De weken gevuld

Heb toch een behoorlijke opdonder gehad van de uitslag na de eerste 4 kuren. Had zo op meer gehoopt. Dat het stil staat is natuurlijk goed, maar kleiner worden is gewoon beter. Heb daarom wel een paar weken nodig gehad dit nieuws te verwerken. Gesprek met oncoloog verpleegkundige gehad over de opmerking van de oncoloog na de tweede chemo dat mijn okselklier kleiner was geworden. Ik had daardoor goede hoop, rekende erop dat het was geslonken. De oncoloog zegt dat ze dan waarschijnlijk heeft gevoeld dat het omliggende weefsel was geslonken. Maar het geheel doet mij twijfelen. Een oncoloog moet toch het verschil voelen tussen klier en omliggend weefsel. En zou daar geen uitspraken over moeten doen als ze het niet zeker weet. Daarom passende maatregel: bij de volgende sessie chemos halverwege een MRI. Inmiddels de 3e chemo Taxol achter de rug. Lichamelijk vind ik het niet zwaar. Wel dat je iedere week naar het ziekenhuis moet. Eens per 3 weken bloed prikken. Eens per 3 weken ook een injectie. Daarnaast 1x per week naar psych. Dat doe ik inmiddels bij de vruchtenberg kliniek in Leiden. Al met al vullen mijn weken zich nu met activiteiten om zowel mijn lichaam als geest te genezen. Yoga. Oefeningen meegekregen van de psych. Wil ook weer naar de sportschool om wat nodige conditie op te doen. En dat alles maakt het zwaar omdat je er zo de ganze dag mee bezig bent. Allemaal voor het goede doel, die tumor moet kleiner. Ik ben bang. Wil zo graag dat deze chemo wel het gewenste effect oplevert. Werk hard aan psychisch herstel maar wil uiteindelijk maar een ding: genezen. En control freak dat ik ben, het duurt me allemaal veel te lang. Er is nog een lange weg te gaan. Gisteren had ik een belafspraak met de radioloog. Begreep zoiezo al niet het nut daarvan. Ik probeer stap voor stap dit proces te lopen en moet nu bellen met een radioloog die gaat over de bestralingen die pas over 5 maanden plaatsvinden. De oncoloog verpleegkundige had me ingefluisterd dat de belafspraak was om ' me in het systeem te houden'. Raar. Maar goed, toen ze belde lag ik aan het chemo infuus op de chemo kamer met nog 2 andere patiënten. Uit fatsoen liet ik de telefoon opnemen door mijn stiefmoeder. De radioloog bleek not amused. Wilde mij persoonlijk spreken. Was helemaal van Den Haag naar Zoetermeer gereden om mij te bellen (alsof je in Den Haag niet kan bellen) en moest nu een dure factuur sturen voor niets. Spoort niet. Als de radioloog wil weten wat mijn status is, kan ze mijn dossier raadplegen. Op basis daarvan heeft ze genoeg informatie. Uiteindelijk dit weer opgelost met de oncoloog verpleegkundige die ons volkomen begreep en het zou oplossen met de radioloog. Tsjonge jonge wat een gedoe. Verder probeer ik van de mooie zonnige dagen te genieten. Ben bezig met het maken van een fotoboek van ons heerlijke gezinsuitje naar Eurodisney tussen de twee series van chemo's in. Probeer te genieten van mijn kids. Wat gebeurt er toch veel met ze. Dit hele gedoe heeft meer, veel meer impact op mij dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Dat heeft deels te maken met het overlijden van mijn moeder aan kanker op jonge leeftijd (38). Samen met de psych kijk ik nu hoe ik dit trauma kan verwerken. Want dat schijnt het inmiddels te zijn: een trauma. Ik ga aan de slag met EMDR. Google er gerust naar. Normaal ben ik te nuchter voor dit soort dingen maar nu denk ik: baat het niet dan schaadt her niet. Verder ben ik na afchecken bij huisarts, psycholoog en oncoloog gestart met antidepressiva. Ik hoop daardoor wat positiever in het geheel te kunnen staan en iets meer rust te vinden. Helaas brengt de start van antidepressiva ook bijwerkingen met zich mee maar daar moet ik dus doorheen bijten. Kus allemaal, geniet van het zonnetje Helenaatje