Borstkankerellende

4 jaar geleden, ergens in oktober voelde ik een knobbel in mijn linkerborst. Ik ben een vrouw van nu 43 jaar, woon alleen in een flat en werk al jaren in de hulpverlening. Mijn liefdesleven was niet echt om over naar huis te schrijven. Ik had wel liefdes gekend, maar vaak waren dit toch niet hele betrouwbare mannen die er echt voor gingen. Ik denk door mijn eigen combinatie van verlatings- , en dus ook, hechtingsangst, lukte het me maar niet om de juiste man te vinden. Hierdoor had ik dus ook geen kinderen. Ik was wel een keer zwanger geweest, maar omdat ik toen ook een man had die er niks van wilde weten en omdat ik toen zelf paniekklachten had, heb ik destijds abortus laten plegen. 

Nadat ik de eerste keer bij de huisarts ben geweest, werd er gezegd dat het een opgezette klier was. Toch, na 2 maanden, bleef het zitten en leek het groter te worden. Toch nog maar, versneld, een afspraak ingepland bij de huisarts. Ik werd dit keer meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Hier kwam ik in de achtbaan van controles, bloedprikken, mammografie, scans, etc. Ik weet nog dat er een punctie werd genomen uit mijn borst en dat ik het kleine straaltje bloed uit mijn borst zag lopen en de arts zei dat het er niet goed uitzag, en ik het tegelijkertijd warm en koud kreeg. Diezelfde week kreeg ik de uitslag, jep, ik had borstkanker. Diezelfde maand moest ik beslissen of ik eicellen in wilde laten vriezen, omdat door chemo de kwaliteit minimaal wordt en ik dat die maand erna zou krijgen. Ik hoefde hier niet lang over na te denken. Dit wilde ik. Ondanks dat mijn leven anders gelopen was, had ik nog steeds een kinderwens. Hormonen prikken, labiel, ondertussen wetende dat je borstkanker hebt en daar de behandeling nog voor gaat volgen, volgde ik mijn weg in de medische wereld. Sperma bestellen, uit Denemarken, want door Corona waren de spermabanken in Nederland tijdelijk gestopt met hun wachtlijsten. Tweede kerstdag dat jaar werden er 2 eicellen 'geoogst'. Ik kan me nog een heftig prikken in mijn baarmoeder herinneren. Dit deed middelijkmakend pijn en hoewel ik er stoer inging, brak ik na deze ingreep toch wel. Heb met een vriendin die dag domme kerstfilms gekeken, maar deze kerst zal nooit de boeken ingaan als beste kerst van mijn leven. Weinig kans, werd me verteld, over de 2 eicellen. In de maanden daarna begonnen de behandelingen en onderzoeken. Het bleek dat ik genetisch belast was, vanuit mijn vaders kant. Het was een van de weinige keren dat mijn vader zijn armen om mij heen sloeg in mijn slaapkamer, misschien uit een misplaatst schuldgevoel of vanuit angst voor mijn zus en haar kinderen. Ik kreeg chemo en immuuntherapie. Het mooie aan deze tijd was dat mijn ouders en vrienden ontzettend voor me klaar stonden. Als ik het in het verleden lastig vond om om hulp te vragen, hoefde het in deze periode niet eens, omdat vrienden van alles bedacht hadden qua meegaan naar behandelingen, maar ook om me op te vrolijken, voor me te koken en er gewoonweg voor me te zijn. Ik kon dit ook goed loslaten. Ik lag prins(es)heerlijk op de bank te doezelen na een chemo terwijl er een vriendin in de keuken gezond eten voor me stond te koken, wat ook nog eens de kanker zou minimaliseren. Op een gegeven moment was de Corona volop aanwezig, dus heb ik de bezoeken naar het ziekenhuis vooral alleen gedaan. Ook dit vond ik niet erg, want dan hoefde ik tijdens de chemo geen mooi weer te spelen en kon ik lekker wegdoezelen en een boek lezen. Ik weet nog 1 chemo waarbij mijn zus belde met het 'goede nieuws' dat zij niet het gen had voor borstkanker. En de verpleegkundige die mijn tranen die daarop volgde uitlegde als opluchting dat mijn nichtjes en zus niet dit verhoogde risico zouden hebben. Ik vond het harteloos van mezelf dat dit niet de reden was dat ik huilde, maar het feit dat ik me nog eenzamer voelde doordat ik dus alleen de sjaak was met dit gen en ik nu in het ziekenhuis behandeling onderging, terwijl zij feest konden vieren. 

Na de chemo volgde de operatie. Hier had ik wel vaker wat last van negatieve gedachten, want ik zag bijvoorbeeld kleine kinderen wel met hun ouders in de wachtkamer voor operatie liggen en ook  een Marokkaanse vrouw, die geen Nederlands kon, met haar zoon. Ik lag daar alleen en dit voelde ook behoorlijk eenzaam en oneerlijk. Na de operatie, waarbij beide borsten, eierstokken en de poortwachtersklier aan de kant van de knobbel weggehaald werden, werd ik wakker uit narcose en weet ik nog dat ik paniekerig aan het huilen was. Later werd ik wakker op zaal waarbij ik zo'n pijn had dat ik de morfineknop 20 cm links en de verplegingsknop 20 cm rechts niet kon bereiken. Wat ook schraal was, was dat een verdieping boven me een kennis lag op de babykamer. Zij was net bevallen van een gezond kind..

