Eenzaam

Hier vind je altijd een luisterend oor! Hier ontstaan vriendschappen. Zelfs buiten de site om. Deze week zijn er twee bijeenkomsten van mensen met kanker die elkaar hier hebben gevonden en elkaar nu weleens echt willen spreken en zien.

Geef niet op meissie, je bent niet alleen.

Oh lieve schat wat oneindig verdrietig ,ik lees geen leuk of makkelijk leven en dan nu ook nog kanker erbij das een beetje erg teveel en kanker hebben is eenzaam sowieso al een hard gelang en juist nu heb je heel hard familie en vrienden nodig ,eenzaam zijn is verschrikkelijk word je ook verdrietig van wat heb ik met je te doen meissie , nu eens voor de verandering aan jou  vragen hoe is het nu met jou wat kunnen wij voor je doen zou de normaalste zaak van de wereld zijn ,ik vind het heel verdrietig dat je de steun niet krijgt die je nu zo hard nodig hebt ,en ik hoop echt voor je dat hier snel verandering in komt ,in de tussentijd ben je niet helemaal meer alleen want je hebt ons hier .

heel dikke knuffel deze keer liefs hes xxx

Hoi  Helma 

wat verdrietig om te horen, dat je eenzaam bent. Misschien is er bij jou in de buurt een inloophuis voor mensen met kanker, je kunt daar even je verhaal kwijt, en een bakje koffie ,  denk er eens over na.

Of je gaat op facebook bij een groep mensen met niet kleincellige long kanker.

Ik heb zelf kleincellige longkanker en met mij gaat het goed tot nu toe. ik ben 62 jaar en in 2019 kreeg ik longkanker, ik woon in Friesland.

liefs Brigitta

Lieve Helma , Ik begrijp jou . Eenzaamheid is verschrikkelijk en dan alleen door zo een behandeltraject moeten maakt dat extra zwaar  . Ikzelf ben na het overlijden van mijn echtgenoot ook als een gewond dier in mijn hol gekropen enkele jaren geleden . Ik had wel velen die in het begin aandacht hadden en langs kwamen , maar dat blijft niet duren uiteraard . Vorig jaar was er een verdachte plek aan mijn slokdarm waarvan met eerst het ergste dacht . In de tussentijd van de diagnose had ook ik mij voorgenomen mij niet te zullen laten behandelen . Het bleek naderhand goedaardig te zijn . Maar ook nu ben ik er nog zeker van dat ik behandelen zou geweigerd hebben . Dus ik versta jou oh zo goed Ik denk dat die beslissing veel te maken heeft met de kwaliteit van uw leven voor dat er kanker was vastgesteld. Een soort levensmoeheid , ik weet niet direct een ander woord . En dan is het heel moeilijk om aan een zwaar traject te beginnen Hopelijk verander je nog van gedacht als je met andere artsen kan praten of eventueel psychologische begeleiding .Wat het ook wordt, ik zal het begrijpen en ga uw blog volgen .

liefs . Rita.

Wat erg Helma dat jij het al 20 jaar mentaal heel zwaar hebt. En begrijp dat je maar weinig sociale contacten hebt. Maar daar nu wel behoefte aan hebt. Misschien dat een inloophuis iets voor jou is.