Chemotheralieverniet.....

I'm all out of fight

My heart will always know your name

I'm all out of love

But look at all the love we made

I'm all out of life

Oh, babe, it's killing me to say

I'm all out of love, I'm all out of life, I'm all out of fight - Pink

Niet meer kunnen. Zo voelt chemo voor mij. Ik ben acht zakken chemotherapie verder. Het schema is duidelijk. Drie weken chemo en dan een weekje rust. Vol goede moed ben ik eraan begonnen. Maar pfoe, dit is wel even andere koek. Ik heb al een flinke ervaring nu opgedaan in kankerland qua operaties, bestraling en chemo. Maar deze hakt er in. Ik ben na chemodagen niks waard. Moe, in bed, pijn af en toe. Het ziekenhuis is geweldig en helpt, denkt goed mee. Maar het voelt elke keer alsof ik door drie vrachtwagens ben overreden. 

Afgelopen week dacht ik: maar is dit dan hoe ik mijn laatste maanden door wil brengen? In bed, moe, weinig ruimte voor bezoek of andere dingen die het leven leuk maken? Wat is die extra tijd dan die ik aan het kopen ben? In het begin vond ik het wel oké. Dit zal wel bij de chemotherapie horen, maar na 6 weken strompelend in huis rondlopen was ik er wel klaar mee. De arts zei ook dat ik een bijzonder geval ben. De operatie in september was een flinke klap, maar de chemo was nu of nooit. Daarom krijg ik na de tweede kuur al een scan. Om te kijken wat de chemo nu doet en of het effect heeft. Daar ben ik blij mee. Dan kijken we verder en maken we een nieuw plan. Naast de chemo moet ik elke dag twee ampullen via een picc-lijn toevoegen met antibiotica. Om de abcessen te onderdrukken. Die zorgen af en toe nog voor de koorts. Ik drink vieze drankjes tegen de obstipatie die weer komt door de chemo. Mijn smaak is compleet veranderd; ik houd enorm van zuur en zout opeens, dus die lieve Lambert staat af en toe Bratwursten voor mij te bakken. Daar moet ik dan wel weer om lachen. Dit is geen klaagzang van mijn kant over chemo, maar een realistisch beeld van hoe ik het ervaar. 

Natuurlijk wil ik ook leven. Natuurlijk wil ik ook alles eraan doen om langer bij mijn geliefden te zijn. Maar de afgelopen dagen dacht ik ook: wil ik dat dan op deze manier? Wat is mijn kwaliteit van leven eigenlijk? Ik ben iemand die graag onder de mensen is, gesprekken voert over de liefde en het leven, houdt van lachen en humor. Ik was het allemaal kwijt, ik werd een schim van mijzelf. Lichtpunten zijn er. In april hoop ik te trouwen met de man van mijn leven. Dat houdt mij op de slechte dagen op de been. Lambert verdient echt een speldje, want de man van mijn leven doet alles voor mij. Helpt, huilt soms mee en zorgt in alles voor mij. Echt een held. 

Kwaliteit van leven. Het wordt voor mij zichtbaar na een aantal slechte dagen. Dat ik voel dat ik weer iets meer kan. Dan besef ik hoeveel chemo met een mens doet. Dat ik echt hard wil vechten voor meer tijd, maar niet alleen maar in mijn bed wil liggen. Dat ik gelukkig word van mensen, gesprekken, mooie films. Als de scan een afname van de tumor laat zien ga ik natuurlijk door. En als dat niet zo is, komt er een nieuw dilemma, komt de dood misschien weer wat dichterbij. Ga ik dan als een razende op zoek naar iets nieuws? Ik weet het niet zo goed. Of ga ik hard genieten van de tijd die ik nog krijg? Met mooie momenten, trouwdag en veel liefde? 

Ik vind het pittige dilemma’s. Welke keuze maak je? En vooral wat doet het met je? Want ergens ben ik ook heel bang om de chemo’s los te laten. Dat het sterven dichterbij gaat komen. Dan huil ik zo. Mijn geliefden loslaten en zelf aan mijn laatste reis beginnen. 

Maar wat ik eerder schreef. Vandaag. Vandaag lukt het mij om achter de laptop deze blog te schrijven. Te bedenken dat dat lukt en dat ik mij best goed voel. Dat de zure skittles naast mij goed smaken. De antwoorden gaan wel komen. En voor nu maar genieten van de goede dag. Morgen komt wel weer ;)