Revalidatie volgde, bij mijn ouders thuis. Na een week voelde ik me beter en wilde ik gillend naar huis, omdat een volwassen dochter niet bij haar ouders hoort en kan aarden. En hoewel ze aan alle kanten hun best deden, begonnen de irritaties van beide kanten zodra ik me wat beter ging voelen.  

Omdat ik nog vrij jong ben, heb ik een duidelijke keuze gemaakt voor siliconen in mijn, niet meer bestaande, borsten. Dit betekende oprekken en vloeistof spuiten. Eenmaal werd een borst helemaal rood en gespannen, toen bleek het ontstoken te zijn., Dit was ook zo'n terugval voor mijn gevoel dat ik ontzettend huilend, mijn tas maar weer aan het inpakken was voor weer een ziekenhuisbezoek van meer dagen. De Pamela Anderson look, ging dus niet lukken voor mij, door ontstekingsrisico, dus dan maar de siliconen erin. Dit verliep allemaal goed. 

Hierna het traject van de eicellen. Ik was intussen alweer aan het werk en alles liep weer een beetje. Sperma was uit Denemarken in het ziekenhuis en we konden de bevruchting inplannen. Vanuit het ziekenhuis heb ik de meest afschuwelijke gesprekken moeten hebben. Dit ging van secretaresses die zeiden dat 'als ik nou gewoon een man had, zou het makkelijker gaan', tot aan dat de kans op terugkomen van borstkanker en moederloze kinderen achterlaten best groot was vanuit artsen, van kaartjes op de afdeling van succesvolle geboortes, waar ik heen moest voor mijn ieniemienie kans op zwangerschap, tot aan radiologen die het erg dom vonden van me dat ik niet begreep dat het om een inwendig onderzoek zou gaan, toen ik aangaf niet gerekend te hebben op een staaf met camera in mijn vagina. De onmenselijke, feitelijke, medische benadering op dit traject heeft me echt geschokt. Dit was ook een ander ziekenhuis dan waar ik de borstkanker liet behandelen, wat een warm bad was, Mijn zus heb ik in dit traject 1 keer meegevraagd voor iets. Zij was niet erg betrokken geweest bij alle andere zaken, dus vond het wel goed haar erbij te hebben. Echter, ze kon geen vrij nemen van haar werk, dus we hebben op haar werk een telefonisch consult gehad met een arts, waarbij zij de arts heel prettig en duidelijk vond en ik mezelf steeds meer in de verdediging  drukte en doodsangst voelde voor (zoals de arts zei: grote kans op) terugkomst kanker. 

Ergens in januari was het zover. Ik was aan het werk en had mezelf 2 uur vrij gemaakt voor het verlossende telefoontje. Dit kwam. Het was niet gelukt. Mijn kans op moederschap was voor altijd bekeken. Ik werd op dat moment, in dat kleine kantoortje, zo verdrietig, dat ik mijn ouders heb gebeld, ben gaan wandelen met ze, en die dag mezelf niet meer op het werk heb laten zien. 

Dus nu: geen eigen borsten meer, geen eigen eicellen meer, geen kans op kinderen meer, vervroegd in de overgang door verwijdering eierstokken, met alle opvliegers en klachten die erbij horen, geen relatie, geen geld om een huis te kopen, dus nog steeds in een flat. Wel een leuke baan, leuke vrienden, lieve ouders. lieve katten. 

Soms gaat het goed met me, soms beduidend minder. Ik heb vooral moeite met contacten met anderen. Vriendinnen zijn afgevallen, anderen erbij gekomen. 1 vriendin werd zwanger en vond het egoistisch van me dat ik niet met haar roze wolk mee kon gaan, terwijl ik wel bereid was om op alle andere gebieden van haar leven met haar mee te kunnen en willen. Ik ben dan zoooo boos over haar onbegrip dat dit me dagen heeft bezig gehouden. Heb haar nog 1  confronterende app gestuurd met mijn mening erin en toen was het goed. De vriendschap is niet zoals ik het voor me zie. Mijn zus is anderhalf jaar uit contact geweest, zowel met mij als mijn ouders, omdat ze het niet trok wel met ons in contact te zijn. Reden is nog steeds niet uitgelegd, al ga ik hiervoor wel in het nieuwe jaar een afspraak met haar proberen te maken. Ik vond haar aanwezigheid en betrokkenheid sowieso al minimaal, maar ben wel stapelgek op mijn nichtjes dus vond het wel lastig zo zonder contact. Misschien heeft mijn ziek zijn en een paar jaar ervoor mijn vaders ziek zijn (had darmkanker) wel wat in haar losgemaakt ofzo, maar dit blijft giswerk. 

Ik merk dat het voor iedereen wel klaar is, maar zodra ik een pijntje voel in oksel of borstgebied, zit ik weer urenlang te panieken. Als ik hoor van zwangerschappen of happy familys sla ik soms dicht. 

Ik dacht, in het kader van eind van dit jaar, laat ik het eens uitschrijven allemaal. Op een nieuw begin! Gelukkig 2024 allemaal!