Jammer maar weer met opgeheven hoofd verder

  • Openbaar blog
  • donderdag 9 april 2015
  • 1422 x gelezen
De laatste 4 chemo's hebben helaas niet gedaan waar we op gehoopt hadden. De kanker is niet kleiner geworden, wel stil gezet. Positief gezien heeft het dus alles tot stilstand gebracht en zelf een millimetertje verkleint. De oncoloog gaf aan dat dit vaker voorkomt en geen reden is om de moed te laten zakken of minder positief te zijn. In dit soort gevallen ziet men dan vaak dat de volgende kuur die al in het behandelplan stond juist wel zijn werk doet. Er is nog evenveel kans op genezing. Ja, een bittere pil. En verder: hoofd rechtop en door ... focus op deze kuur en ervan uitgaan dat deze wel zijn werk gaat doen. 12x een wekelijkse taxol in het vooruitzicht en net de eerste 3 wekelijkse Herceptin injectie gehad. Kus, Helenaatje
Reageren
Volgend blogbericht

3 reacties

Hoi Helenaatje,
Wat ben je een moedig mens om er zo tegenaan te kijken. De tumor staat stil, dat is al heel wat. Stel dat hij zo blijft en niets meer doet, dan is dat al heel fijn. Dan is alles wat er de komende tijd nog gaat gebeuren alleen maar winst. En, met zo'n houding gaat het het zeker lukken,
Sterkte met de kuren en hou dit gevoel vast 
liefs, Doortje
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Reageren
Hallo Helena, sterkte met de nieuwe kuur. Eng is dat, hè, dat je niet weet wat je te wachten staat. Ik heb inmiddels 8 van de 12 Taxol/herceptin gehad en ik heb wel bijwerkingen maar al met al valt het me mee. Ik merk duidelijk dat de dosis chemo minder is. Het is aftellen en dat helpt heel erg! Ik herken mezelf erg in je verhaal. De radeloze paniek en angst in het begin en de focus op de behandeling nu. We gaan die kankercellen een poepie laten ruiken! 
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Reageren
Stilstand is in dit geval ook vooruitgang! Natuurlijk hoop je dat de tumor(en) kleiner worden of zelf verdwijnen. Ik heb gisteren de uitslag van een scan gehad. Ik had ook gehoopt dat de tumor in mijn lever weg zou zijn. Dat is jammer genoeg niet zo. Maar er zijn geen nieuwe uitzaaiingen en de uitzaaiing in mijn lever is stabiel gebleven. En dat is eigenlijk voor mij het hoogst haalbare. En toch blijft daar steeds die hoop.... Maar: hoop doet leven, zeggen ze wel eens. Blijven hopen dus! Ik hoop met je mee.
Groet, Tamara.
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Reageren