmasker. Ik voelde mij langzaam weg vallen.

Toen ik wakker werd lag ik op de uitslaapkamer. Ze vertelde dat ze de poortwachterklier niet gevonden hadden, daar was ik verdrietig door. De schildwachtklier is de lymfeklier die als eerste het lymfevocht uit de tumor opvangt. Kankercellen verspreiden zich via het lymfevocht. Als borstkanker uitzaait, komen de uitgezaaide kankercellen als eerste in de schildwachtklier terecht. 

Ik werd weer naar de opnamekamer gereden en toen zag ik dat ik twee wonden had. Bij mij oksel en op de plek waar de tumor weg gehaald was. De vorige keer gingen ze via de wond van de tumor op zoek naar de schildwachtklier, dus ik had niet verwacht dat er een nieuwe snee gemaakt moest worden. Hopelijk kan ik nog wat vragen stellen aan de chirurg want bij het onderzoek van woensdag hadden ze gezegd dat ze er niet bij konden komen. Maar ze hebben het toch geprobeerd, misschien dat er toch een kans was dat het zou lukken. Nu heb ik een extra wond/litteken maar zijn de klieren er niet uitgehaald. Ik ben wel bang dat er uitzaaiingen in de andere twee schildwachtklieren zitten waar ze niet bij konden komen. Dat is op een petscan niet te zien en eruit halen kan dus blijkbaar ook niet omdat ze  niet in mijn oksel zitten. Dus de tijd zal het leren of er uitzaaiingen gaan komen in de komende jaren in de rest van mijn lijf. Dat is een angst waar moeilijk mee om te gaan is. Dat ging eigenlijk steeds iets beter de afgelopen jaren maar nu de kanker weer terug is wordt het wel weer een uitdaging om daar weer mee om te gaan. We proberen maar per dag te leven en van het beste uit te gaan. 

In de middag mocht ik alweer naar huis. Dat was heel fijn. Juriaan had al vier doosjes met allerlei medicatie opgehaald  bij de apotheek en een rolstoel mee genomen omdat ik nog wat duizelig was van de narcose.  Het is zo fijn dat hij en onze families ons met alles helpen. Maar ik vind het ook moeilijk dat de mensen om mij heen dit alweer moeten mee maken. Het is soms misschien wel moeilijker denk ik om het van dichtbij te zien dan het zelf mee te maken. Vannacht heb ik toch wel redelijk kunnen slapen op mijn rug. Vandaag brachten mijn ouders mijn zoontje weer terug, hij had het leuk gehad maar was ook wel bezorgd om mij.  Het is voor een kind van vijf jaar toch moeilijk te snappen.  Ik heb een hartvormig kussentje onder mijn oksel omdat ik last van de wond heb. Dat zelfde kussentje heeft hij de vorige keer dat ik kanker had van mij gekregen en dat wist hij nog. Hij zocht hem gelijk op en nu lopen we dus samen in huis met een kussentje onder onze arm. :-)

Ik hoop dat de wonden snel dicht zijn en ik kan gaan beginnen met de bestralingen. 11 januari krijg ik de uitslag welke kenmerken de tumor precies heft. Ik ben benieuwd of ik dan ook meer duidelijkheid krijg welke chemokuren ik ga krijgen. Ik vind het lastig dat ik dat nu nog niet weet. Je wilt je er toch op voorbereiden in hoeverre je je ziek gaat voelen, je haar weer verliest etc. Hopelijk krijgen we dan wat meer duidelijkheid. Iedereen bedankt voor alle lieve berichtjes, kaartjes en cadeautjes om mij sterkte te wensen voor de operatie. Echt ontzettend lief!