Een jaar verder
En dan ineens ben je zomaar een jaar verder, is de 1e controle alweer achter de rug (alles oke) en kan ik eindelijk volmondig zeggen dat ik me weer goed voel.
Ik werk nog steeds maar 12u, waar ik zelf best moeite mee heb. Maar ik was gewoon zo moe, het verdriet om het verlies putte me uit, evenals het constante gevoel dat ik een verkeerde keus had gemaakt om mijn borst weg te laten halen. En ook het gepieker over wel/geen reconstructie met eigen weefsel trok behoorlijk wat energie.
Maar inmiddels heb ik rust gevonden in mijn besluit van destijds om het advies tot amputatie op te volgen, en wat maakt dat een verschil. Ik voel nu dat er geen andere keuze was, dat de blinde paniek die ik voelde bij het kwijt gaan raken van mijn borst met meer te maken had dan alleen mijn borst.
Mijn levenslust is weer terug, en niet dat ik hiervoor geen plezier had, het verdriet sleet echt wel beetje bij beetje, maar het voelde toch alsof er iets onherstelbaar kapot was in mij. En het is zo fijn om dat niet meer te voelen.
Alleen moe ben ik dus wel. Ik ben blij en trots met wat ik bereikt heb want ik heb mijn hele leven onder de loep genomen, gekeken naar de boodschap achter de kanker en wat het me wilde vertellen en heel veel dingen in mijn leven omgegooid. En ondanks dat ik me nu dus heel goed voel, ben ik moe van het harde werken om te komen tot hier. En ik voel me ook emotioneel, alsof ik nu pas realiseer hoe pittig alles geweest is sinds ik in juni vorig jaar de diagnose kreeg.
Toen ik middenin het rouwproces zat was het ook zwaar, alles leek donker, ik kon me niet voorstellen me ooit weer goed en onbevangen te voelen. En nu ik me dan eindelijk zo voel, nu ik weer licht zie, zie ik ook pas hoe donker het echt was en dat raakt me gewoon.
De behoefte aan rust is dan ook heel groot, even pauze, even niks. Maarja ik zit nog lang niet op mijn oorspronkelijke werkuren.. En de arbo-arts is echt ontzettend lief, die laat me nu al maanden op die 12u staan, maar zelf vind ik stiekem dat ik weer door moet. Het gaat nu beter, dus nu moet ik uren opbouwen. Daar mag dus nog wel wat zelfliefde naartoe. Want ik voel me pas 1 maand echt goed en heb me 16 maanden slecht gevoeld, even een pauze momentje om o.a. mijn batterij weer op te laden is helemaal niet verkeerd. Bovendien komt er nog een grote reconstructie operatie aan en daar zal ik ook energie voor nodig hebben.
Gek eigenlijk hoe oude patronen elke keer opnieuw de kop op steken. Ben ik eindelijk liever voor mezelf geworden, er moet veel minder en er mag veel meer, en op het moment dat ik me goed voel lijkt toch weer even dat strenge tevoorschijn te komen. Zo van "hup, nou lang genoeg lief voor jezelf geweest, aan de bak, niet zeuren meer, nu kun je weer doorgaan!"
Gelukkig herken ik het, maar het is altijd weer een worsteling om het los te laten. Ik voel wel wat mijn behoefte is, die pauze nemen, maar mijn hoofd ligt dwars. Dat piekert over wat de arbo-arts hiervan gaat vinden en dat het niet eerlijk is tegenover de ondernemers van wie ik donaties krijg. Moe is geen kanker, dus het moet nu klaar zijn....
Terwijl ik bij mijn opdrachtgever de pauze bijna in mijn schoot geworpen krijg. Ze hebben nog maar werk voor 8u/week tm half december en ik heb financieel de ruimte om het daarmee ook te redden tot einde van het jaar. Er hoeven geen extra donaties mijn kant uit, dat zou ik ook absoluut niet willen, maar de donaties worden ook niet kleiner en dat zit me dan blijkbaar toch erg dwars. Aannemen van een "cadeau", mezelf die pauze gunnen is zo makkelijk nog niet.
Maar blijkbaar hoort dat ook bij het proces, elke keer weer nieuwe uitdagingen krijgen om het lief zijn voor mezelf in de praktijk te brengen, om niet weer in oude valkuilen te stappen. Het zal me vast wel lukken, maar soms vind ik het erg vermoeiend hoeveel "lagen" het lief voor jezelf leren zijn heeft. Net als je denkt dat je eindelijk super lief voor jezelf bent, gebeurt er weer iets waaruit blijkt dat het toch nog "work in progress" is....