Pallialiefde…🧡

De woorden staan er in mijn digitale portaal. Een nieuwe grillige massa ontdekt. In het kleine bekken. Ik kijk Lambert aan. Paniek. Tranen. De artsen komen een paar minuten later het kleine kamertje in van de spoed eisende hulp. De gezichten staan bedrukt. Ik voel niks. Ik wil deze gezichten niet. De hoofdbehandelaar begint te praten. Niet goed, kanker terug, moeilijke plek, niet meer te genezen, chemo levensverlengend. Het woord pech wordt genoemd. Wat een verschrikkelijk woord. Ik trek dit niet. De lucht trekt uit mijn longen en ik wil rennen, wegrennen. Ik zeg het ook hardop; ik wil weg. Met tranen over mijn wangen ren ik de gangen van het ziekenhuis door, Lambert achter mij aan. De hoofdbehandelaar komt ons nog achterna. We gaan echt alles nog voor je doen meneer Drost. Echt. Buiten draait alles, ik bel mijn zus en met diepe uithalen vertel ik het nieuws. Ik ga niet meer beter worden. De kanker is terug. Ik huil, schreeuw en voel de donkerte komen. 

De buikpijn kwam opeens opzetten, toch maar naar de spoedeisende hulp. Daar bleek het te gaan om een darmverstopping door de tumor. In de afgelopen weken ben ik daarom geopereerd, heb ik twee drains naast mijn stoma’s en moet ik nu aansterken thuis om de chemo’s hopelijk te kunnen starten. Het is onwerkelijk en raar. Op 1 september hebben we de sleutels van ons nieuwe huis gehad en nu zitten in deze bizarre achtbaan. Waar het moest gaan over inrichting en nieuwe banken, gaat het over hoeveel tijd ik nog heb en wat de artsen misschien nog kunnen doen. 

Niet alleen ik was in paniek, alle mensen om mij heen ook. De golf van medeleven was gigantisch. Eerst vond ik dat wel fijn, huilde om alle appjes etc. Maar soms kan ik de berichten en kaarten niet lezen. Het doet dan zo’n pijn om te lezen. Ik wil deze aandacht helemaal niet op deze manier. Ik wil niet mensen zien huilen om het nieuws. Het raakt mij, want ik kan deze keer het verdriet niet wegnemen. Ik kan niet zeggen dat het wel goedkomt, want zelf weet ik dat ik nu helemaal niet meer. Ik houd mijzelf vast dat de chemo vast nog een heleboel kan doen. Maar hoe zeker is dat allemaal?

Ik luister veel muziek, kijk films tijdens het herstellen van de operatie. Een aantal dagen vond ik mijzelf heel zielig. Ik wil nog niet dood, ik wil niet nadenken over mijn uitvaart of wat voor kist ik wil. Tranen bleven maar lopen. Maar.. heel langzaam komt er ook weer die vechtlust. Ik ben er nu nog. En nee, het is niet makkelijk maar ik heb wel weer een keuze. Hoe ga ik mijn tijd nu indelen? Ga ik al met aan half been in mijn graf liggen en ervoor kiezen om alleen maar verdrietig te zijn? Nee. Dat wil ik echt niet. Ik wil nog leven, ademen en nadenken over wat er wel mogelijk is. Iedereen wil langskomen, maar zelf vind ik het gewoon het fijnst met Lambert en Bikkel thuis. Op de bank. 

Meer dan ooit mis het normale. Dat ik in de ochtend denk; oh ik moet vandaag naar mijn werk. Of even achteloos beslissen dat ik uit eten ga. Of dat we een uitje plannen een paar weken van tevoren. Alles is opeens in een totaal ander daglicht komen te staan. En dat nieuwe daglicht is nog wat donker. Ik weet niet goed hoe ik het moet doen. Deze weg, deze verschrikkelijke realiteit. 

En toch is het vandaag weer vandaag. De zon schijnt hier. Mijn zus is er. Ze heeft een mooie fotolijst gegeven met foto’s van Lambert, Bikkel en mij. We lachen en we huilen. Ik voel dat ik leef. Dat ik mij verbonden voel. Dat is vandaag prachtig. En genoeg. Meer hoeft er niet. Morgen zien we wel weer. Uiteindelijk gaat het om de liefde. De liefde die er altijd is en ook mij blijft omringen. Hoe eenzaam ik mij ook kan voelen, hoe bang ik ook ben. De liefde blijft. 🧡